หนุ่มบาเทนเดอร์ในชุดสบายๆ ก้มๆ เงยๆ ระหว่างชื่อร้านด้านหน้ากับชื่อร้านในมือถือเพราะเห็นว่ามีงานสังสรรค์จึงทำให้เขาเกิดสนใจขึ้นมา แน่นอนว่าลากเพื่อนดื่มขาประจำอย่างเออิจิมาด้วย

ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอการมาถึงของเพื่อนๆ คนอื่นของก่อนจะเข้ามาในร้านทันที

ก็เขาน่ะอยากดื่มกับคนที่รู้จักเสียก่อนจะดื่มทำความรู้จักกับคนอื่นๆ นี้น่า—

...ถ้าเกิดมาช้ากว่านี้ล่ะ?

ลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่แสนเจ็บปวดนั้น

เขาสบัดหัวเล็กน้อยไล่ความคิดอันไม่พึงประสงค์ทิ้งไป เขาต้องใจเย็นและโฟกัสสถานการณ์ตอนนี้เสีนก่อน

"เรื่องนี้เอาไว้ทีหลังตอนนี้ต้องรีบพาเอจิไปรักษาแผลก่อนเถอะครับ"

ท่าทางของบาเทนเดอร์หนุ่มใจเย็นแต่ภายในลึกๆ กลับมีความสั่นไหวเล็กๆ เกิดขึ้นเพราะความคิดชั่ววูบของตน

ใบหน้าของเฮียวกะเต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วงแฝงความตื่นตระหนก เขาข่มความรู้สึกทั้งหมดนั้นไว้เพื่อไม่ให้สติเตลิดและเดินเข้าไปหาทั้งคู่

"ฮารุใจเย็นๆ ก่อนเถอะ"

พูดปรามฮารุเพื่อให้สงบใจ มือจับแขนอีกฝ่ายไว้เผื่อให้ผ่อนแรงลง

...เป็นอะไรรึเปล่า? ในทีแรกจะกล่าวเช่นนั้นแต่เมื่อเห็นสภาพที่ดูไม่จืดนักของเออิจิทำเอาคำพูกพวกนั้นถูกกลืนลงคอไป

"นี้จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันหรอก..."

"...ฟุรุยะ เออิจิ..."

เสียงนั้นแผวเบาลงก่อนที่ร่างกายนั้นจะค่อยๆ กลายเป็นริ้วสีขาวและดอกไม้พวกมันต่างถูกพัดปลิ้วหายไปในคืนฤดูร้อนทิ้งแอ่งสีดำเจิงนองบนพื้นเป็นหลักฐานของการพบพานให้ย้ำเตือนใจ

...ตราบใดที่ยังมีแสงริบหรี่เหลืออยู่แมลงร้ายนี้ก็พร้อมบินเข้าไปใช้อุบายหลอกล่อและกลืนกินเข้าไปอย่างตะกละตะกลามไม่ให้เหลือแม้แต่เศษซาก...

ร่างกายนั้นแน่นิ่งไปคล้ายร่างไร้ลมเสียงหยุบหยับยังคงมีอยู่เหมือนว่ายังไม่ตายสนิมเหมือนร่างหลัก คอที่เกือบหักจากการถูกโจมตีซ่ำพลิกขึ้นมาอย่างผิดรูปยิ่งทำให้บาดแผลเหวาะหวะจนเห็นแกนสีขาวด้านใน ดวงตาแห่งความอาฆาตมองราวกับเจ้ากรรมนายเวรเส้นผมยุ่งเหยิงปรกใบหน้าไม่เป็นทรง

นั้นช่างเป็นภาพที่สยดสยองหากนั้นคือหนุ่มบาเทนเดอร์จริงๆ....

+

"พวกมนุษย์เข้าใจยากจริงๆเลยนะ..."

เสียงคำรามต่ำในลำคอเปร่งออกมา

...แต่คงเป็นเพราะอย่างงั้นเลยทำให้แมลงอย่างเขาบินเข้าหา...

