แต่ใช่ ชายคนแรกยืนหนึ่ง 😂😂

“สักวันก็มองตาฉันแล้วบอกรักให้ชื่นใจหน่อย เคไหม”

เขาว่าเช่นนั้นและหลับตาลง ในขณะที่ลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์กลั้นกลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอและพยักหน้าตอบ

“อือ…คอยฉันหน่อยนะ”

อดัมให้คำตอบเป็นอ้อมกอดที่กระชับแน่น…และแล้วค่ำคืนที่ความไม่ยุติธรรมเป็นหัวข้อสนทนา ก็จบลงเช่นนั้นเอง

END

“ถ้ารู้ตัวว่าถูกรักแค่ไหนแล้วก็ยิ้มให้หน่อย”

อดัมเอ่ย…เป็นประโยคที่อ่อนโยนและนุ่มนวลที่สุดในคืนนี้ ขณะที่มือนั้นขยับลงมารั้งมุมปากเขาขึ้นน้อยๆ ให้หลุดหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

“เอออ งั้นแหละ…แบบนี้ดีกว่ากันเยอะ”

คนตัวใหญ่ส่งยิ้มให้ ก่อนทิ้งตัวทั้งรั้งเจ้าของหัวใจเข้ามากอดแนบอก

ไม่รู้ทำไมทั้งๆ ที่ไม่ใช่คนอ่อนโยนโดยพื้นเพ แต่กลับนุ่มนวลนักยามสัมผัสต้องกัน…อำนาจแห่งรักทรงพลังเสียจนหัวใจสั่นสะท้าน และความอบอุ่นที่ได้รับก็เอ่อล้นจนสองมือเล็กๆ ของลูซิเฟอร์แทบไม่สามารถกอบมันไว้ได้ทั้งหมด

การรับรู้ว่าถูกอีกคนรักมากแค่ไหน ทำให้น้ำตาทะลักทลายออกมายิ่งกว่าเดิม

“ฉันมันไอ้โง่ที่รักแกจนโงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว จะอยู่เป็นปัจจุบัน แล้วก็เป็นอนาคตของแกด้วย”

อดัมเอ่ยเช่นนั้น เรียบง่ายสบายๆ ราวพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ แต่ความหมายนั้นไซร้หนักแน่นดั่งสัตย์สาบาน

“อย่าร้องดิ รู้ว่าหล่อเท่ แต่ไม่ได้พูดให้ร้องไห้”

นิ้วหัวแม่โป้งใหญ่ขยับยกมาปาดน้ำตาให้

เสียงหัวเราะอ่อนใจแหบพร่าดังเล็ดรอดจากริมฝีปากที่กดก้มลงประทับจูบ

ทาบทับอย่างเนิบนาบแต่เรียวลิ้นที่รุกคืบเข้าเกี่ยวพันกลับร้อนฉ่าจนผิวแก้มแต้มสีเรื่อแทบลุกไหม้

“เออออ ไม่ต้องทำหน้าบูดไม่ได้เร่งสักหน่อย”

คำพูดสบายๆ ถูกเอื้อนเอ่ยหลังผละจาก ท่ามกลางกระแสหอบหายใจ

“นายก็รู้ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…”

ลูซิเฟอร์แก้ตัวอีกครั้งในตอนที่ถูกดึงให้ล้มตัวลงไปนอนบนเตียง โดยมีอีกฝ่ายเท้าคร่อมอยู่ด้านบน

“งั้นก็ทำตัวให้น่าเชื่อถือหน่อย”

อดัมจับมือเล็กขึ้นมาประทับจูบ ยกยิ้มหล่อร้ายๆ ประจำตัวส่งไปให้ ในขณะที่คนตัวเล็กกว่าพยายามอย่างยิ่งจะไม่หลบตา

“ปล่อยๆ อดีตไปบ้างเถอะ ไม่เคยได้ยินรึไงเค้าบอกให้ใช้ชีวิตกับปัจจุบัน”

“นายก็รู้…ฉันไม่ใช่คนที่ปล่อยอะไรไปได้ง่ายๆ…”

คนตัวเล็กต่อคำ เรียกร้องสิทธิ์ในการปกป้องตัวเองโดยชอบธรรม แม้รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันก็เป็นแค่เพียงคำแก้ตัว และรู้ดียิ่งกว่าเดิมเสียอีกว่าคนที่กอดตนอยู่เองก็รู้เช่นกัน

“น้อยใจว่ะ จะบอกว่า ‘ปัจจุบันอย่างฉัน’ มันสำคัญไม่ได้เท่าอดีตงั้นสิ”

“ตกดึกทีไรก็ฟุ้งซ่านทุกที แกนี่มันขี้คิดมากจริงๆ”

คำบ่นก่นด่า ทว่าสัมผัสของอ้อมแขนที่กระชับก่อนนั้นกลับอ่อนโยนเทียบเท่ากับริมฝีปากที่พรมจูบจรดหลังใบหู

“บนโลกนี้มันก็ไม่มีเชี่ยไรยุติธรรมอย่างที่แกว่าจริงๆ นั่นแหละ แต่มัวแต่โทษเรื่องนั้นชีวิตนี้จะมีความสุขได้ยังไง”

คำพูดคมคายโอบล้อมหัวใจเหมือนปลายนิ้วที่แทรกสานเข้าเติมเต็มช่องว่างระหว่างเรียวนิ้วของกันและกัน

กระแสเสียงของลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์แผ่วจางลงในตอนท้าย และมีถ้อยถอนใจดังตามมาแทบจะในทันที…

ความเงียบก่อตัวในบรรยากาศ ก่อนที่ท่อนแขนใหญ่จะเอื้อมออกไปเกี่ยวรอบเอวคนตัวเล็ก รั้งให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“แล้วไอ้ที่กอดแกอยู่นี่มันไม่มีอยู่จริงไง?”

ห้วนห้าวหยาบกระด้าง แต่กลับอบอุ่นนักเหมือนอุณหภูมิผิวที่แตะต้องเผื่อแผ่มาถึงกัน

เสียงนั้นติดรำคาญ กระนั้นอดัมก็ไม่ได้เร่งเร้ารีดเค้นคำอธิบาย ทั้งยังรอคอยอย่างใจเย็นจนน่าประหลาดใจ

“ก็แค่…ก็มันก็แค่ความเป็นจริงไม่ใช่หรือไง?

ต่อให้พยายามแทบตายสุดท้ายเราก็อาจไม่ประสบความสำเร็จ ต่อให้พูดความจริงออกมาก็ใช่ว่าจะมีใครเชื่อ

และต่อให้ตั้งใจรักมากแค่ไหน ก็ใช่จะถูกรักตอบ…”