คานามินคอยลูบให้อีกฝ่ายใจเย็นลง หยดน้ำตาของเธอไหลออกมาไม่มีท่าจะหยุดเค้ารู้สึกเจ็บในใจเล็กๆที่ทำให้เธอต้องร้องไห้แบบนี้

“ไม่ต้องเศร้านะ ซานอนจัง“
“ถึงผมจะเรียนจบแล้ว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะหายไปไหนนะ”

“…โอ๋ ไม่ร้องน้า หน้าสวยๆเปื้อนน้ำตาหมดแล้ว” เค้าหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอพลางปัดเส้นผมที่ปรกหน้า
“ผมสัญญาจะมาเจอซานอนจังบ่อยๆนะ โอเคมั้ย“ เค้าชูนิ้วก้อย

คานามิลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ใบหน้าเธอดูเศร้าหมองเล็กน้อย วันนี้เป็นวันสุดท้ายในโรงเรียน ในฐานะนักเรียนนินา เค้าไม่ใช่คนพื้นที่ เพราะงั้นเค้าอาจจะต้องกลับเมืองบ้านเกิดของเค้าเร็วๆดี เค้ารู้ความจริงข้อนั้นดี

“ ครับผม ” เค้าตอบรับ

(น่ารักเกินไปปแล้วว ผมอยู่มั่ยดั่ยล้าววT^T)

(ขอบคุณเช่นกันที่มาโรลด้วยกันค้าบ ซานอนน่ารักมากก ทางนี้ก็โดนตู้มหลายทีเกินไปเหมือนกัน😭🩷 หัวใจน้องซานอน หัวใจผปค🥺🫶)

คานามิหันมาตามเสียงทักทาย คนที่เรียกเค้าคือหญิงสาวที่เคยเจอในห้องสมุดนี่นา วันนี้เธอดูร่าเริงกว่าปกติมากเลย เหมือนเค้าที่กระชับกระเฉงกว่าปกติเพราะเค้าทำขนมหวานมาแจกทุกๆคนในโรงเรียน

“อ่ะ เนเนจิจัง!” เค้ารับขนมจากอีกฝ่าย
“ยินดีด้วยเช่นกันน้า ขอบคุณสำหรับขนมนะ“
เค้าหยิบกล่องสี่เหลี่ยมจากในกระเปล่า ข้างในเป็นวุ้นเจลลี่ไคชิน ขนมชื่อดังสูตรบ้านเกิดเค้า
”ถ้าไม่รังเกลียดรับนี่ไปสิ“

“ขอบคุณนะครับ” //โค้งตอบ

“ขอให้ได้พักผ่อนเต็มที่ช่วงปิดเทอม และสนุกกับชีวิตในโรงเรียนที่เหลือนะ!”

“ไว้พบกันใหม่เช่นกันนะ!”

(ขอบคุณมากๆเลยครับบ!!!!)

( แอบแวบมาเก็บโมเม้นตอนงานโอบ้งไว้ในแอคเจ้าชุนค่ะ🍅🤲🏻🦷 เฟิร์สเลิฟของแมวหนุ่มบอกชอบเธอครั้งแรกก็ง้องๆแง้งๆซะแล้ว ครั้งหน้าขอแก้ตัวใหม่นะคับ🎇 )

อีกฝ่ายหลับตาไปแล้ว ดูจากท่าทางคงจะประหม่าไม่น้อยเหมือนกับเขาที่เสียงหัวใจเต้นดังจนกลบเสียงรอบกาย

โน้มตัวลงประทับริมฝีปากของเราทั้งคู่เข้าหากันอย่างนุ่มนวล หลับตาลงเก็บความรู้สึกจากสัมผัสนี้ไว้

ค้างช่วงเวลานั้นเพียงครู่เดียวก็ผละออกไป ถ้านานกว่านี้ใจของเขาเองคงรับไม่ไหวเป็นแน่

"อืมม... เท่านี้ก็ได้แล้วมั้ง..."

