“ก็แมวตัวนั้นไงละคะ นั้นน่ะ”

ว่าแล้วก็ชี้ไปที่แมวกำลังนอนอย่างสบายใจอยู่ไม่ไกลจากตัวของรุ่นพี่มากนัก

“ดูเหมือนทั้งรุ่นพี่และแมวจะไม่รุ้ตัวกันทั้งคู่เลยนะคะ”

“ก็เกียวโตเป็นเมืองใหญ่นี้นะคะ แต่สงบแบบนี้ก้ดีเหมือนกัน”

พยักหน้าเห็นด้วย ถึงจะเคยไปเกียวโตแค่รอบ2รอบเพราะไปเที่ยวแต่ก็ยังจำความวุ่นวายในเมืองนั้นได้ ถ้าเทียบแล้วก็ดันชอบที่เมืองคุเมอิมากกว่า

“โฮ่ เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ ว่าตามตรงพอมีกิจกรรมก็จัดไม่เว้นกันเลยล่ะค่ะ”

“ดีสิ กล่องผักไม่ได้หนักมาแล้วล่ะยกถุงหิ้วของอีก2-3อันได้สบายๆเลย!”

ลองยกกล่องขึ้นสูงให้ดูว่าตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกหนักมากนัก

“อีกอย่างถ้าอาราตะคุงยังแบกของหนักคนเดียวแบบนั้น อีกเดียวฉันคงได้แบกอาราตะคุงแทนแล้วล่ะ”

เพราะเห็นว่าเหงื่อและหน้าของเพื่อนซีดแค่ไหนเลยเริ่มกังวลว่าถ้าอีกฝ่ายยังฝืนเดินแบกของหนักท่ามกลางแดดจ้าอีกไม่นานเขาคงเป็นลมไปแน่ๆ

“แหะแหะ จะพยายามค่ะ!”

อิเนะได้แค่หัวเราะแห้งพลางเกาหัวก่อนจะพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอจะพยายามขึ้นในปีนี้

“แล้วอจ.เป็นยังไงบ้างคะ ปรับตัวกับที่นี้ได้มั้ย”

ดวงตาสีชมพูมองไปที่อจ.อย่างสงสัยเพราะว่าอจ.เพิ่งเข้ามาที่นี้ไม่ต่างกับเธอมากนักและอิเนะเองก็ไม่รุ้ด้วยว่าอจ.ห้องพยาบาลส่วนใหญ่นั้นทำอะไร

“แค่มาเดินเล่นน่ะ ไม่ได้คาดหวังว่าจะซื้ออะไรเป็นพิเศษ”

“เลยลองจับฉลากชิงโชคดูแต่ก็ดันแห้วได้ทิชชูมาแทนน่ะนะ”

เพราะว่าตัวเองไม่ได้ซื้อของอะไรเลยทำให้เดินได้สบายกว่าอีกฝ่าย

“ให้ช่วยถือถุงหิ้วมั้ย?”

ว่าแล้วก็หยุดเดินก่อนจะมองไปที่ถุงหิ้วของที่อีกฝ่ายหิ้วอย่างพะรุงพะรัง มันจะไม่ขาดหรือตกมาใช่มั้ยล่ะล่ะนั้น

“เส้นยาแดงฝ่าแปดเลยล่ะค่ะ”

หันมามองอจ.ก่อนชูนิ้วโป้งให้แต่หน้าซีดเพราะดันขึ้นถึงสภาพตอนที่ต้องติวสอบกับรุ่นพี่ที่รุ้จัก

“แต่หวังว่าเทอมนี้จะทำได้ดีขึ้นกว่าเดิม!”

ถึงแบบนั้นก็ยังคงฮึกเหิมอยุ่ว่าจะทำได้ดีถ้าเธอดันไม่ขี้เกียจไปซะก่อน

“อื้ม! คิดว่ามากินข้าวที่นี้ตอนที่อากาศดีแบบนี้เองก็ไม่เลว”

อิเนะพยักหน้าก่อนจะชูข้าวกล่องขึ้นมาให้เห็นว่าเธอมีเป้าหมายในการขึ้นมาเป็นอะไร

“แล้วรุ่นพี่ละคะ? ขึ้นมาเล่นกับเจ้าเมี้ยวรึเปล่า”

เพราะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีกล่องข้าวแถมยังมีแมวอยู่ใกล้ๆด้วย

“ได้เลย แต่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก!”