...

"ก็คิดอยู่หรอกว่าอยากเก็บไว้...แต่ตอนนี้เริ่มไม่แล้วสิ..."

ยิ่งจิตแข็งกร้าวเท่าไหรนั้นยิ่งยากต่อการเล่นงานตามสไตล์ที่เขาถนัด...

ร่างสูงพุ่งตัวหาอีกฝ่ายขณะง้างกรงเล็บขึ้นเตรียมเฉือดเต็มข้อแต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะหลบได้ทัน

"ตะกี้น่ะ— ผมเจ็บโคตรๆ เลยล่ะ..."

กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบแห้งหน่อยๆ จากความเสียหายที่เกิดขึ้นบนลำคอ มือจับมีดพกแน่นก่อนจะดึงมันออกและโยนทิ้งไปของเหลวน่าขยะแขยงทะลักออกมาจนเสื้อถูกย้อมเกือบหมด

เสียงกัดฟันกรอดเล็ดรอดมาจากใบหน้าที่บิดเบี้ยว ริ้วประหลาดรั่วไหลออกมาจากบาดแผลพร้อมดอกไม้ที่ผลิบานไม่ต่างจากสิ่งที่อยู่บนใบหน้าบางส่วนก็ร่วงลงสู่พื้น

+

มือข้างมนุษย์ปล่อยและใช้มือข้างกรงเล็บสีดำตะปบกึ่งผลักอีกฝ่ายเต็มแรงสร้างรอยเฉือนบนเสื้อและเฉียดถากๆบนผิวหนังของเออิจิ ร่างกายนี้ขยับไปตามสัญชาตญาณบางอย่างที่ร้องเตือน

ความเจ็บบนคอแล่นขึ้นจนชาหน่อยๆ....น่าโมโหและน่าตื่นเต้นในคราวเดียวกัน...

แสงจันทร์ฉายทอดเงาของอมนุษย์ทับร่างตรงหน้าใบหน้าของเขาเกือบจะกลืนไปกับเงาพวกนั้น คอเอนเอียงจนเกือบห้อยแต่งอยู่รอมร่อ

+

(ลองชิมเพื่อพิสูจน์ได้นะครับ☕️🗿)

"ทำไมถึงต้องดิ้นรนขนาดนั้นด้วยล่ะครับ"

"「ตัวตนของนายมีอยู่ไปทำไมเพื่ออะไรท่ามกลางห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่...」"

"เธอถามทั้งที่ความรู้สึกในใจลึกๆ ของเธอได้ตอบคำถามนั้นอยู่เสมอเลยไม่ใช่หรอครับ"

ว่าพลายยกหลังนิ้วชี้ขึ้นมาหน้าริมฝีปากของตน ดวงตายังคงมองเป้าหมายหน้าตนราวกับกำลังย้อนอ่านหนังสือสักเล่ม

"เธอน่ะ...อยากตายมาตลอดไม่ใช่หรอครับเอจิ"

การดิ้นรนด้วยอารมณ์ของอีกฝ่ายดูท่าจะเสียเปล่าเพราะนั้นแทบจะไม่โดนเป้าหมายเลย สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงเสียงหัวเราะขบขัน คนฝืนตรงหน้าไม่ต่างจากสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ในป่าที่กำลังต่อกรกับศัตรูตามธรรมชาติเลยแม้แต่น้อย

"ใช้แค่ความรู้สึกไม่มีทางเล็งโดนหรอกนะ เห็นไหม"

ถอยคำยังคงอยู่ระหว่างการยั่วยุและอุบายหลอกล่อ ความทุกข์ของมนุษย์คือความหฤหรรษ์อย่างแท้จริงของสิ่งลึกลับปริศนาผู้นี้

+

เขาเผลอหลุดยิ้มกว้างออกมาแต่ก็ควบคุมสีหน้ากลับมาเป็นปกติได้ ก่อนจะเปลี่ยนใจเลื่อนมือลงที่บ่าของชายร่างเล็กกว่าแทน ออกแรงบีบแน่นทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้รับรู้ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้หมายชีวิตใคร'ในยามนี้'

