“อื้อ เอาแบบนั้นก็ดีนะครับ เผื่อใครอยากออกแถวไปกินไอติม…?“

พยักหน้าเห็นด้วย

”อ้อ แนะนำตัวสินะครับ— ผมทานิวะ จุนยะครับ มาจากมิฮานาดะ^^“

“ฝากตัวกับทุกคนด้วยนะครับ”

เรื่องแบบนี้ต้องถามต่อสินะ ก็เลยหันไปหาอีกคน

“แล้วคุณมีชื่อหรือนามสกุลไหมครับ“ (?)

@rkmritsu.bsky.social

ไม่ได้ชะโงกไปดูด้วย ยืนยิ้มนิ่งๆฟัง

“งั้นผมนำก็ได้นะครับ”

ยกมือขึ้นโดดหยองๆ ฉันจะเป็นหัวแถว

“แต่เดินไปไหนหรอครับ หรือแค่นำไปไหนก็ได้..”

@rkmritsu.bsky.social

แล้วก็จบการเต้นปอนปอนปอนอย่างสวยงามพร้อมขยิบตา ^_−☆

“…เต้นแล้วยังไงต่อนะครับ“

แอบหอบนิดหน่อย

@rkmritsu.bsky.social

“โอ้ะ สวัสดีครับ^_^“

“ภารกิจคือเต้นเพลงpon pon pon?”

งั้นก็ เต้น… เต้นเลยไหม เต้นเลยละกัน…(??)

แล้วก็ฮัมเพลงขึ้นมา พร้อมกับขยับท่าทางนิดหน่อย พยายามนึกว่าท่ามีอะไรบ้าง เหมือนจะเคยเต้นอยู่นะ

แต่ทำไมเริ่มเต้นไปคนเดียวเลยล่ะ!?

@rkmritsu.bsky.social

ชายตามองส่วนสูงอีกคนแว้บนึง แล้วก็เข้าใจนิดหน่อย

“อย่างงี้นี่เอง…ก็เดาไม่ยากเลย … ”
พูดเสียงเบา

“อื้อ ผมชอบน้ำอัดลม…“

”คุณจะเลี้ยงกลับหรอครับ?“

พูดถามเพื่อความแน่ใจ

(สวัสดีค่า สนใจเป็นแนวร่วมค่ะ!)

“อะ.. ขอบคุณครับ”

ยิ้มแล้วรับทิชชู่มาซับมือที่ค่อนข้างเหนียวแล้ว

”คุณเองก็โชคดีนะครับ จนกว่าเราจะได้เจอกันอีก(^‿^)“

ว่าแล้วก็เดินออกไปแล้วโบกมือบ๊ายบายให้กับบุคคลที่เหมือนกับดวงดาวคนนั้น

(จบรูทตรงนี้เยยค่ะ!! ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะ เป็นเด็กที่น่ารักมากๆTT)

ก๊า ก๊า — อีกาบินผ่านไปด้วยรางวัลใหญ่ในจะงอยปาก

“…”

“อุ๊บ— ฮ่าฮ่า คาดไม่ถึงเลย?”

ขำสมเพชพวกเราที่สุดท้ายก็เสมอ(??)กัน

“ฮะฮะ— เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นไปได้ไม่สิ้นสุดสินะครับ”

“ไหนๆก็ไหนๆแล้วคงต้องจับมือสงบศึก ผมเลี้ยงน้ำคุณเลยละกัน”

บทเปลี่ยนง่ายเกิ๊น!!!

(กร้าก53553535353525 อดคุ่)

“ไม่มีที่พิสูจน์ได้ครับ แต่ผมยืนยันได้ว่ายื่นมือมาหยิบเหรียญก่อนคุณ“
เหมือนจะกวนแต่พูดเสียงเรียบ

ผู้คนเริ่มหันมามองแล้ว บางคนก็ซุบซิบๆ เหมือนจะมีชื่อเขาอยู่ในบทสนทนาด้วย

“…หรือว่าจะลองโยนเหรียญดูไหมครับ ถ้าได้หัว 500เยนเป็นของคุณ แต่ถ้าได้ก้อย ผมขอละกันนะ”

ยื่นเหรียญให้โยน

(ท้าด้า ทอยเต๋าd4 กันค่ะ!:
1. หัว
2. ก้อย
3. โดนนกคาบไป
4. เหรียญเด้งไปโดนหน้าจุนยะ)

“ขอโทษนะครับ แต่ผมอยากกินน้ำอัดลม“

ดันอยากกินน้ำที่ไม่มีประโยชน์เอาซะงั้น

“อีกอย่าง ผมเจอเหรียญนี่ก่อนนะ”

ไม่ย้อม ไม่ยอม คนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนเริ่มหันมามองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เจ้าตัวยังจ้องตาเขม็งอยู่

“…“

“อ๋อ— ไม่ใช่หรอกครับ”

“แต่ผมอยากได้ไปกดน้ำน่ะ”

เขายิ้มให้แล้วจ้องอีกคนกลับ เตรียมดูปฏิกิริยา สายตาฉายแววจะช่วงชิงเหรียญ500เยนให้ไดั

หันไปฟังคนข้างๆพูด ไอศครีมรสนมในละลายจนเป็นน้ำเหลว สัมผัสเย็นไหลลงบนมือของตัวเอง ติ๋ง ติ๋ง แล้วก็สู่พื้นคอนกรีต

“ฮะฮะ… คุณอธิบายออกมาได้ดีมากเลยครับ ผมไม่เคยคิดออกมาในมุมมองนั้นเลย“

”พอจะเข้าใจมากขึ้นแล้ว —ขอบคุณครับ“

เขามองอีกคนและยิ้มให้ ก่อนที่จะหลุบไปมองที่พื้นอีกที

”ผมคงต้องไปแล้ว ขอบคุณที่คุยเป็นเพื่อนนะครับ ^^“

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็โค้งขอบคุณคนตรงหน้า

”เข้าใจแล้วล่ะครับ“
“แต่ว่าผมก็ชอบดูคนที่เดินผ่านไปผ่านมานะ”

“แล้วก็คิดประมาณว่า คนอื่นนี่เขาก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกันสิน้า…”

เอามืออีกข้างแตะคางแล้วเหลือบไปมองครอบครัวที่กำลังหัวเราะ

”—พอคิดแบบนั้นไปก็รู้สึกว่า ไม่น่าเชื่อเลย! ชีวิตนี่แปลกๆจริงๆ! ทุกคนมีความคิดของตัวเอง!?“

กัดลงบนโคนของไอศครีมที่เริ่มละลาย

“เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายจังครับ ยากจริงๆ…“

ส่ายหน้าเบาๆ

“ฮะฮะ— เป็นคำชมน่ะครับ คุณเป็นคนที่ดูมีเอกลักษณ์ดีนะ“

“แต่ว่านั่นสิน้า.. ที่นี่ก็มีแต่มนุษย์ธรรมดาแหละครับ“

กัดไอติมคำต่อไป แล้วก็หยิบผงเป๊าะแป๊ะมาโรยเพิ่มความหวาน มองไปที่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ปล่อยให้เสียงเจื้อยแจ้วของรอบด้านกลบความคิดตัวเอง

“อืม— ปกติคุณนั่งมองคนเป็นงานอดิเรกหรอครับ?“

หันไปถามเสียงเรียบ