"เอามาพันรอบเอว? เหมือนใส่เกราะเลยนะแบบนั้น ทำงั้นก็โดนหาว่าโกงสิ"

จุนยะหัวเราะที่เจ้าจามรีพูดเรื่องเหลือเชื่อออกมา มันจะทำได้ไงกัน ไม่ยืดหยุ่นนุ่มนิ่มเหมือนแมวนะเฟ้ย เขายิ้มแห้งพลางนึกในใจ

"หา? เขาเนี้ยนะถอดได้??"

ถามจบก็กระโดดเอื้อมจะจับเขาของคนที่คุยด้วย เผลอตัวไปและลืมคิดว่าถ้าเอื้อมถึงแล้วดึงลงมา อาจทำให้เจ้าของเขาปวดคอได้

"เรื่องนั้นมันแหงอยู่แล้ว ก็ต้องไม่ได้เจตนาน่ะสิ" ถึงแม้ทุกที่ที่จุนยะเดินจะมีแต่รอยหางโดยไม่ตั้งใจก็ตาม/ขำ

"เห้ย ไม่ได้!" ถอยหางเก็บไปข้างหลัง

"สมัครไม่ได้หรอก ยังไงฉันก็เกะกะเกินไปที่จะเล่นกีฬาอยู่แล้ว"

"นายเองก็มีเขา เวลาโดนทุ่มมันไม่กระแทกพื้นบ้างหรือไง?"

กล้าให้ก็กล้ารับ แสดงว่าน่าจะไม่ได้สังเกตสรีระของเรา

"ถ้าไม่ต้องจ่ายค่าซ่อมแซมกับค่ารักษาคนในชมรมก็น่าสนอยู่" ขณะยืนคุยหางที่เทอะทะก็ยังขวางทางเดิน

(👁️👁️💦 ก็ถ้าเจ้าของที่ทำตกไม่มาเอาหรือใครไม่มาขอติดก็จะ---🤌🪙✨)

(ขอบคุณค้าบบ เค้าอยากต้อนรับรุ่นน้องอย่างเป็นมิตร(หรอ))

(อบอุ่นๆเหมาะกับรับรุ่นน้องที่น่าร้าก🥰ขอบคุณค่าา)

(ขอบคุณน้าค้าา กาชาน่ะค่ะเดี๋ยวก็คงมีแต่เส้นขาวดำแล้ว🫣)

(หือ??? ก็ได้ แต่ห้ามทักมาขอให้สอนการบ้านนะ🫵)

(ไม่ชกเด็กกกบ้าจริง55555555 /ส่งมาให้คัดคนโคปีที่แล้วได้นะคะะ🙇‍♀️✨)

(ได้แน่นอน รุ่นพี่ต้องแจกให้เด็กที่เข้ามาใหม่อยู่แล้ว/ติดให้ๆ)

(ไม่ใช่ศรธนูแต่เป็นเข็ม!?/ไม่ได้นะเดี๋ยวตุย5555555)

(/เดดแอร์)
(ฉันจะเก็บของแล้วก็กลับบ้านละนะ👉)

(/ขณะนี้โยกิ จุนยะ ได้หายไปจากห้อง3-cแล้ว/---)

(เอาเป็นว่าฉันจะลี้ภัย ถ้าใครถามทำไมห้องสกปรกนายก็ไม่ต้องบอกว่าใครทำ)

(เอ้อ.. ฉัน โยกิ จุนยะ อยู่ปี3-c ที่นี่คือห้องของฉัน)