“อาราตะคุงเองก็ถ้าไม่ไหวก็บอกได้เหมือนกันนะ”

เดินตามไปติดๆในขณะที่ถือกล่องในมือแน่นเพราะว่าพอเริ่มคุ้นชินกับน้ำหนักเลยเคลื่อนที่ได้สะดวกมากขึ้น ถึงอากาศจะร้อนแต่ก็พอมีลมเย็นๆพัดมาบ้างทำให้ไม่ได้รุ้สึกเหมือนจะละลายไปกับพื้น

“อากาศหน้าร้อนเนี้ยสุดยอดไปเลยเนอะ”

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอิเนะเองค่ะ!”

พอได้รับอนุญาตให้ติดไปด้วยเลยรุ้สึกฮึกเหิมสุดๆขณะที่เอามือทุบหน้าอกตัวเองเพื่อบอกว่าวางใจตนได้เลย

“เวลาแบบนี้ในย่านคนน่าจะยังไม่เยอะมากเท่าไหร่ น่าจะเดินได้สะดวก”

“ได้เลย ฮึ้บ!”

รับกล่องผักมาซึ่งดูเหมือนจะเป้นกล่องที่น่าจะเบามากที่สุดถึงแบบนั้นก็ยังทุลักทุเลอยู่ดี

“ว่าแต่บ้านอาราตะคุงอยุ่ตรงไหนล่ะ”

พอเริ่มคุ้นชินกับน้ำหนักสิ่งของภายในมือแล้ว ก็เลยถามถึงจุดหมายปลายทาง

“ย่านการค้า....อ๋อ! หมายถึงตรงนั้นสินะคะ”

พอพูดถึงย่านการค้าก็พยายามนึกขึ้นมาว่ามันอยู่บริเวณไหนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแถวนั้นไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็มีร้านเยอะแยะเลยทีเดียว

“จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าขอติดไปด้วย”

เพราะว่าไม่รุ้จะไปไหนเป็นหลักเป็นแหล่ง

“ที่นี้มันไม่ใช่ป่าแล้วนี้คะ เราเดินกันมาขนาดนี้แล้วเหรอ”

เพราะว่าไม่ได้ดูทางเดินมาแถมตัวเตี้ยอีกเลยถึงสังเกตว่ารอบๆไม่ใช่ป่าอีกต่อไป

“เช็คประชากร เช็คประชากร งั้น-”

เพราะว่าได้ยินว่ารุ่นพี่ให้เช็คประชากรเลยเริ่มยกนิ้วมือขึ้นมานับอีกครั้ง

“อะอ่า 1 2 3 4 5….6?”

ขณะที่เริ่มนับจำนวนคนก็รุ้สึกเหมือนว่าจะเกินมารึเปล่านะ
@yuuga-kmi.bsky.social

“ไม่หรอกๆ ยังไงวันนี้ก็ว่างทั้งวันด้วย”

“อีกอย่างอาราตะคุงก็แบกไปคนเดียวไม่ไหวไม่ใช่เหรอ”

ยกยิ้มให้ก่อนจะเตรียมตัวจะช่วยอีกฝ่ายยกของ

“นั้นสินะคะอากาศดีแบบนี้ด้วย”

อิเนะเดินตามหลังอจ.ออกมาด้านนอกร้าน ทำให้เห็นท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนสัญจร

งั้นแล้วอจ.จะไปเล่นที่ไหนละคะ”

ว่าแล้วก็ลองถามอจ.ดูว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนด้วยความสงสัย

“อะไรน่ะ! ใช่ผีรึเปล่า”

เพราะตกใจเสียงกิ่งไม้ร่วงลงมาตอนแรกเลยหันไฟฉายไปส่องก่อนจะพูดโพล่งออกมาทันทีแบบไม่คิด

“ระหรือเราแค่คิดไปกันเอง บางทีอาจจะแค่สัตว์ก็ได้”

ขณะที่ส่องไฟฉายไปรอบบริเวณก็ไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษแต่เสียงพุ่มไม้ข้างๆทำให้รุ้สึกไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่เลยเขยิบไปใกล้ๆกับรุ่นพี่ฮิมาริ

@yuuga-kmi.bsky.social

"ของดี?"

