(Ayo เพื่อนนนน)

"เเหม่ ทำไงได้ล่ะ ฉันให้ความสำคัญกับความฝันมากกว่าอยู่เเล้ว"

"ส่งใบสมัครเข้าเเคมป์นักเเสดงตั้งเเต่ตอนโน่นยังไม่ประกาศผลเลย"

พูดถึงตอนนี้ก็มีถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะยักไหล่หันไปทางอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเหนื่อยๆ

"ถ้าอยากเเข่งกับฉันก็นัดมาได้ เเต่ตัวฉันที่ไม่หวังเอาดีด้านนี้เเต่เเรกจะเป็นคู่เเข่งที่ดีให้นายได้จริงเร้อ?"

"ถ้าเเข่งด้วยความรู้สึกเเรงกล้าที่ไม่เท่ากัน นายจะรู้สึกผิดหวังซะฉิบรึเปล่า?"

"Nah-uh ฉันลงตัวสำรองเอาไว้"

"ให้ที่สำหรับคนที่อยากเฉิดฉายจริงๆดีกว่า"

ยักไหล่พลางดื่มน้ำส้มคู่ใจไปอึกนึง

"อีกอย่างฉันก็เชียร์ทุกคนนั่นเเหละ ใครชนะก็ยินดีด้วย"

"Cuz, I'm G r a y"

สีเทาไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดถึงเเม้เจ้าตัวจะใส่เสื้อสีขาวอยู่ตำตา

"ถ้าไม่นับเรื่องสีฉันอาจจะลำเอียงเชียร์นายมากกว่านิดนึงเพราะนายเป็นเพื่อนฉัน"

"เเล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? ตื่นเต้น? กดดัน? ประหม่า?"

(อ้ย ขอบคุณค้าา🙏)

“เรามีสิ่งที่เรียกว่าร่มนะเพื่อนยาก“

โผล่มาจากไหนไม่รู้ แต่มาพร้อมกับร่มที่กว้างพอจะแบ่งปันเนื้อที่ให้อีกฝ่าย

“ทนแดดทนน้ำดีนะนายอ่ะ ความจริงเป็นโปเกม่อนธาตุไม้ป่ะ?“

แซวนิดหน่อยๆก่อนจะมองไปยังสนามบอลที่บรรยากาศดุเดือดใช้ได้

“เเต่ว่านะ พร้อมสำหรับวันแข่งว่ายน้ำหรือยังล่ะ?”

(น่าเข้าไปเเซวจังเลยค่ะ🤣)

(สมเเล้วที่เป็นนักกีฬาที่จบจากโรงเรียนกีฬา(?))

"ถึงจะน้อยใจไปบ้าง เเต่ผู้ชายที่ไม่ค่อยสูงมันก็น่าเอ็นดูดีไม่ใช่เหรอ?"

"เเต่เอ้อ..171 นี่มันก็ไม่ได้เตี้ยเเบบนั้นอ่ะ ฉันคงสูงพ้นคำว่าน่าเอ็นดูไปเเล้วล่ะ"

พูดจบก็ถอนหายใจเเรงมาก ถ้าลบไปอีกสองเซนมันคงดูดีกว่านี้

"เครื่องดื่มเหรอ? เอาสิ!"

ไม่ทันไรก็มีน้ำส้มติดถืออยู่ในมือซะเเล้ว

"ฉันรอวันที่จะอายุ18อยู่นะ จะได้เข้าผับดยุคหลังหนึ่งทุ่มได้ซักที"

จะได้ลองดื่มน่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก--

"กีฬาของที่นี่มันยืนพื้นกันหมดนี่นา มีเเค่กีฬาเรานี่เเหละที่จมน้ำอยู่อย่างเดียว"

/มองไม้บาร์บีคิวเปล่าๆที่กองอยู่บนจานด้วยหางตาก่อนจะกลับมามองอีกฝ่าย

"ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย"

เจอร์รี่กล่าวพลางยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเขย่งตัวเล็กน้อยเอามือมาค้างไว้เหนือห้วอีกฝ่าย

