(มาทันมั้ยคะเนี่ยย 👀👀🙌)

ลมพัดแผ่วพาสายแดดลอดร่มไม้ลงมาแต้มเงาสีทองบนพื้น เสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ และกลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ลอยคลุ้งไปพร้อมกับก้าวเดินของเธอที่นำพาเขาออกมาจากจุดเดิม

“หืม…”

เจเรเมียไม่ได้คิดว่าแปลกหรือกระทั่งหึงหวงอะไรหลังได้ฟัง

กลับกัน เขาว่า

“ไว้คราวหน้าคงต้องเตรียมของมาให้นางด้วยเสียแล้ว”

เพราะคุณผู้หญิงคนนั้นช่วยดูแลให้ชาร์ลีนของเขาไม่เหงาจนเกินไปนี่

+

เจ้าตัวน้อยหยุดเดินพลางหันไปจ้องมองด้วยดวงตากลมโต เห็นมือที่ยื่นมาเพื่อรับดอกไม้ไปถือให้แล้วก็ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย

ไม่ได้เอ่ยตอบ เหมือนจะยื่นดอกไม้ให้ ให้อีกฝ่ายต้องก้มน้อมลงมาเพื่อรับดอกไม้สดเหล่านั้นไว้

แต่...มือข้างหนึ่งดึงรั้งเสื้อเขา ราวกับว่าต้องการย่นระยะห่างของทั้งคู่ลงเล็กน้อย และเขย่งปลายเท้าอีกครั้ง

ก่อนที่ริมฝีปากบางจะสัมผัสมุมปากของอีกฝ่าย

เพียงชั่วครู่..เช่นเคย

+

และแล้ว รอยยิ้มก็ผุดขึ้น
ชาร์ลีนเอียงใบหน้า ก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากของเขาอย่างนิ่มนวล

เพียงชั่วครู่เท่านั้น เธอจึงถอนใบหน้าออก และกลับมายืนอย่างปกติดังเดิม ยังคงฉีกยิ้มใสให้เขา...แม้แก้มจะขึ้นสีแดงค้างอยู่ก็ตาม

"ถ้าพี่จะเป็นชาวสวน ก็เป็นชาวสวนของฉันแค่คนเดียวค่ะ"
ไม่ได้หวงเลยจริงจริ๊ง

"พี่จะให้ดอกไม้ฉันกี่ดอกกันคะ"
เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ...เขาจะเก็บสักกี่ดอกกัน

ให้ยอมแพ้น่ะก็ไม่ใช่นิสัย แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้จะสู้ยังไง
ได้แต่มองค้อนตาเขียว

แต่...

"...ละถ้าฉันจะขอดอกไม้ 12 ดอก" กึ่งแกมบังคับให้เขาขอแต่งงาน
ถึงจะขอไปแล้วรอบนึงก็เถอะ
แต่ก็อยากให้คนรอบข้างเห็นเช่นกัน ว่าตนมีเจ้าของและคนครองหัวใจแล้ว

และจะมีแค่คนเดียวที่ได้มีโอกาสครอบครอง

และ...

"นั่นหมายความว่า...12 ครั้งหรอคะ"

ไม่ได้ห้าม...หากมันจะเป็น 12 ครั้งจริงๆ

และแล้ว ดัชเชสก็ปรายตามองลูกสาวของตน

...เด็กสาวผู้มีน้ำตาคลอเบ้า แต่ยังคงเม้มปากแน่น พยายามกลั้นไม่ให้หยาดน้ำตาร่วง

ได้เพียงกระพริบตาปริบ แล้วเหลือบตามองไปยังดยุคอีกครั้ง
และแล้ว...ก็พบว่า ดยุคเองก็สังเกตเห็นเช่นกัน

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากชายสูงวัยอย่างช่วยไม่ได้
"พ่อยังไม่ได้ดุอะไรเขาเลย..." ใจอ่อนจนได้

คาเมเลียได้แต่ลูบผมสีชมพูอย่างเบามือ เพื่อปลอบโยน

+

(ขอบคุณค้าบบ รอดูสกินคนสวยทางนู้นเลย 👀)

(ทันเสมอค่ะ 😆 ทางนี้รอชมเงือกน้อยเจเรเมียนะคะ ไทม์ไลน์แตกแน่เลน 🫣🫣)

(เป็นวัฒนธรรมไปแล้วค่ะ 🙂‍↔️🙂‍↔️ ทางนู้นก็ต้องเอาบ้าง--)