"บ๊ะ! เว่าเสียงสูงจังสิ มันต้องมีอิหยังในกอไผ่แท้ๆ!"

ตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่ราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองลุ้นอยู่ เหมือนจะใกล้เคียงกับความเป็นจริง?

"บ่เอาน่าแก้ว เฮาก็ฮู้จักกันมาดนเติบอยู่นา เป็นหมู่กันก็อย่าสิปกปิดกันติล่ะ... บอกอ้ายมา ผู้ซายคนนั้นคือไผ? บอกกันได้หนา เฮาสัญญาสิบ่ไปบอกไผ"

จากที่ได้กลิ่นหอมๆเขาคิดว่าแก้วมีใจให้ใครสักคนแล้วน่าจะกำลังปากแข็งอยู่แน่ๆเลย!

"อ้าว ว่าจั่งได๋ครับ เอาโตได๋อ้าย?"

พอลูกค้าหน้าใหม่เดินมาหยุดอยู่หน้าร้าน คำรามก็รีบลุกขึ้นมาพัดวีไล่แมลงวันออกไปแล้วดึงพลาสติกที่คลุมกันไว้ออกจากกระด้งที่วางปลาสลิดที่ตัดหัวออกแล้ว

"ให้ข่อยเลือกให้เจ้าบ่?"

เมื่อเห็นชายตรงหน้าทำท่าทีลังเลไม่แน่ใจจึงเสนอตัวจะช่วยเลือกปลาให้

"เจ้าสิเอาปลาไปเฮ็ดหยังกิน?'

"โอ้ยยย! บ่ต้องเป็นห่วงข่อยดอกหมอ ระดับบักคำราม! แค่ย่างกลับเฮือนเอง สำบายมาก!!"

(โอ้ย ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกหมอ ระดับบักคำรามแค่เดินกลับบ้านเอง สบายมาก!)

โบกไม้โบกมือบอกกล่าวว่าไม่เป็นไร

"ไปๆ ไปเฮือนหมอก่อน หมอไปฮอดเฮือนแล้ว ข่อยจะได้กลับเฮือนจะของได้สบายใจแหน่"

(ไปๆ ไปบ้านหมอก่อน หมอไปถึวบ้านแล้ว ผมจะได้กลับบ้านตัวเองได้อย่างสบายใจ)

หยิบช้อนมาคนๆให้กาแฟมันเข้ากันยิ่งขึ้น ในระหว่างที่รอให้มันหายร้อน ก็แอบแวะลูบขนเจ้าบุญโต้งมันไปด้วย

"ตอนแรกอ้ายกะจะแซวอยู่ ว่าปิดร้านเฮ็ดหยังตั้งเคิ่งมื้อ คิดว่าสิหนีไปพ้อผู้บ่าวทางได๋น้อ"

(ตอนแรกพี่กะจะแซวอยู่ ว่าปิดร้านทำไมตั้งครึ่งวัน คิดว่าจะหนีไปพบผู้ชายที่ไหนกันนะ)

เลิกคิ้วมอง

"อ้ายสงสัย เจ้าบ่คิดสิมีคู่เบาะ?"

เพราะนลัทในวัยนี้จะต้องมีลูกมีครอบครัวได้แล้ว

"ก็ฮู้ดีนี่คนสวย ขาดกาแฟเหมือนขาดใจเลย คือสิง่วงงาวหาวนอนทั้งมื้อแท้ๆ"

(ก็รู้ดีนี่คนสวย ขาดกาแฟเหมือนขาดใจเลย เหมือนจะง่วงงาวหาวนอนทั้งวันแน่ๆ)

ึคำรามเท้าคางมองยิ้มแย้มจะเห็นลักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้ม

"พ่อใหญ่เพิ่นเป็นหยัง? โรคประจำตัวเพิ่นสั่นเบาะ เอ้อๆ ขอให้เพิ่นหายไวๆ"

(พ่อใหญ่เขาเป็นอะไร โรคประจำตัวเขางั้นเหรอ เอ้อๆ ขอให้เขาหายไวๆ)

(+)

เมื่อได้ยินถึงเหตุผลที่ร้านปิดในช่วงเช้า คำรามขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ไปเฮ็ดหยัง บ่สบายติ?"

ในตอนแรกกะแซวว่าหายไปหาหนุ่มที่ไหน ก็มีอันต้องเปลี่ยนท๊อปปิคการคุยทันที

"ดูแลตัวเองดีๆ ช่วงนี้อากาศมันคือสิเย็นๆลง หมอกตอนเซ้ากะหน๊าหนา เกือบแนมบ่เห็นทางเลย ถ่าเจ้าป่วย เดี๋ยวอ้ายสิบ่มีกาแฟกิน"

อันหลังนี่สำคัญมาก ร่างกายต้องการคาเฟอิน

"เอากาแฟดำบ่เย็นบ่ต้องใส่นม"

"โอ้ คือตื่นเซ้าแท้ครูบา. ออกมาแล่นออกกำลังกายเบาะ คือขยันแท้"

ชายหนุ่มยืดตัวขึ้น โบกไม้โบกมือทักทายไปตามมารยาท

(มาขอ+ครับ)

ตามวิถีชีวิตของชาวชนบทที่ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อออกมาหากินเหมือนอย่างทุกที

