Normalleşme söylemleri olurken bunlar geldi aklıma: Biz yıllardır normal değiliz, onların normali hiç olmadık.
Normal, hepimizin eşit olduğu bir dünya olduğu zaman işte o zaman normal olacağız.

Şimdi bu ateş artık ya hepimizi yakmalı ya da bize tüm bunları yaşatanları. “Ya hep beraber ya hiçbirimiz,” dedik. Eğer cayarsak, yine birileri yanacak; birileri sistemin çarkı daha hızlı dönsün diye odun taşıyacak.

Geçmişe bakıyorum; kendimce ne mücadeleler vermişim içimi tüketen şeylerle. Ne mutlu ki mücadele etmişiz kendi halimizde. Ve ne mücadeleler vermiş insanlar, hayatlarından vazgeçerek… Yaklaşamayacağımız acılarla sınandılar. Gördük, duyduk, bazılarımız hissettik.
Ama yetmiyor işte.