อมนุษย์หนุ่มผละอีกฝ่ายออกกระทันหันก่อนจะสบัดมือสีดำใส่สร้างรอยบาดแผลถากกึ่งลึกใต้ตาคลาดดวงตาไป

เสียงหัวเราะเปร่งออกมาจากลำคอระหงหน่อยๆ

"อ่า— แต่ก็น่าตื่นเต้นจังเลยนะครับ"

"อุก— เล่นแรงจังเลยนะครับ"

ตาคมเหล่มองอีกฝ่ายเขม็งที่จู่ๆก็ใช้ศอกกับตน กลุ่มก้อนแห่งความบิดเบี้ยวยิ่งแพร่ขยายออกตามแรงอารมณ์ขมุกขมัว

"ผมอยากรู้จังเลย ถ้าผมฉีกเธอด้วยมือนี้จะมีใครที่เสียใจเพื่อเธอบ้างกันนะ"

ปลายนิ้วกรงเล็บแหลมลากขึ้นจากท้องขึ้นสู่กลางอกของเออิจิก่อนจะเลื่อนสูงถึงคอทั้งมือแทบจะกุมลำคอนี้ได้ เพียงแค่ออกแรงอีกสักหน่อยก็คงจะ...

+

(ผมพยายามแล้วแต่เขาเป็นด้วยตัวเอง😔)

ใบหน้าโน้มลงอยู่เหนือไหล่ของอีกฝ่าย

"จะว่าไปดึกขนาดนี้ดอกไม้ไฟน่าจะสวยน่าดูนะครับสำหรับฤดูร้อน"

"...มอดไหม้และสูญสลายไปในเงามืดของค่ำคืนที่เงียบสงบ"

"โรแมนซ์สุดๆ ไปเลยเนอะ"

ว่าออกมาด้วยรอยยิ้มกริ่มท่าทางสบายๆ ด้วยระยะนี้ทำให้รูปร่างปริศนานั้นเกือบจะเหมือนครอบคลุ่มและกลืนกินอีกฝ่ายได้ทุกวินาที

อมนุษย์หนุ่มเอนตัวหลบเล็กน้อย เขาตอบสนองแทบจะในทันทีเมื่อาวุธประชิดตัวแต่ดูท่าจะยังไม่ชินกับกายหยาบของมนุษย์เท่าไหร่นักจึงทำให้ผมบางส่วนถูกเล็มออก

มือมนุษย์จับล็อกข้อมือนั้นอย่างแน่นหนา

"โอะ– อันตรายนะ อย่าเที่ยวหยิบออกมาแท่งซี้ซั้วสิ"

มือออกแรงบีบมากขึ้นเล็กน้อยและดึกอีกฝ่ายเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น

+

"เธอคงไม่ชอบแน่ๆ กับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ ว่าไหมครับเอจิ?"

ยังคงพูดต่อด้วยเสียงเดียวกับเพื่อนของอีกฝ่ายมือข้างกรงเล็บถูกยกขึ้นขณะเปลือกตาค่อยๆ หรี่ลงอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

"ถ้าไม่รีบล่ะก็ จะแย่เอานะ..."

พูดพลางเดินเข้าไปใกล้เออิจิอีกครั้งด้วยแต่ครั้งนี้ความอันตรายและความบ้าคลั่งที่ถูกซ่อนไว้ได้เผยออกมาอย่างไม่คิดปิดบังอีกต่อไป

ใบหน้ายังคงยิ้มชื่นมื่นไร้ความรู้สึกผิดใดๆ เขายังคงมองอีกฝ่ายไม่วางตาคล้ายมองลึกไปถึงวิญญาณที่กำลังสั่นไหวของเออิจิ

