Ergens de eerste zijn is niet alleen applaus krijgen, maar ook trauma, isolatie, tegenwerking, en (overheids) systemen die je liever breken dan erkennen. Dat contrast is dodelijk vermoeiend. Voor mij is het nooit representatie geweest.
Het was overleven vanaf de geforceerde coming out in een UZ.

Domheid regeert.

...

Zijn er nog werkende journalisten? Werkende politici? Werkende beleidsmakers? Of is iedereen ineens een beetje moe en verveeld aan het wachten op #dewarmsteweek? 🙄

Intrigerend ... in mijn beleving een bijzonder sterk beeld. (Als ik dat mag delen. Delen doe ik omdat het me iets bijbrengt, of op een andere manier doet kijken. Zoiets.)

Ik walg ervan ... van iedereen en alles wat ermee verbonden is.

💙

Ik weet, en ik ben te hard. Sorry.

wel vlotjes voorbij aan de vaak rauwe existebtiële kant van het lijden waar diagnoses uit voortkomen. Dat reduceren tot een cultureel fenomeen met valse tegenstellingen is gedurfd vind ik.

Een diagnose fungeert doorgaans als hulpmiddel om taal en richting te vinden. Niet om te stoppen met proberen, zials het simpel wordt gesteld, maar om anders te proberen, met meer mildheid en realisme. (En anders te mogen proberen.) Goed dat ze de maatschappelijke symboliek ziet, maar Annelies gaat