เจสที่ถอดหน้ากากออกจากหัวมีหันขวับไปมองวาเลเรียทันทียามเมื่อเธอพูดคำกล่าวชวนให้สะดุ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาลั่น ๆ

" ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ โธ่ เอาน่ะ ครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ "

" กับน้องสาวคนเก่งคนนี้พี่จะประมาทได้ยังไงกัน "

" ไว้เดี๋ยวฝึกวันถัด ๆ ไป ค่อยมาแก้ตัวใหม่แล้วกันนะ "

เขายกมือขึ้นแปะศีรษะเธอเบา ๆ พลางเอ่ยชมเชยด้วยรอยยิ้ม

" วันแรกทำได้ดีมาก หวังว่าจะเต็มที่กับทุกวันแบบนี้อีกนะ "

"En garde."

"Prêt?"

"Allez!"

เขาขยับเท้าถอยเล็กน้อย ตั้งท่าตั้งการ์ดมั่นคงด้วยขาข้างเดียว ไม่ได้กดดัน แต่คอยเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธออย่างตั้งใจ และให้จังหวะที่เหมาะสำหรับเธอได้เป็นฝ่ายเริ่มเกม

เจสถอยปลายดาบออกอย่างนุ่มนวล เขามองเห็นการเคลื่อนไหวของเธอตอนที่พุ่งเข้าหาก็รู้ได้ถึงความตั้งใจและสปีริตที่เต็มเปี่ยมนั้นได้อย่างชัดเจน

" เหลืออีกรอบเดียวพี่ก็จะชนะแล้วนะครับ "

น้ำเสียงของเขาติดยิ้มนิด ๆ เอ่ยคล้ายกับจะหยอกล้อ แต่ก็คล้ายกับต้องการกระตุ้นเธอให้ตื่นตัวเช่นกัน

คำที่กล่าวคล้ายกับเป็นคำท้าของเธอนั้น เขายินดีรับคำเลยล่ะ

+

(จริงครับ ชอบทานหวานสุด ๆ 🥰)

(ขอบคุณค้าบบ มาโยกเยก ๆ ไปด้วยกันนะคับบ 🥺🙌💖💖💖 )

(เย่ ๆๆๆ มาดุ้กดิ้กไปด้วยกันนะคับบ 🤣 ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์และแรงกรี๊ดนะคะะ 🫶💕💕💕)

(คัดสรรเพลงอย่างดีเลยคับ ขอบคุณที่รับฟังนะครับบ 😆✨)

ทันทีที่เธอจู่โจมมา เขาก็ใช้จังหวะนั้นเบี่ยงตัวเล็กน้อยและสวนแทงดาบโดนร่างของเธอ

" พยายามได้ดีครับ อีกนิ๊ดนึง "

เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ถอยหลังอีกครั้งและให้เสียงสัญญาณ

"En garde."

"Prêt?"

"Allez!"

คราวนี้เขาเปลี่ยนจากการตั้งรับเป็นฝ่ายเข้าจู่โจม ขาข้างเดียวที่วางบนพื้นอยู่ขยับกระโดดเข้าไปหาเธอ พร้อมปลายดาบที่ฟันลงบนหน้ากากของเธอ

เพลงค่อย ๆ ดำเนินผ่านไปจากจังหวะสนุกสนาน ค่อยๆ เปลี่ยนไปในจังหวะที่เนิบช้าลง เป็นเพลงหวานที่เบาสบาย

เสียงบรรเลงเพลง Blue ของ yung kai อันคุ้นหูสำหรับใครหลายๆ คนดังขึ้น ในตอนช่วงแรกของเพลงมันก็ปกติดีอยู่หรอก

จนกระทั่งในช่วงท่อนนั้นนั่นแหละ

เจสและเจนน่าอดไม่ได้ที่จะสบตากัน

เสียงเล็กบีบแหลมของเจสดังขึ้น พร้อมกับเจนน่าที่หมุนเก้าอี้พร้อมกับเล่นกีต้าร์ไปด้วย สนุกเขาแหละ

เขาขยับเท้าเข้าท่า En Garde พร้อมกับใช้ขาข้างเดียวทรงตัว

"En garde."

เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นด้วยน้ำหนักเสียงที่เลียนแบบกรรมการฟันดาบ

เขามองเธอที่เข้าเชิงดาบอย่างระมัดระวัง

"Prêt?"

จากนั้นมุมปากเขายกขึ้นนิด ๆ ภายใต้หน้ากาก ก่อนที่เสียงสุดท้ายจะดังขึ้น

"Allez!"

