"ความคิดผมนะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีเวลาที่ถูกต้องของมันครับ"

คนหนุ่มสองคนเดินคุยกันเรื่อยเปื่อยมาสักพักก็ถึงย่านอากะ ใช้เวลาไม่นานเลย

อิคิโค้งศีรษะขอแยกตัวออกไปก่อนเพราะถึงซอยทางเข้าอพาร์ทเมนต์ห้องพักของตนเอง

ยามดึกแบบนี้ใคร ๆ ต่างก็อยากรีบกลับบ้านกลับช่องไปพักผ่อนกันทั้งนั้นแหละใช่มั้ย?

( ขออนุญาตปิดโรลตรงนี้นะคะ ขอบคุณที่มาโรลกับอิคิซังค่ะ สนุกม้าก🫶 เร็นโชซังน่ารักกกกก❤️ )

"ผมไม่แนะนำให้สื่อสารกับพวกเขา"

"ไม่ควรยุ่งกับสิ่งใด ๆ ที่ไม่ใช่ของโลกเราครับ"

อิคิถือคติว่า ถ้าไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในภพนี้ ก็ไม่ควรข้ามเส้นนั้น ไม่ว่าจะทำการใด ๆ ก็ตาม เพราะไม่ใช่ทุกสิ่งที่ยินดีจะสื่อสารกับเราอย่างไม่มีเหตุผล

ดังนั้นงานปัดเป่าก็เป็นงานที่ช่วยขจัดทุกข์ภัยไม่พึงประสงค์ ได้ผลมากน้อยก็แล้วแต่กรณี

"ถ้าไม่สบายใจยังไงผมแนะนำให้ไปที่ศาลเจ้าคูเมอินะครับ อาจจะช่วยได้"

ยังคงประทับใจกับคำพูดของอีกฝ่ายที่มีมุมมองการมองโลกดีสมกับเป็นครูอนุบาลจริงๆ

"มองในแง่ดีก็คือเขาจะได้ออกไปจากภพคนเป็น"

"กลับไปอยู่ในที่ที่เขาควรอยู่ครับ"

การสนทนาในหัวข้อนี้ กลางถนนที่มีแสงไฟตลอดทาง ในเมืองคูเมอินี้ แม้จะชวนให้รู้สึกแปลก ๆ ก็ตาม แต่อิคิก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวั่นเกรงอะไรผิดกับนิสัยขี้ตกใจของเขา

เป็นเพราะตลอดทาง เขายังไม่ได้เห็นอะไรที่ข้องเกี่ยวกับ 'สิ่งนั้น' ล่ะนะ

อิคิเงยหน้าขึ้นมองฟ้า กำลังครุ่นคิดหาคำพูดที่เหมาะสมมาตอบ

"จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ"

เขาหันกลับมาตอบคุณครูอนุบาลหนุ่มที่ดูท่าว่ากำลังหิว

"แต่ผมทำงานแนวไปเป็นผู้ช่วยมากกว่า"

"คนปัดเป่าไม่ใช่ผมหรอกครับ"

เขายกยิ้มแห้ง พูดราวกับเขานั้นเป็นตัวประกอบในโลกของคนอื่นอยู่ก็ไม่ปาน

อิคิมองขนมปังในมือของเร็นโชแล้วยกยิ้มหัวขึ้นมาเบา ๆ

"ได้ครับ ถือว่าช่วยคุณลดแป้ง"

รับขนมปังไส้หวานมาแล้วทำท่าลังเลว่าจะกินตอนนี้ดีไหมแต่ก็คิดว่ามันเลยเวลากินแล้วเลยเพียงแค่ถือไว้เฉย ๆ

เขาเดินออกไปนอกร้าน รออีกฝ่ายออกมาด้วยจะได้กลับบ้านกันสักที

จะได้กลับไปพักผ่อนแล้ว....

"แค่ทำอะไรง่ายๆล่ะครับ ผมเคยอ่านมาว่าอาหารแช่แข็งไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ"

ล้วงเอากระเป๋าเงินจากช่องเก็บของในแขนเสื้อแล้วหยิบเงินออกมาตามจำนวนที่ต้องจ่าย

เห้อ ถึงจะทำงานเสริมแต่ก็ได้ไม่ค่อยมากเท่าไหร่ แต่หักลบค่าเดินทางแล้วก็คุ้มค่า

รับถุงใส่ของและเงินทอนก่อนจะออกมาจากเคาท์เตอร์คิดเงินเพื่อให้อีกคนได้จ่ายเงินต่อ

"ผมเห็นแต่แบบเข้าไมโครเวฟแล้วพร้อมกินในตู้แช่แข็ง"

ออกความเห็นอย่างรวดเร็วเพราะเขาเคยเห็นอยู่แว๊บ ๆ

อิคิไม่คิดจะถามอะไรเรื่องอาหารกับเร็นโชอีกเพราะท้องใครท้องมัน อีกอย่างนี่ก็นอกเวลางานแล้วและอีกฝ่ายก็ดูไม่น่าจะมีอารมณ์ไปนั่งร้านอาหารอีกจึงไม่ได้ชวนไปที่อิซากายะที่ทำงาน

ตรวจเช็คของในมือ หยิบขนมกรุบกรอบที่อยู่ใกล้ตัวแล้วเดินไปจ่ายเงิน

"ผมไปจ่ายเงินก่อนนะครับ"

"ใช่ครับ"

เขาหยิบเอาถุงถั่วแระออกมาจากตู้แช่แข็ง มองของในตะกร้าที่เพิ่งไปหยิบมาสักครู่นี้ก็คิดว่าของเพียงพอแล้ว

