เมื่อคิดแบบนั้นแล้ว อิชิกาวะก็ได้เลือกที่จะขยับลงนอนอีกครั้ง และหันหลังให้กับความทรงจำต่างๆที่ได้เห็นเมื่อครู่

‘มันผ่านมาแล้ว ก็แค่เรื่องเก่าๆ’

‘ไม่มีอะไรกลับมาเหมือนเดิมได้หรอก’

เขาไม่คว้าพวกมันเก็บเอาไว้ แล้วปล่อยให้ทุกอย่างค่อยๆจางหายไป

แม้อดีตจะสำคัญแค่ไหน แต่อิชิกาวะเลือกที่จะอยู่กับปัจจุบันเสียมากกว่า
.
.
.

‘ฉันอยากพักผ่อนแล้ว’

เศษแก้วที่เค็มไปด้วยภาพที่สวยงาม ดูเหมือนว่าจะกำลังค่อยๆลอยหายไป มันคงจะหายไปตลอดกาล

อะไรที่เคยมีอยู่ก็จะค่อยๆหายไปอย่างเงียบๆ หรือว่าในโลกที่เป็นแบบนี้ จะมีใครกันที่จะได้เป็นผู้จดจำเรื่องราวที่แสนหนักอึ้งเหล่านี้

แม้รู้สึกเสียดายที่จะต้องถูกลืมเลือน หายไปเหมือนสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่ ไม่ถูกจดจำจากบุคคลในอนาคต แต่..แล้วมันยังไงล่ะ แก้ไขอะไรได้ด้วยเหรอ ?

คงยากเลยล่ะ

อิชิกาวะกวาดสายตาไปรอบๆ จนได้เห็นเศษแก้วที่ปรากฎภาพคุ้นตา

โรงพยาบาลที่เข้าเคยไปได้บ่อยๆ

ภาพของครอบครัว เพื่อนเก่า และสิ่งที่เคยมีค่าสำหรับเขา ภาพวันธรรมดาที่เขาเคยได้เห็น

เมื่อได้มองดูก็พาให้นึกถึงวันเก่าๆอยู่ไม่น้อย วันที่ไม่สามารถหวนกลับมาอีกครั้งได้

ภาพในอดีตได้ปรากฎขึ้นมาให้เขาได้เห็น อิชิกาวะรู้สึกตะลึงอยู่เล็กน้อย

‘ความทรงจำเหรอ..’
เขากำลังคิดอยู่ภายในใจ

หากไม่ใช่ว่ากำลังตะลึงกับสิ่งตรงหน้า เขาก็แทบจะเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นภาพเหล่านั้นอีกครั้ง

เขานั่งดูพวกมันลอยไปตามอากาศอยู่แบบนั้น

สนามเด็กเล่น

สัตว์ต่างๆ

อาหาร และทุกๆอย่างที่เคยมีอยู่

สิ่งเหล่านี้คงเป็นความทรงจำของใครหลายคนที่ได้มารวมกันอยู่ตรงหน้า

ทำท่าเหมือนกำลังควานหาของอะไรบางอย่าง

“ เอาไปสิ เผื่อมันจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น ถ้ายิ้มคงมีเรื่องดีๆเข้ามาหาแน่ๆ “

สิ่งที่เขายื่นให้ดู มันคือลูกอมเม็ดเล็กๆ ก่อนเขาจะคว้าแขนของเธอขึ้นมาแล้ววางมันลงบนฝ่ามือน้อยๆ

“ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนอีกหน่อยดีไหม ฉันว่างมากเลยล่ะ ”

เขาแทบจะดูเป็นพวกที่พูดไม่หยุดเลยทีเดียว

ในตลอดเวลาที่เธอเงียบเขาก็ยังคงจ้องมองเธอด้วยความสงสัยใคร่รู้

จนเมื่อเธอตอบกลับมา เขาได้ยื่นมือไปวางสัมผัสกับศีรษะของเธอ ค่อยๆลูบเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้

“ อ๋อ อ๋อ ^^ ”
“ เป็นเด็กดีนี่นา ทำถูกแล้วล่ะ สุดท้ายพวกเราก็ต้องแบ่งกันอยู่ดี ”

“ ฉันเองก็เจอปลาแบบเดียวกัน มันประหลาดจริงๆ ”

อิชิกาวะยกมือออกจากเธอ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตัวเอง

+

เขามองไปรอบๆ โฟกัสในจุดต่างๆไปเรื่อยเปื่อย

“ ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย นิดหน่อยแหละน่า ”

“ ถึงใครหลายคนอาจจะปรับตัวได้แบ้ว แต่ฉันแค่กำลังคิดว่าพวกเราจะผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้เมื่อไหร่... ”