อิเนะทวนคำพูดอีกครั้ง ของดี อืมมหรือรุ่นพี่จะพุดถึงสมบัติที่ซ่อนที่นี้รึเปล่านะ แบบนั้นจะต้องสังเกตรอบๆให้ดี!

ก่อนจะสาดไฟฉายไปบริเวณในป่ามืดที่พวกเขากำลังจะมุ่งหน้าเข้าไป

“แล้วรูปปั้นที่ว่าเนี้ย มันจะไกลแค่ไหนกันนะคะ”

ว่าแล้วก็พยายามนึกว่าต้องเดินไปนานแค่ไหนแล้วแบบนั้นจะทัน3ทุ่มตามที่รุ่นพี่ยูกะบอกรึเปล่า

@yuuga-kmi.bsky.social

เพราะว่าไม่เคยได้มาล่าท้าผีแบบนอกสถานที่มาก่อน อิเนะเลยค่อนข้างตื่นเต้น ในมือมีไฟฉายกับตุ๊กตากระต่าย…ไม่รุ้จะช่วยได้มั้ย ไม่เคยเจอผีมาก่อนแต่เธอคงไม่เป็นอะไรหรอกในเมื่อมากับพวกรุ่นพี่นี้…ใช่มั้ย ใช่มั้ย?

ยกนิ้วขึ้นมานับจำนวนสมาชิกในกลุ่มเพื่อให้มั่นใจว่ามากันครบ โดยที่ไม่ลืมนับตัวเองด้วยเช่นกัน

“อ่า 1 2 3 4 5…5คนค่ะ!”

@yuuga-kmi.bsky.social

“แบบนั้นเองสินะคะ ถ้าแบบนั้นแสดงว่าอจ.ชอบมาเดินเล่นในตอนว่างสินะคะ”

พยักหน้างึกๆอีกครั้ง ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย ถ้าเป็นแบบนั้นแปลว่างานอดิเรกของอจ.เป็นการเดินเล่นรึเปล่านะ

“หืม อจ.ก็ชอบเดินเล่นเหมือนกันอย่างนั้นเหรอคะ!”

ยิ้มกว่างก่อนจะพยักหน้างกๆเข้าใจ สำหรับอิเนะนั้นไม่ว่าจะที่ไหนก็ชอบเดินเล่นหมดแต่เพราะโตมากับคุณตาคุณยายเลยชอบเดินเล่นในสวนหรือที่มีต้นไม้เยอะๆ

“ถ้าแบบนั้นก็คงเดินเยอะมากๆเลยสินะคะ จนไปถึงย่านอื่นได้เนี้ย”

“อ๊ะ ขอบคุณนะคะ”

รีบกุลีกุจอนรับน้ำตาเทียมมาจากมือของเขา แล้วหยอดลงในตาทันทีเพื่อให้ตาไม่แสบ ดูเหมือนมันจะได้ผลดีทีเดียว

“อ่า รุ่นพี่อิบุกิสินะคะ หนูยูยาเกะ อิเนะค่ะ จะเรียกว่าอิเนะก็ได้ อยู่ปี1ค่ะ!”

พยักหน้าก่อนจะเริ่มชี้นิ้วแล้วแนะนำตัวเอง

“จะดีเหรอ แต่มันเป็นของรางวัลของอาราตะคุงนะ”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาก็จดจ้องไปที่ลูกพีชจำนวนมากที่อยู่ตรงนั้น

“ฉันช่วยยกไปได้นะ ถ้าอาราตะคุงยกคนเดียวไม่ไหว”

ไหนๆก็ไม่ได้มีอะไรติดตัวมานอกจากทิชชู่ที่พึ่งได้มาเป็นรางวัลปลอบใจ น่าจะพอช่วยยกไปไหวถึงไม่แน่ใจว่าจากขนาดตัวจะแบกไปได้มากแค่ไหนเชียว