"ถั่วแระต้มเกลือที่เคยทำไว้มันหมดครับ"

แบบว่าบางวันก็ไม่รู้สึกอยากทำขึ้นมาดื้อๆ เลยต้องทำสำรองไว้หลายมื้อในรอบเดียว ไม่เปลืองแก๊สต้มถั่ว---

"คุณกินแป้งเยอะนะครับ"

มองแซนด์วิชและขนมปังอีกสองก้อนที่เร็นโชถือมาแล้วก็นึกถึงคาร์โบไฮเดรตจำนวนมากที่จะได้รับในมื้อนี้

หัวเราะแห้งไปกับคำตอบของอีกฝ่าย

"กินแล้วครับ แต่แวะที่นี่ก็ดี ผมจะได้ซื้อของไปติดตู้เย็นเพิ่ม"

มองไปทางไหนก็มีแต่คนมองมา รู้สึกว่าการตกเป็นเป้าสายตานี่มันไม่สบายใจเลย

มาถึงร้านสะดวกซื้อ อิคิแยกไปโซนอาหารกึ่งสำเร็จรูปและอาหารพร้อมปรุง เขากำลังคิดว่าจะเตรียมอะไรเป็นมื้อเช้าวันพรุ่งนี้ดี

...

"แต่กับแกล้มแต่เช้าก็ดีนะ..." พึมพำเบาๆ

นึกถึงคำบ่นของคนรู้จักแล้วก็อดที่จะพูดตอบคำในใจไม่ได้

"คุณเองก็เหมือนกัน"

"เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีนะครับ"

พูดกึ่งหยอกล้อ ถึงนี่จะเป็นนอกเวลางานก็เถอะ แต่ดูเหมือนคุณครูอนุบาลหนุ่มคนนี้จะตั้งอกตั้งใจทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า

วันนี้เขาขอเลิกงานจากร้านเร็ว ออกไปทำงานพาร์ทไทม์นอกเมืองแล้วกลับมาก็ดึกดื่น ไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายในเวลานี้ด้วยซ้ำ

อิคิเดินข้างๆเร็นโชไปขณะคุยกัน หวังว่าคนอื่นที่มองมาจะไม่คิดว่าเขาเป็นสิ่งลี้ลับอะไรนะ?

อิคิยามที่ได้ยินคำถามของอีกฝ่ายแล้วก็เอียงคอสงสัย

คงติดอยู่ในใจจริงๆนั่นแหละ... ชุดนี้ล่ะนะ

"ศาลเจ้าที่อยู่นอกเมืองน่ะครับ ห่างออกไปสองสถานี ผมกลับมากับรถเที่ยวท้ายๆ"

พูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือฝาพับออกมาดูเวลา โอ้ ลืมดูไปเลยว่านี่ก็ดึกจริงๆ ช่วงสามสี่ทุ่มกว่าแล้ว

"คุณเองก็ทำงานเลิกดึกนะครับ"

เขาถามกลับไปบ้าง

"ได้ครับๆ ตอนนี้ผมเองก็ไม่ได้มีธุระอะไร"

เบนสายตามองหาคุณโรเจอร์ เผื่อเขาจะโผล่มา..?

อิคิในชุดฮากามะเดินเข้าไปหาเร็นโชตามปกติ เขาเห็นสายตาของอีกฝ่ายกับชุดตัวเองแล้วก็มองลงไป... อ๋อ

"ใส่ชุดนี้คงน่าตกใจแย่เลยสินะครับ"

"พอดีลืมเอาชุดไปเปลี่ยนน่ะครับ แต่ผมรีบกลับบ้านเต็มที่แล้วนะ"

หัวเราะแห้งอย่างช่วยไม่ได้

"ผมเพิ่งเลิกงานพิเศษน่ะครับ"

ชายหนุ่มตอบไปอย่างเรียบง่าย

นอกจากงานในอิซากายะ อิคิก็ดูจะเป็นคนที่ทำงานเสริมเรื่อยเปื่อยหาเงินใช้ชีวิต เขาเคยคุยกับอีกฝ่ายไว้ทำนองนั้น ไม่เลือกงานไม่ยากจน โดยประมาณ...

ที่ยืนอยู่ในตอนนี้เป็นพื้นที่ใกล้เคียงกับหอสมุดและอพาร์ทเมนต์ย่านอากะ แม้จะเป็นซอยที่มีแสงไฟตลอดทางก็จริงอยู่แต่ใส่ชุดแบบนี้ก็ชวนให้ทักไม่แปลกใจ

"คือมันเป็นทางผ่านกลับบ้านของผม"

เห็นคนเดินผ่านมากลางค่ำกลางคืน อิคิซังในชุดฮากามะที่ยืนเงียบ ๆ กลางถนนนั้นหันมามองว่าเป็นใครกัน

... อ้าว คนกันเองนี่นา

"เพิ่งเลิกงานเหรอครับเร็นโชซัง"

แม้จะยืนอยู่ภายในแสงไฟริมถนนก็ตาม อิคิซังในชุดนี้ เวลานี้ก็ยังน่าแปลกตาอยู่ดี

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมไปมากกว่านี้ เขาเพียงแค่ยกมือทักทายพอเป็นพิธีเท่านั้น

(ถ้าคุณแน่(?) ก็เข้ามาาาา /ล้อเล่นนะครับ)

(เพิ่งกลับจากงานพิเศษครับ😉 /จิ้มคุณโรเจอร์ด้วย นี่แหนะ)

(ตัวจริงครับ จิ้มมาจิ้มกลับไม่โกงนะครับ /จิ้มคืน นี่แหนะ)