ก็เพราะไลท์เตอร์ตอบตกลงตั้งแต่เดตครั้งที่สอง ทำให้เบลกำเดาไหลไม่ได้นอนทุกครั้งที่อีกสองคนมาค้างยังไงล่ะ!!!

.

.

-end-

ขอบคุณที่อ่านค่ะ! ยาวนานข้ามปีมากกกกก

ไว้เจอกันฉบับเต็มในรอร(ยาวกว่านี้)นะคะ! เกียมทิชชู่รอเลย!

“ร-เรื่องแบบนี้ ขอเวลาคิดหน่อยเถอะ” ไลท์เตอร์พยายามคงหน้าให้นิ่งไว้แม้ใบหูจะแดงแปร๊ดไปแล้ว

“งั้นคราวหน้าที่นายเข้าเมือง พวกเรามาเดตกันอีกรอบแล้วกัน จะได้ให้เวลานายคิดด้วย ไม่ต้องรีบหรอก” ไวส์ยิ้มหวาน

.

.

สุดท้ายแล้ว หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เบลกับไวส์ก็ตัดสินใจทำกำแพงกันเสียงระหว่างสองห้อง

ทำไมน่ะหรือ?

ไลท์เตอร์รู้สึกเหมือนโดนตีหัวจนมึนงงไปหมด

“เอ๊ะ?” เจ้าตัวกะพริบตาปริบ

“เอ๋?” บิลลี่เองก็กะพริบตาปริบไปด้วย

“แต่ฉันเห็นว่าบิลลี่ก็ชอบนายมากเหมือนกัน แถมยังมาก่อนด้วย เลยคิดว่า เรื่องแบบนี้ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า… หรือจะคบแบบสามคนก็ไม่ติดนะ” ไวส์ยิ้มกว้าง เสนอทางเลือกใหม่

“เอ๋!!!???” กลายเป็นบิลลี่ที่แปลกใจที่สุด ก่อนจะโดนน้องรักตีไหล่เบา ๆ แก้เขิน

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรน่ะ เบลชอบนายจะตายไป”

ไลท์เตอร์ประมวลผลสามวิ ก่อนเขย่าตัวอีกฝ่าย

“นั่นยิ่งแย่เลยไม่ใช่เหรอ!?”

“อูย~! ใจเย็นหน่อย ฉันหมายถึง เบลชอบนาย เลยเชียร์ให้ฉันจีบนายซักทีหลังเล็งมานานต่างหาก เห็นบอกว่าอยากได้พี่ชายเท่ ๆ แบบนี้ เป็นพี่เขยก็ยังดี… ชิ… แล้วฉันไม่เท่ตรงไหนกัน?”

ประโยคสุดท้าย ไวส์บ่นเบา ๆ กับตัวเอง

“อ้อ งั้นคงจะแฮปปี้น่าดู… นายหิวน้ำมั้ย? หรืออยากให้ฉันช่วยพาไปห้องน้ำรึเปล่า?” ไวส์เมินเรื่องเบล แล้วกลับมาสนใจไลท์เตอร์

“อืม ก็หิวน้ำอยู่— ไม่สิ! นายจะไม่เคลียร์กับเบลหน่อยเหรอ!?” ไลท์เตอร์แทบจะเขย่าคออีกฝ่าย

เขาไม่อยากให้พร็อกซี่ทั้งสองทะเลาะผิดใจกันเพราะเขานะ! เขารักทั้งคู่เป็นเพื่อนที่แสนมีค่าทั้งนั้น!!!

“งืม ๆ เคลียร์ไรกันเหรอ?” บิลลี่งึมงำตื่นขึ้นมา

เธอกลับเข้าห้องตัวเองพร้อมเสียงกรี๊ดดังมาแว่ว ๆ ผ่านกำแพงที่ติดกัน

ทำไมมันฟังดูมีความสุขแปก ๆ?

ไม่ใช่สะเทือนใจจนบ้าไปแล้วนะ?

“เอ่อ… ไวส์?” ไลท์เตอร์พยายามปลุกเจ้าบ้าน

เรื่องบิลลี่ไว้ทีหลัง เพราะพี่น้องน่าจะต้องเคลียร์กันเองก่อน

“หือ?” เจ้าบ้านงัวเงียตื่นขึ้นมานั่ง

“เมื่อกี๊เบลเปิดประตูมาเห็น…” ไลท์เตอร์เล่าอย่างกระอักกระอ่วน

กระนั้น เจ้าตัวกลับดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน

มุมปากยกยิ้มขึ้นด้วยความสุข ก่อนหลับตาลง

อยู่แบบนี้ต่ออีกสักพักก็ดีเหมือ—

ปึง!!!

“พี่! หนูกลับมาแล้—โอ๊ะ!”

เสียงเจื้อยแจ้วตามหลังเสียงเปิดประตูจบลงห้วน ๆ กะทันหัน

“เอ่อ หนูไม่เห็นไม่รับรู้ไม่มีใครในห้องหรือเกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น ประตูก็ไม่เคยเปิด ตาหูจมูกปากก็จะไม่เปิดไม่เล่าไม่เก็บไปฝันไม่ติดตาไม่แพร่งพรายเด็ดขาด” เบลแร็ปรัวเร็วรวดเดียวจบ ตบท้ายด้วยปิดประตูดังปัง

บนเตียงซึ่งสองหนุ่มหนึ่งหุ่นยนต์นอนกอดก่ายกันนั้น ช่างอึดอัดเสียไม่มี

เรือนร่างระบมเปี่ยมกล้ามเนื้อพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างรวดร้าวเพื่อลูบใบหน้าตนเอง ก่อนจะล้มลงไปใหม่ แล้วมองคนขนาบซ้ายขวา