"ฉันสนใจที่ว่านายตัวสูงโย่งเลยนี่เเหละ"

"น่าอิจฉาไม่เบาเลยล่ะ หรือเป็นตัวฉันเองที่กินน้อยเกินไปกันนะ"

JerryTheFish🐟: ท้อเลยเเหะ หรือฉันต้องออกกำลังกายเเบบที่มันได้กระโดดเยอะๆกันนะ

JerryTheFish🐟: มันหมายถึงฉันเป็นผู้ชายที่สูงกว่าผู้หญิงเเค่ 5 เซนนะ 🥲

เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาเเต่งตัว กลับมาเป็นนักเรียนซอมเบอร์ลินอีกครั้ง

มือนึงถือโทรศัพท์ที่ในจอกำลังขึ้นเว็บไซต์[ลิสต์เเคมป์นักเเสดง]อยู่ เขาเลื่อนๆอ่านรายละเอียดเเบบลวกๆ คล้ายกับว่าอ่านมันไปหลายทีเเล้ว

"ต้องรีบส่งวิดีโอก่อนหมดเขต..."

เจอร์ลาร์ดขมวดคิ้วพูดก่อนจะถอนหายใจไปเบาๆพลางเตรียมเปิดประตูออกไปข้างนอก

ขอเเค่ถูกเลือกซักครั้ง เเค่ครั้งเดียว

ก็จะหนีไปจากที่นี่ได้

[End]

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกับมือถือที่กำลังเลื่อนวิดีโอเเต่ละเทค

ไม่ว่าจะกี่เทค มันก็ต้องมีจุดบกพร่องเสมอ เทคนี้อาจจะดีที่จุดนั้น เเต่มันกลับไม่เป็นเเบบนั้นในอีกเทค ซึ่งนั่นมันน่าหงุดหงิดไม่น้อย

เเต่ยังไงก็ตาม ในใจของเจอร์ลาร์ดมันก็ตัดสินไปเเล้ว 'มันไม่ได้เรื่องเลยซักเทค'

เขาเหลือบสายตามองไปที่นาฬิกา ที่เหมือนว่าใกล้หมดเวลาพักเข้าไปทุกที

+

นี่ก็เป็นอีกวันที่เจอร์ลาร์ดสละเวลาซักหน่อยให้กับการเเสดง

เขาอ่านสคริปต์ในมือตาไม่กระพริบ ใช้พื้นที่เล็กๆขยับตัวไปมา โดยมีมือถือที่ตั้งวิดีโอเอาไว้เป็นผู้ชมหนึ่งเดียวไว้ให้เขาหันไปมอง

สคริปต์เเค่หนึ่งหน้าไม่ได้ใช้เวลานานขนาดนั้น ว่าเเล้วเด็กหนุ่มก็คว้ามือถือมาดูการเเสดงที่ตน

"ไม่ได้..."

เขาเอ่ยเสียงเบา ขณะที่เตรียมตั้งกล้องอีกครั้ง

+

(คิดจะถ่ายรูปกับดาร์คเจไดเจอร์รี่คนนี้อย่างงั้นเหรอ! ถ้าคิดว่ากล้องนายทนเเต่พลังForceไหวก็ลองดู !//ตั้งท่าเก๊กสุดชีวิต เหมือนจะได้ถ่ายรูปเป็นครั้งสุดท้าย)

"เเม่นเเล้ว! ไว้ใจได้เลย เจ้าบาร์บีคิวพวกนี้จะถูกกำจัดอย่างราบคาบ!"

งั่ม ประเดิมไม้เเรกไปเรียบร้อย

"เเต่พูดก็พูดเถอะ เราควรกินกันให้พอใจก่อนที่คนอื่นๆจะเริ่มหิวเเล้วกรูกัน"

"นายก็รู้ว่าพวกนักกีฬาบนบกส่วนใหญ่กินเยอะกันขนาดไหน"

"ใช่ว่าจะตัวเล็กๆเน้อ เเต่ละคนน่ะ"

"เเต่ว่านายก็สูงใช้ได้เลยเเหะ กินเยอะกับเขาด้วยเหรอ?"