และกระโดดเหย๋ง ๆ เข้าหาเล็กน้อย สายตาเฝ้ารอดูจังหวะที่เธอจะเข้าจู่โจม

" คำสั่งกรรมการจะมีตามนี้นะครับ"

" En garde เตรียมในท่าพร้อม "

" Prêt? พร้อมไหม? "

" และ Allez แปลว่าเริ่มได้ "

เจสมองเธอที่ยืนนิ่งตรงหน้า เขายกดาบขึ้นแตะที่หน้ากากของตัวเองแล้วลดลงอย่างเป็นธรรมเนียมการเคารพ ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง

" เอาล่ะ ฟังคำสั่งให้ดีนะครับ อย่าประมาทพี่นะ "

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดหัวเราะปลาย ๆ เล็กน้อย

+

เจสหลุดยิ้มนิด ๆ ราวกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ทั้งที่ในใจเหมือนเพิ่งถูกบางอย่างสะกิดเบา ๆ

" แค่เพราะยังไม่เจอ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนแบบนั้นนั่นแหละครับ "

เจสว่าพลางใช้ปลายนิ้วมือลูบไปตามขอบมนของแก้วเครื่องดื่มของตน

" แต่คนที่รักโดยไม่เผื่อใจ ก็ถือว่ากล้าเสี่ยงมากจริง ๆ "

" ส่วนผม.. แค่จะเริ่มก็ล้มตั้งแต่ขั้นตอนแรกก่อนจะเริ่มแล้วครับ "

เขายักไหล่เพียงนิดและยกแก้วจิบเล็กน้อย

เขาหัวเราะตอบกลับ ก่อนจะตั้งท่ารอรับการฟันของเธอ

" ครับ.. ดี.. โอเค.. "

" เยี่ยมครับ "

เขาเอ่ยชมเธอทุกครั้งที่เธอลงมือฟันตามจำนวนจนครบแล้วถอยร่นไป คราวนี้เขาตั้งท่าในท่าตั้งการ์ดอีกครั้ง

" คราวนี้ได้เวลาลองแข่งจริงดูแล้วครับ "

" ใครครบ 3 แต้มก่อนถือว่าชนะไป แล้วเดี๋ยวพี่ต่อให้โดยใช้ขาเดียวแล้วกันนะ "

" มาลองอีกสัก 4-5 ทีก่อนมาลองแข่งกับพี่กันครับ "

" คราวนี้ลองฟันลงบนหน้ากากสลับกับที่ตัวดูนะครับ "

" ฟันโดนแล้วก็ถอยหลังกลับไป แล้วเดินกลับมาฟันซ้ำนะ "

เขายืนรอและปล่อยให้เธอได้ลองฟันซ้ำจนกว่าเธอจะรู้สึกมั่นใจขึ้นอีกสักหน่อย

" ผ่านครับ "

เขาเปล่งน้ำเสียงออกมาอย่างนุ่มนวลระคนเอ็นดู แล้วเอ่ยต่อแบบติดขำ

"พี่ไม่เจ็บหรอก"

"แต่ถ้าเป็นการแข่งจริง พี่อาจจะล้มลงไปทำเป็นเจ็บเล็กน้อย เพื่อเพิ่มคะแนนความน่าสงสารให้ตัวเองล่ะนะ"

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ หลุดออกมาขณะที่เจสก้าวถอยหลังไปอีกคืบ

+

" แล้วที่สักตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหมครับ "

คำถามถูกโยนกลับไปในน้ำเสียงติดยิ้มน้อย ๆ
ราวกับเจสกำลังถามถึงแผลในปัจจุบันมากกว่ารอยหมึกในอดีต

.

สายตาของเขาหลุบลง จ้องมองน้ำที่นอนนิ่งอยู่ในแก้วของตน
มืออีกข้างเริ่มเล่นกับขอบปลายเสื้อเชิ้ตของตัวเองราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

" น่าชื่นชมนะครับ.. "

แล้วเขาก็หัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ไม่ได้เย้ยหยัน แต่เป็นเสียงหัวเราะของคนที่รู้สึกกระทบกระเทือนเล็กน้อย .. สำหรับคนที่แตกต่างจากคำพูดเหล่านั้น

+

เจสมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

สิ่งที่ได้ยินราวกับอีกฝ่ายทำเป็นเหมือนเสียงบอกเล่าผ่านสายลม ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
แต่กระนั้นการสักประโยคที่มีความหมายที่แฝงลึกฝังลงไปบนผิวเช่นนั้น.. ก็ไม่สามารถมองได้หรอกว่ามันไม่สลักสำคัญอะไรสำหรับชายตรงหน้าขนาดนั้นจริง ๆ

+

เขายิ้มบาง ๆ หันหน้ากลับมามองอีกฝ่ายเต็มตา ดวงตาคู่นั้นสะท้อนแววอยากรู้เล็กน้อย

ไม่ใช่แบบก้าวก่าย แต่ก็ไม่ใช่ความสนใจลอย ๆ

"ผมถามได้ไหม ว่าทำไมถึงเลือกสักคำนี้ล่ะครับ"

น้ำเสียงยังคงนุ่มนวล
เหมือนเปิดพื้นที่ให้เลือกตอบ... หรือไม่ตอบเลยก็ได้