คานามิหลุดหัวเราะออกมากับการกระทำของเธอ

“ ที่คุณพ่อคุณแม่สอนมา เอาไว้ใช้อย่างนี้จริงหรอ ” เค้ายิ้มตาสระอิ ในใจก็รู้สึกเอ็นดูความคิดใสซื่อของซานอน

“ ถ้าขออะไรก็ยอม…”
“ ถ้างั้นผมขอ.. ”

“ ครั้งหน้าอย่าเอาของร้อนๆเข้าปากโดยไม่เป่านะครับ ซานอนจัง”

เค้าพูดปนหัวเราะพลางหยิบขวดน้ำยื่นให้เธอ ก่อนจะลูบหัวเธออีกครั้งด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ

“ค่อยๆทานนะ ระวังร้อนล่ะ ”

เธอหันมาหัวเราะและยิ้มให้กับคานามิก่อนจะเริ่มชายตามองไปที่ใบหน้าของเขา

"จุ๊บ"

เสียงของริมฝีปากที่กระทบลงบนหน้าผากของรุ่นพี่คนตรงหน้าดังขึ้น

"เวลาเจ็บตัว.."
"ก็ต้องจุ๊บเบาๆให้หายดี.."
"คุณพ่อกับคุณแม่สอนฉันมาค่ะ"

(หึ้้ยยๆๆ)

(อย่าเพิ่งตุยนะคะะะ /จับไว้ 🥹🥹🥹
//กลับมากินเนื้อย่างหวานๆก่อนน5555)

คานามิลุกขึ้นจากขอนไม้ ก่อนจะหันหลังไปทำอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะกลับมาพร้อมกับกลิ่นหอมฉุยที่เตะจมูก นั่นคือเนื้อย่างบาร์บีคิวที่เพิ่งออกจากเตา เขายื่นมันให้ซานอนด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและนั่งลงข้างเธอ

“ยูคาวาจัง ทั้งน่ารัก ทั้งใจดีและเอาใจใส่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้…

พวกเราลองคบกันมั้ยครับ”
「付き合ってみませんか？」

คานามิฟังอย่างตั้งใจ ขยับตัวเข้าใกล้ซานอนเพื่อฟังให้ถนัดขึ้น

เสียงกระซิกเบาๆนั้นทำให้คานามิใจเต้นแรงใบหน้าเริ่มแดงเหมือนมะเขือเทศ จริงๆแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่รุ่นน้องที่เจอริมทะเลในวันนั้น กลายเป็นคนที่เค้าอยากดูแลซื้อเครื่องดื่มให้ทุกวัน
เป็นคนที่เค้าไม่อยากให้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวด
เป็นคนที่เค้าอยากจะเห็นรอยยิ้มหวานๆในทุกๆวัน

คานามิกระซิบกลับ
“รอผมแปปนึงนะครับ”

เซนเซย์เขยิบที่ตรงกลางไว้ให้แล้ว มายืนถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกกันได้นะครับเด็กๆ

drive.google.com/file/d/15bA3...

หลังรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป ซานอนก็ลังเลอยู่สักพัก

"…"

"รุ่นพี่คานามิรู้มั้ยคะ.."

"ไม่เคยมีสิ่งใดเลยที่มาแทนที่คุณหมีขาวได้ค่ะ"

"ฉันน่ะ..รักคุณหมีขาวมากๆเลยล่ะค่ะ"

เธอเงียบ

"แต่ตอนนี้ฉันคิดว่า.."

"มีบางคนที่มาแทนคุณหมีขาวได้แล้วล่ะค่ะ"

เธอเอี้ยวตัวไปหารุ่นพี่คนตรงหน้าก่อนจะกระซิบข้างๆหูเขาเบาๆ

"รุ่นพี่คานามิ.."

"ช่วยมาเป็น.."

"คุณหมีขาวที่ฉันรัก..ได้มั้ยคะ?"