ฝั่งหนึ่งคือรุ่นพี่ที่เขาเคารพรักมานาน

ส่วนอีกฝั่ง ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุด -ถึงไม่คิดว่าคนพี่จะเกินเลยกับเขามาถึงขั้นนี้ก็เถอะ-

แต่…

คิด ๆ ไปแล้ว ก็เหมือนได้นอนอยู่ท่ามกลางของขวัญล้ำค่าเลยแหละ

รุ่นน้องปีนเกลียวกระซิบเป็นคำสุดท้าย ก่อนเริ่มปรนเปรอตนเองตามใจชอบ

เจ้าบ้านเองก็เผลอต่อเส้นประสาทพลาดไปสองสามครั้งเพราะถูกกวนสมาธิ สร้างความล่าช้าลงไปอีก

ทว่า สุดท้ายแล้ว เขาก็ทำสำเร็จได้ค่อนข้างเร็ว

แน่นอนว่าคืนนั้นทั้งคืน บิลลี่ตบะแตกจนแทบจะลืมทะนุถนอมน้องรักที่ยั่วยวนไม่หยุดเลยทีเดียว

.

.

เช้าวันใหม่ ไลท์เตอร์ตื่นมาด้วยอาการปวดเอวมากถึงมากที่สุด

ไลท์เตอร์กลับทรมานทรกรรมเขาอย่างเชื่องช้า

เริ่มจากสอดใส่ของเล่นเข้าไป และเล่นกับตัวเองทั้งที่นั่งอยู่บนหน้าท้องเขา ระหว่างที่เขาทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย

นรก…

นรกมาก…

บิลลี่ทำอะไรผิด?

“ไว้ต่อเส้นประสาทเสร็จ ผมจะนอนนิ่ง ๆ ให้ลองทุกของเล่นเลย”

ไลท์เตอร์หยิบของเล่นคู่หนึ่งมาเล่นกับยอดผลไม้สวยหวานบนอก ส่งเสียงร้องหวานออกมาแกล้งรุ่นพี่

“เพราะงั้น ระหว่างนี้ก็เป็นเด็กดีนะ?”

ก่อนกลับมานั่งบดเบียดกล้ามท้องเหล็ก

ช่างเป็นวิวที่วาบหวิวอันตรายนัก

ในจังหวะที่เขาจะเอื้อมออกไปคว้าแขนเพื่อห้าม สองแขนก็ดันขยับไม่ได้ขึ้นมาเสียงั้น

สาเหตุหรือ?

พร็อกซี่ที่ยังง่วนอยู่กับการต่อเส้นประสาทมั่วซั่วไง!

“โทษที นายดูวิวไปก่อนแล้วกัน น่าจะอีกพักใหญ่เลย” ไวส์พูดประหนึ่งกำลังซ่อมคอม

บิลลี่เหวอแล้วเหวออีก มองรุ่นน้องที่กระตุกยิ้มเย้ายวน

ทว่า แทนที่จะเมตตาช่วยเหลือกัน—

หลังเสร็จกิจไปสองสามรอบ ดูท่าเชื้อเพลิงกามารมณ์จะลุกลามจนดับไม่อยู่เสียแล้ว

“งั้น นายนั่งทับบิลลี่ไว้ระหว่างฉันเชื่อมเส้นประสาทให้แล้วกัน” เสียงของพร็อกซี่ฟังดูสนุกแปก ๆ

หน้าจอบิลลี่ได้แต่แสดงอาการเหวอ จ้องมองน้องรักชโลมของเล่นชิ้นใหม่สีหวานสดสวยจนชุ่มด้วยริมฝีปากฉ่ำวาว

“ด— เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!”

“ไม่เดี๋ยว” ไลท์เตอร์ก้มลงไปจูบ และเลียเส้นประสาทเทียมบนคอของรุ่นพี่จนสะดุ้ง—

กว่าแอนดรอยด์จะประมวลผลคำพูดของสองมนุดที่แชร์เซลล์สมองจบ ไลท์เตอร์ก็เป็นฝ่ายรับน้ำของบิลลี่มาราดรดลงตามแผงอกเหล็กที่ร้อนจนแทบไหม้เรียบร้อยแล้ว

“เอาละ ฉันจะเชื่อมเส้นประสาทสังเคราะห์กับของเล่นให้ ขอเวลาแป๊บนะ” ไวส์ยิ้มหวานไม่ถามความเห็นบิลลี่

ขณะเดียวกัน ไลท์เตอร์ก็มัดมือชก ผลักรุ่นพี่ลงนอนราบ ตามด้วยเป็นฝ่ายถอดกางเกงรุ่นพี่ แล้วนั่งคร่อมทับลำตัวไว้พลางหยิบของเล่นมาชิ้นหนึ่ง

ไวส์เอ่ยหน้าตาเฉยขณะดื่มขวดของตัวเอง

ไลท์เตอร์เกือบจะสำลักน้ำ แต่ยังดีที่ไหวตัวกลืนทัน

“ค่อย ๆ ดื่ม” บิลลี่ลูบหลังน้องรักอย่างเป็นห่วง “ถ้านายไม่ไหวแล้ว คืนนี้จะพอแค่นี้ก็ได้นะ”

ไลท์เตอร์กะพริบตาปริบ หลบสายตารุ่นพี่ ก่อนตอบเสียงเบา

“ใครว่าไม่ไหว… ยังลองของเล่นไม่ถึงครึ่งเลย”

นั่นทำให้บิลลี่เป็นฝ่ายทำตาโตปริบ ๆ แทน

“เอ้า น้ำ” ไวส์หัวเราะขบขัน ส่งน้ำให้บิลลี่