“นะ?”

น้ำเสียงเย้าแหย่ถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงหวานออดอ้อนแทน ไคลัสที่นิ่งอยู่เฉยๆก็กอดอเวนจูรีนไว้เช่นกันพลางถอดถอนหายใจออกมา

“แค่กอดแน่เหรอ?”

“หืม~ ก็ไม่แน่”

อเวนจูรีนหลุบตาลงแล้วสอดมือลูบไปตามเรือนผมสีเทาที่โปรดปรานของเขา คืนนี้จะดูแลอย่างดีเลย:)

(end)

“เจ้าเล่ห์จริงๆ“

ไคลัสวางเจัาสิ่งมีชีวิตน่ารักลงแล้วหันไปสบตามองอเวนจูรีนตรงๆ อีกฝ่ายยิ้มหน้าระรื่นเพราะรู้ว่าคำตอบก็คงเหมือนที่เจ้าตัวคิดเอาไว้

“งั้นคืนนี้ค้างกับผมนะ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยน้า”

ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวดึงไคลัสเข้าไปกอดแน่นๆอีกรอบด้วย

เจ้าของเรือนผมสีเทาพยายามหลบเลี่ยงใบหน้าจากอีกฝ่ายสุดฤทธิ์ไม่นานเมื่อบรรยากาศในห้องเงียบลงอเวนจูนีนจึงเลิกคิ้วแกล้งตีหน้าเศร้า

“งั้น มีแค่ผมฝ่ายเดียวเหรอที่คิดถึง?”

“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดเลย นายก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?”

ไคลัสหันไปบ่นใส่เจ้าตัวแต่ใบหน้ากลับแดงขึ้นมา

“ก็หมายถึง คิดถึงผมมั้ย?”

ไคลัสผงะไปเมื่อได้ยินคำถามที่ไม่ทันได้คาดเอาไว้ ไม่นานก็สะบัดหน้าหนีหันไปเล่นกับเจ้าสิ่งมีชีวิตน่ารักแทน

“แล้วคำตอบล่ะ? คุณชายสเตลลารอน?”

น้ำเสียงเย้าแหย่ดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสด้านหลังแยนทั้งสองข้างของอเวนจูรีนกอดเขาจากด้านหลังเอาไว้

”งั้นเหรอ ฉันก็คิดถึงพวกมันเหมือนกัน“

ไคลัสเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้อย่างเบามือ มือเล็กของมันวางลงบนอกเขาแล้วทำมือนวดๆให้ ไคลัสเห็นดังนั้นก็วาดยิ้มกว้างออกมาเชื่อแล้วว่าคิดถึงจริง

“แล้วผมล่ะ?”

เสียงของอเวนจูรีนดังขึ้นมาแล้วสบตามองด้วยตาสีอำพันสวย

“หมายความว่าไง”