เมื่อไหร่แอปนี้จะมีคนเล่น

งืม

การเขียนโคบี้&นาลัน ทำให้มีความสุขมากเลย

ในนี้ไม่มีดราม่าเลย มีความสุขมาก

เคยพูดให้ฟังแล้วว่าถ้าในช่วง 7 ปีที่ผ่านมา ถ้าไม่มีแก ชั้นคงเขียนนิยายไม่ได้แล้ว ในหน้าเพจคงจะมีฟิคอยู่ 3-4 เรื่องนั่นแหละ ชั้นจะหายไปเงียบๆ เป็นแค่ไรเต้อคนนั้นที่เคยเขียน ไม่ใช่พี่แจนของทุกคนเหมือนวันนี้ แต่เพราะมีแกให้คุยด้วย ชั้นถึงหาตัวเองเจอ แล้วก็ยังเขียนอยู่ แต่ทำไมแกไม่อ่านต่อแล้ว ชั้นอยากให้แกอ่านงานที่ชั้นเขียนมากเลย

พอคิดว่าจริงๆมีหลายเรื่องเลยที่ยังไม่บอก มีหลายเรื่องที่อยากขอโทษ มีสัญญาบางอย่างที่ยังอยากทำให้เห็น แต่มันทำไม่ได้แล้วยิ่งเสียใจ มากๆ แล้วก็ทำไรไม่ได้เลยนอกจากมีชีวิตต่อไป แบบที่ยังคิดถึงมากๆ

เพิ่งรู้ว่าความคิดถึงคนที่จากไปแม่งทรมานขนาดนี้ คิดถึงแค่ไหนก็ไปหาไม่ได้ คิดถึงแค่ไหนก็ไม่มีข้อความตอบกลับ คิดถึงแค่ไหนก็ไม่มีใครรับรู้ เป็นความคิดถึงที่อึดอัดมากอะ

มีคนทะเลาะกันยังงงง

เช้าวันใหม่ในบลูสกาย วันนี้ก็ยังไม่มีใครด่ากันเหมือนเดิม เริ่มนอย ขาดสีสัน

เหงาอะ คือจะเล่นกับใครฟะ 55555

เทสระบบ