อิชิกาวะหันกลับไปมองคาเงยามะ ยิ้มส่งยิ้มให้ตามปกติแบบที่เคยทำทุกวัน

“ ถ้าโตไป นายอยากเป็นอะไร ? ”
“ มีความฝันที่อยากทำไหม ? ”

“ ไม่สงสัยแบบฉันเลยเหรอ หึหึ ”

เขาส่งยิ้มให้กับเธอ ที่พูดโต้ตอบกลับมา

“ หึหึ...ถึงจะไม่ได้ตั้งตัวก็เถอะ แต่ก็สู้พวกมันได้นี่ เก่งชะมัด ทั้งที่ตัวเธอเล็กแค่นี้ ”

เขาตีเนียนเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างๆอีกฝ่าย

“ เธอได้อะไรมาบ้าง ? แล้วมีแผลบ้างไหม ฉันช่วยได้นะ ”

อิชิกาวะหันไปมองหน้าของสาวน้อย พลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและเป็นธรรมชาติ แม้ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน

“ เธอจะเอาปลาพวกนั้นไปทำเมนูอะไรล่ะ เผื่อฉันจะได้ไอเดียบ้าง.. ”

เขาทำให้พวกมันไม่มีชีวิตอยู่แล้ว สุดท้ายก็ใช้กระดาษเก่าๆรองตัวของพวกมันเอาไว้

ก่อนจะหยิบมีดผ่าตัดที่เก็บไว้ในกระเป๋าสะพายออกมา แม้จะไม่ใช่สิ่งที่เอาไว้แล่เนื้อปลาแต่แรก แต่ก็พอจะใช้ทดแทนได้

แต่ก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือทำการแล่เนื้อปลาเกรดซาซิมิพวกนั้น ก็ได้หันหลังกลับไปเจอเข้ากับ [คุณ] ที่เดินผ่านทางมาพอดี

“ นั่น...ได้อะไรมาบ้างเหรอ ”

หากคุณจะขอแบ่งเนื้อปลาซักหน่อยเขาก็คงไม่ว่าอะไร

( Checklist ; docs.google.com/spreadsheets... )

— สุดท้ายก็เจอที่ที่เหมาะจนได้ ตรงนี้ดูจะเงียบและคงไม่ได้รบกวนคนอื่นซักเท่าไหร่

“ ตรงนี้ดีมั้ย จินคุง ”
เขาหันไปมองหน้าอีกฝ่าย พร้อมกับปล่อยมือที่เพิ่งจับไปเมื่อครู่

“ นายออกไปไหนมาเหรอ.. หึหึ แถมยังมีกลิ่นพวกนั้นติดตัวมาด้วย ”
เขาพูดแล้วทำท่าปิดจมูก

อิชิกาวะแสดงท่าทางล้อเลียนอยู่พักเดียว เขาก็หันไปทางอื่น เหมือนกำลังมองไปรอบๆ พลางถอนหายใจออกมา

“ จินคุงคิดยังไงกับตอนนี้เหรอ ”

“ ก็มันเหมือนไม่ใช่นายนี่นะ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ ”
เขาหัวเราะนิดหน่อย

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ตีเข้าจมูกทำให้ได้รู้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งดื่มมา

“ ก็นอนไม่หลับจริงๆล่ะนะ ถ้านอนหลับฉันจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง.... ”

อิชิกาวะคว้าข้อมือของอีกคน หวังพาไปหาที่ที่มีคนอยู่น้อย เพราะเขาก็ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของคนอื่น

เมื่อทุกอย่างสงบลงก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังว่างอยู่ไม่น้อย จนได้เดินมาเจอเข้ากับเด็กสาวที่ดูท่าทางเหม่อลอย..

“ เธอเป็นอะไรมั้ย ? ”
เขาเอ่ยทักด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

“ ตัวเธอเลอะเทอะชะมัด ^^ อย่างกับไปคลุกฝุ่นมาแหนะ... ”

เขาพูดออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ถึงพูดแบบนั้น ตัวเขาเองก็มีสภาพที่ไม่ได้ดูดีไปกว่าเด็กสาวเลย

ในค่ำคืนที่ไม่มีอะไรให้ทำเป็นพิเศษ อิชิกาวะแค่ออกมาเดินเล่นหวังจะรับลมกลางคืนซักหน่อย

แต่ก็ได้หยุดอยู่ตรงหน้าของคนที่กำลังเข้ามาคุยด้วย

“ หายากนะที่นายจะเป็นฝ่ายเข้ามาทักก่อน ลมอะไรหอบมาล่ะ ”

“ ฉันออกมาหาที่เดินเล่นต่างหาก อยากไปด้วยรึไง ? ”