คำรามเดินดุ่มๆ รวบเอาที่ดักปลาตามร่องน้ำออกมาเพื่อเช็คว่าได้ปลามามากน้อยแค่ไหน ก่อนจะเทปลาเหล่านั้นใส่ในข้องไม้ไผ่แล้วกดเอากับดักให้กลับไปอยู่ที่เดิมพร้อมใส่เหยื่อเข้าไปเพิ่ม

ในระหว่างนั้นเองก็มีคนวิ่งผ่านทางมา และเมื่อสังเกตเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

(+)

เวลาผ่านไป ชายหนุ่มผิวสีเข้มก็เดินกลับมาที่ร้านอีกครั้งในช่วงบ่าย หลังจากที่กลับจากการชนไก่ เขาได้แบกเอาเจ้าบุญโต้งเข้ามาในร้านด้วย กอปรกับแก้วกำลังเปิดร้านอยู่พอดี

"อ้าว! บักแก้ว เพิ่งจะตื่นมาเปิดร้านติ คือตื่นสวยแท้ ย่านบ่สวยเบาะฮึ?"

เจอหน้าทีก็เริ่มแซวก่อนเลยอันดับแรก ก่อนจะลากโต๊ะมานั่งแล้วเอาเชือกฟางล่ามเจ้าโต้งไว้กับเก้าอี้กันมันเดินซนหายไป

"ขอกาแฟให้อ้ายแหน่จั่กแก้วเบิ่ง"

(มาเกาะแกะขอ + คับ)

หลังจากตื่นนอนตอนเช้าตรู่ พระอาทิตย์ขึ้นมามีแสงร่ำไร และเมื่อคำรามใส่บาตรพระและให้อาหารเหล่าไก่ลูกรักในเล้าจนเสร็จ ก็เดินเข้ามาในตัวหมู่บ้าน หลังจะหาอะไรอุ่นๆดื่ม

"เอ้า! ร้านคือบ่เปิดวะ? แก้ว! บักแก้วเอ้ย! อยู่บ่!?"

ไร้เสียงตอบกลับ คำรามเดินมาดูที่หน้าประตู ก็เห็นตัวหนังสือถูกเขียนเอาไว้ว่าจะเปิดร้านอีกทีในตอนบ่าย

คำรามเกาหัวแกรกๆแล้วเดินจากไป

(+)

"หมายถึงหมู่ของหมอแมนบ่? แล้วเป็นหยังวันนี้คือทิ่มให้หมอย่างผู้เดียวจั่งสิล่ะ บ่ได้ได๋แบบนี้"

ยกมือทาบอกแล้วสั่นหน้าไม่เห็นด้วย

"เอาจั่งสิ! บ่ต้องไปส่งข่อยล่ะ ข่อยสิย่างไปส่งเจ้าแทนดีกว่า จั่งได๋สุมเด็กน้อย วัยรุ่มมันบ่กล้าเฮ็ดหยังข่อยหรอก บ้านหมออยู่ไส? ไกลแฮงบ่?"

เปลี่ยนเป้าหมายจากจะเดินกลับบ้าน เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนร่วมทางเดินไปส่งหมอแทน

(เอ๊อะ! // โดนตีแล้ววิ่งหนี(?))

(บ่กะเหลือให้เฮ็ดพันธุ์ต่อเลยเบาะคับ5555 แต่ต่อยมาโล้ด มักความเจ็บปวด(?))

(ต่อยถึงอยู่บ้อ---)

(เอ้อ อันนี้ก็จริง แต่แบบกลัวโดนผัวเจ้ามาต่อยอ้ายไง แซวเมียเขา55555)

"ก็บ่ทุกวันดอกหมอ วันได๋หมานๆแหน่จับปลาขายได้หลายก็สิมากินนิล่ะ "

คำรามสะบัดหน้านิดหน่อยพอให้ความมึนเมามันหายไป

"แล้วหมอล่ะ กลับเฮือนดึกแบบนี้ทุกวันเลยเบาะ?"

ถามกลับไป

"ดีนะแถวหมู่บ้านเฮามันบ่ค่อยมีพวกนักเลงหลายคือจั่งบ้านอื่น กะสั่นหทอที่เป็นนลัทนี่ คือสิอันตรายคัก ทางที่ดี หมอก็หาหมู่กลับนำน่าจะดีกว่านะ ปลอดภัยไว้ก่อน"

(จะรีบมีไปทำไม อยู่ให้ข่อยแซวก่อนครับแก้ว. อยากโดนด่---)

(จัดไปเลยคับอ้าย)

(สนใจคับ ถึงปกติก็ยามเบ็ดตกปลาช่วงกลางคืนประจำอยู่แล้วก็เถอะ แต่ไปครับ...)

"ปลาค่ออ้ายจับมามีแต่โตบักอย่างใหญ่ อ้ายสำบายหลายน้อง พอกินอยู่แล้ว"

คำรามขยิบตาให้แล้วเริ่มจัดการยัดปลาสลิดห่อด้วยใบตองอย่างดีแล้วมัดรัดด้วยตอกดส้นบางๆที่ผ่าจากไม้ไผ่

เหตุผลหลักๆที่คำรามขายถูก เป็นเพราะปลาเขาจับมาได้นั้นมีมากมายในหนองคลองบึง บางทีก็ไปดักจับในนา ต้นทุนไม่เยอะใช้แค่แรงกายแรงใจ และตั้งราคาถูกไว้เพื่อให้คนเฒ่าคนแก่ที่กำลังทรัพย์ไม่มากนักสามารถซื้อไปทำแกงกินได้