เป็นปีที่เกลียดตัวเองมากที่สุด ถึงจะว่าอย่างนั้น เพราะว่าเราทำพลาดไปหลายอย่าง แล้วเราก็ไม่ให้อภัยตัวเองด้วย ไม่รู้ต้องทำยังไงจริงๆ แบบจริงๆ ห่ทอาจจะรู้ แต่ก็ดื้อไม่ทำ55555 กุเหนื่อยว่ะ หลับๆไปแล้วก็ไม่ตื่นมายังจะดีกว่า ลาก่อน

เราพูดจริงๆ เราฟังเขาเราเข้าใจเจตนาที่เขาจะพูดนะ แต่ก็แค่เป็นความรู้สึกขัดใจที่เป็นมาแต่ทุนเดิมอยู่แล้วเรื่องดันทุรังอะ ถามว่าเรารู้ไหม เราก็รู้ แต่อยากทำๆๆๆ จนนี้เป็นไง ก็โดนเต็มๆ กลับบ้านมาก็โดนซ้ำอีก มันเลยแค่รู้สึกเคว้งคว้าง ว่าแบบ อย่างน้อยก็เข้าข้างกันหน่อยก็ดี (แต่มันจะได้ยังไงเพราะตัวเองทำผิดเอง)

เหมือนเป็นฟีล แล้วกุต้องทำไงต่อ กุต้องเอายังไงต่อดีนะ แบบ จะถอยจะล้มแล้วเริ่มใหม่ดีไหม แบบนั้น ก็เลยเหม่อ มันหมดแรงที่จะแสดงออกภึงสปิริตในการทำงานไปนานแล้ว แล้วบวกกับเครียดเรื่องงานทุกๆวิชามาสักพัก แล้วเหมือนอันนี้เป็นน้ำผึ้งหยดเดียว แล้วมันก็แตกโพละเลย เหมือนโดมิโน่อะ พังครืนนนน ลงมา ทั้งความอดทนแล้วก็วามรู้สึก

ใดๆ ที่เขาพูดมันถูกหมดนั่นแหละ เราไม่ได้โกรธอะไรนะ ยอมรับทั้งหมดเลย เราผิดเอง ก็เลยหงุดหงิดตัวเองด้วย
เสียใจด้วย แล้วก็ผิดหวังในตัวเองมากๆ แบบมากๆ แล้วก็รู้สึกน้อยใจที่แบบ นี้คงเป็นเวย์ที่เราไม่ถนัดจริงๆ เพราะมันไม่เคยราบรื่นเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่เรียนมา เพราะงั้นเราก็แค่รู้สึกว่าเราไม่เหมาะกับตรงนี้ ในเวลานั้น อะไรแบบนี้น่ะ กุก็นั่งช้อคอยู่อย่างนั้นแหละ

ถือว่าได้เซตระบบแอคจริงๆด้วยล่ะมั้ง อือ