รอยยิ้มที่ไม่สมประกอบนักยัดเยียดกลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มจากใจจริงไม่ได้งดงามสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ตั้งใจมอบมันให้ ‘คุณ’

ยูริต้องการแค่คำพูดนั้นมาตลอด
จาก ‘คุณ‘ หรือจากใครก็ได้

”ไม่มีความผิด“

ฮาซามะ ยูริ—ไม่มีความผิด

[True End]

(ขอบคุณทามาโอะคุงด้วย ทุกรูทเลย สนุกมากค่ะ ดีใจที่ได้เล่นกันนะคะ!)

(ขอบคุณสำหรับความน่ารักสดใส— เห็นน้องแล้วเอ็นดูมาก ดีใจที่ความชื่อเดียวกัน(?)ทำให้มีโอกาสได้วาดค่ะ ☺️)

อีกฝ่ายหลับตาไปแล้ว ดูจากท่าทางคงจะประหม่าไม่น้อยเหมือนกับเขาที่เสียงหัวใจเต้นดังจนกลบเสียงรอบกาย

โน้มตัวลงประทับริมฝีปากของเราทั้งคู่เข้าหากันอย่างนุ่มนวล หลับตาลงเก็บความรู้สึกจากสัมผัสนี้ไว้

ค้างช่วงเวลานั้นเพียงครู่เดียวก็ผละออกไป ถ้านานกว่านี้ใจของเขาเองคงรับไม่ไหวเป็นแน่

"อืมม... เท่านี้ก็ได้แล้วมั้ง..."

(จริงค่ะจริง เนี่ยอุตส่าห์ไปขอวาดไว้ไม่ได้วาดตามเว้นท์ในมูขอมาวาดน้องแปะตรงนี้แทนนะคะ🥺🍁)

เธอเดินมือไพล่หลังเข้าไปหารุ่นพี่

"แล้วรุ่นพี่รู้ใช่ไหมคะ ว่าฉันชอบทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับ"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีคำสาปหรือไม่"

"ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันสามารถจับต้องได้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะเก็บมันไว้เป็นคอลเลคชั่น"

รอยยิ้มไร้เดียงสาเริ่มฉีกกว้างขึ้นอย่างน่าขนลุก

"ฉะนั้นแล้ว..."

เธอหยิบของบางอย่างออกมา พร้อมกับพูดกับรุ่นพี่ตรงหน้าสั้นๆ

อย่าเปิดโอกาสให้ได้เห็นเชียว 🫵🫵🫵

ก็ถูก(...) ถ้าไม่ใช่คนรู้จักก็จะเดินผ่านไปแบบไม่สนใจอยู่แล้ว--

พอถูกตอบรับ เขาก็แสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยได้เห็นออกมา ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คืออาการเคอะเขิน

"ขอบใจนะ" เสียงแผ่ว แต่ยังให้คนคุยด้วยได้ยิน
"ปกติฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่น่ะ" ฮึบสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน(...)

"เลยอยากมั่นใจที่จะเรียกนายว่าเพื่อน"

(เรากลับมาอีกทีมูก็จะจบแล้ว-- คงไม่ได้เล่นอะไรกับใครเพิ่มด้วย แต่ดีใจนะคะ ยินดีที่อย่างน้อยก็ได้ทักทายกันในวงเล็บผปค.ก่อนจบมูค่ะ 🥺)

(ใบเมเปิ้ลเหมือนกันก็ต้องเป็นมิตรต่อกัน55555555+)