İşçinin oyu da onuru da hiçbir temsilcinin şantajına konu edilemez. Temsil ettiğin işçilere değil, kendine çalışıyorsan Memiş Sarı derhal istifa et! #disk #MemişSarıİstifa

Bir işçi AkP’ye oy verebilir, CHP’ye de, başka bir partiye de. Ama buna karar verecek olan, onun temsilcisi değil kendi vicdanıdır. Sendika bu vicdanı örgütler, yönetmez. Hatırlatır, yönlendirmez. Sorar, dayatmaz. Sendika, partilerin arka bahçesi değildir. +

Bir temsilci, kime oy verileceğini bir koz gibi kullanıyorsa artık temsilci değildir. Çünkü bir işçinin oyu; açlığı, öfkesi, umudu, belleğiyle şekillenir. Bir sendikacının görevi bu hafızaya sahip çıkmaktır, onu tehdit aracı yapmak değil. +

saçlarımda daha fazla ak, içimde daha fazla ses var. Ama o günkü gibi inandığım bir şey var: Her şey çok güzel olacak. Bir ağacın gölgesinde, bir çocuk gülümsemesinde… Belki hemen değil. Belki zor yollardan. Ama olacak.

gazdan yanan gözlerim dindi, o duvar yazıları silindi belki… 12 yıl geçmiş. Bir çocuğun büyümesine yetecek kadar uzun,
bir halkın hafızasına kazınacak kadar kısa bir zaman. Yüzümde daha fazla çizgi, +

Abdullah’ı, Mehmet’i hiç tanımadım ama hiç unutmadım. İçimde hala 18 yaşında bir ben var. Ne zaman bir adaletsizlik görsem o gün Özal’ın ortasında, gözlerini kapattığında da Taksim’in göbeğinde o parkta yere oturan halim gözümde canlanır. O gün üstümde ıslanan tişört çoktan kurudu, +

Kasklı, kalkanlı, coplu düzenin karşısında maske takan, limon taşıyan o gençlerden biriydim. Kitap okuyan, şarkı söyleyen, saksafon çalan bir kalabalığın içindeydim.
Ali İsmail için koştum, Berkin’in düşen ekmeğini kalbime bastım. Ethem’i, Medeni’yi, +

Getirilen her yasak, bu şarkıların neden var olduğunu bir kez daha kanıtlıyor.

Engellemeler, iktidarların korkularını ortaya serer. Çünkü bir iktidar, bir şarkıdan korkuyorsa, orada güç gerçekten halktadır. GRUP YORUM HALKTIR SUSTURULAMAZ! ✊🏻

Onlar bir dönemin tanığı, baskının kroniği, adaletsizliğe karşı yükselen kolektif bir çığlıktır. Bu nedenle şarkılarını yasaklamak, yalnızca bugünün değil, geçmişin de üzerini örtmeye çalışmaktır. +

Hasan Ferit Gedik – 21 yaşında, Berkin Elvan – 15 yaşında polis şiddetiyle, sokakta dövülerek, mermiyle, gaz kapsülüyle vurularak öldürüldü. Devlet, gaz fişeğini çocukların başına,
adaleti ise on yıllarca süren sessizliklerin arkasına nişan aldı. Unutmayacağız. Affetmeyeceğiz. Susmayacağız.

Berkin’in adı, bu adaletsiz düzene karşı açılan en temiz yara ve biz o yarayı hiçbir zaman unutturmayacağız. Mehmet Ayvalıtaş – 20 yaşında, Abdullah Cömert – 22 yaşında, Ethem Sarısülük – 26 yaşında, Ali İsmail Korkmaz – 19 yaşında, Ahmet Atakan – 22 yaşında,

Siz cezasızlıkla gururlandınız, biz utançla direndik. Siz onu suçladınız, biz onu andık. Siz devleti korudunuz, biz vicdanı. Artık yeter. Bu ülkede çocukların değil, silahı çekenin, emri verenin, saklayanın, yalan söyleyenin, her seferinde sırtını devlete yaslayanın korkma vakti.

11 yıl sonra gelen bu karar sadece adalet değil, gecikmiş bir utancın belgesi! Ve bugün bu ceza hafızamıza kazınan zulmün resmi. Bu topraklar bir devletin gaz kapsülüyle başından vurup 269 gün komada kalan çocukların değil, onları öldürenlerin korkulu rüyası olmalı!

Gecikmiş, eksik, buruk bir “adalet”. Bugün 26 yaşında olabilirdi. 11 yıl, bir insanın hayatının ne kadar önemli olduğunu unutturan bir zaman dilimi. 11 yıl sonra gelen bu ceza, bir anlamda yalnızca hukuki değil, toplumsal bir hesaplaşma. Bir eksiklik var, bir boşluk.