ริมฝีปากบรรจบลงบนคราบโลหิตจากปลายนิ้วอมนุษย์ ความกลัวของคนตรงหน้าช่างแสนหอมหวานราวกับกาแฟหอมกรุ่นกำลังได้ที่

"ขอโทษที่ผมใจร้ายกับเธอด้วยนะ แต่ในเมื่อเธอรู้แล้วก็ช่วยไม่ได้"

+

โทรศัทพ์ดังกล่าวได้ถูกฉกฉวยโดยสิ่งมีชีวิตปริศนา มือของสิ่งนั้นราวกับเกราะของแมลงปีกแข็ง ปลายนิ้วแหลมเปื้อนโลหิตเล็กน้อยจากเมื่อสักครู่

กึก—

เพียงแค่ออกแรงบีบสักหน่อยรอยราวก็ปรากฎขึ้นบนหน้าจอก่อนก่อนที่มันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆร่วงลงสู่พื้น

"ผมคงจะให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ถึงใจจริงการเจอเขาก็ฟังดูน่าสนุกก็เถอะ"

+

(TW : ภาพน่ากลัว)
ใบหน้าตั้งแต่หัวมุมตาขวาค่อยๆ แหวกออกมาอย่างผิดแปลกแทนที่จะเป็นมัดกล้ามเนื้อและโลหิตกลับเป็นสิ่งที่บิดเบี้ยวจนไม่สามารถอธิบายได้พลั่งพูลขึ้นมาปกคลุมใบหน้าเดิม ดวงตาเดิมถูกกลืนกินหายเข้าไปถูกทดแทนด้วยดวงตาอันน่าสะพรึงขวัญ แสงนวลจันทร์ที่ฉายลงมาคลอเคลียบนใบหน้า'เพื่อนของอีกฝ่าย'

มือเรียวยกขึ้นวางบนโทรศัพท์ที่ยังคาสายเอาไว้และค่อยๆ ดันลงเรียกความสนใจคืน

เมื่อได้มองอีกคราเพียงพริบตา'ชายละม้ายคล้ายเพื่อนอีกฝ่าย'ก็เข้าประชิดตัวอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ดวงตามืดจรดจ้องอีกฝ่ายไม่วางตารอมยิ้มที่เคยคิดว่าปกติครานี้กลับดูเย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาด

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองอย่างกระทันหันมีเพียงเสียงพริ้วของใบไม้ใบหญ้าและเสียงเรไรดังระงมกึกก้องจากแทบป่าไม้รอบข้างชวนให้รู้สึกวังเวงพิกล

"คงไม่มีใครคาดหวังว่าตัวเองจะมีตัวตนอยู่หรอก ถ้าให้ผมเดาสิ่งที่ทำได้คงมีแค่สร้างคุณค่าให้กับตนเองให้มากที่สุดเพื่อทำเป้าหมายบางอย่างที่ตั้งไว้ให้สำเร็จล่ะมั้ง แต่ก็ไม่มีใครรู้อนาคตได้ชัดเจนหรอกครับ"

ว่าไปพลางก่อนจะชี้ที่เออิจิ

"อย่างเธออาจจะมีตัวตนอยู่เพื่อใครสักคนหรือเป็นอะไรสักอย่างที่แสนสำคัญก็ได้นะ"

ไหวไหล่นิดหน่อย

"—สักวันเธอคงมีคำตอบนั้นเป็นของตัวเองนั้นแหละครับ"

เฮียวกะนิ่งไปเมื่อได้ยินคำถามตาวาดย้อนมองขึ้นไปเหนือฟากฟ้ากว้างใหญ่

คำตอบมากมายพุดขึ้นมาในหัวเมื่อได้ยินคำถามแต่เมื่อริมฝีปากปริขึ้นความคิดพวกนั้นก็คล้ายหายไปในความว่างเปล่าของค่ำคืนฤดูร้อน

"ผมน่ะไม่รู้หรอกนะทั้งคำตอบของคำถามนั้นหรือสิ่งที่เธอคาดหวังในคำตอบนั้น"

+