ฝั่งนายเอก(?)นอกจากเทนเมย์คิดไม่ค่อยออกแฮะ ประมาณนี้มั้ง

แอนทัน: การสูญเสียน้องชาย
พี่แอช, สปิเนล: การปกป้องคนสำคัญไว้ไม่ได้
เคเดนซ์: เฮนรีตอนสติแตก
ชูคิจิ: (คิดไม่ออกอะ)
ชินยะ: สีหน้าเวลาทำร้ายคนของสุซาคุ

ส่วนเรื่องผีหื่นจะไม่ถูกนับในสารบบนิยายระทมเพราะกาวจัด5555555

No text ver.

Thank you!🥰

อาจจะแค่สนุกไปกับเจ้าเด็กนั่นมากกว่าละมั้ง เขาสรุปเอาเอง
"คราวหน้าจะแกล้งให้เขินแทบดิ้นตายยังไงดีนะ?"

-จบ-

สมองพลันย้อนนึกถึงสีหน้าของอีกคนที่เขินจนนิ่งค้างไปก็ผุดยิ้มขึ้นมา
"แต่สีหน้าตอนนั้นก็ดูหน้าโง่สมรสชาติขนมถูก ๆ ดีละนะ"
ตัวโทวโกวเองก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมถึงได้ทำอะไรแบบนั้นออกไป จริง ๆ ก็แปลกตั้งแต่ปล่อยให้เด็กนั่นมาเกาะแกะได้ตั้งนานสองนานแล้ว...
รักเรอะ...ไอ้ของหวานชื่นแบบนั้นไม่ได้ต้องการสักหน่อย แต่มันจะไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ เหรอ? สรุปว่ามันคืออะไรยังไงกันแน่?
+

"ฉันไม่มีวันออมมือให้แกหรอกนะ"
"ถ้าคุณออมมือให้ก็ไม่สนุกสิครับ เนอะ?"

และในวันนี้ โทวโกวก็ดันไปท้าอะไรที่ไม่ควรท้าจนได้
แต่ถ้าลองคิดดูดี ๆ แล้ว ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มท้าแล้วรึเปล่านะ?

ภายหลังจากที่แยกย้ายกันไป นักต้มตุ๋นก็ยกนิ้วขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบา ๆ อย่างเผลอไผล
"ให้ตายสิ ความหวานมันไม่เข้ากับเจ้าเด็กนั่นจริง ๆ ด้วย"
+

นิ้วโป้งปากเช็ดน้ำลายตรงมุมปากก่อนจะเอ่ยถ้อยคำท้าทาย
"ปกติแกชอบท้าฉันบ่อย ๆ ว่า Rob me if you can อะไรนั่น งั้นคราวนี้ฉันขอท้าแกบ้างล่ะ"
"Make me love you if you can. ถ้าแน่จริงก็ลองทำให้ฉันตกหลุมรักแกให้ได้สิ อัตสึชิคุง"

อัตสึชินิ่งค้างอยู่พักหนึ่งจึงค่อยยกยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นปกติอีกครั้ง "ถ้าโทวโกวซังพูดถึงขนาดนี้ผมคงต้องพยายามมากขึ้นแล้วละครับ แบบนี้ยิ่งสนุกขึ้นไปใหญ่ว่าไหมครับ?"
+

หนุ่มผมน้ำตาลตกใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบของวัน และยังตกใจมากกว่าเดิมเมื่อลิ้นร้อน ๆ แทรกเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานของขนมเหมือนต้องการลิ้มรสไม่ให้เหลืออย่างไรอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรอีกฝ่ายจึงถอนจูบออกไป เป็นครั้งแรกที่โทวโกวได้เห็นสีหน้าเขินอายของเจ้าเด็กเมื่อวานซืน มุมปากยกยิ้มชัยชนะที่นาน ๆ เขาจะได้มาจากศึกระหว่างเขากับอัตสึชิเสียที
+

"ฉันว่าหูแกได้ยินชัดดี ฉันจะไม่พูดซ้ำ จะตกลงหรือไม่ตกลง?"
"แต่ปั่นหัวโทวโกวซังก็สนุกดีนี่นา ให้จูบแค่ครั้งเดียวแลกกับเลิกแกล้งเนี่ย ผมว่าไม่คุ้มนะ?"
นึกอยู่แล้วว่าคำตอบจากเจ้าหนุ่มผู้ชอบความท้าทายคงไม่พ้นอะไรแบบนี้ โทวโกวถอนหายใจเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นก่อนจะกะชากเนคไทอีกคนให้เซเข้าหาและประกบริมฝีปากลงไป
+

โทวโกวพยายามสงบสติอารมณ์แม้ในใจอยากต่อยไอ้เด็กตรงหน้านี่สักหมัด "...เอาจริง ๆ แกแค่อยากหาเรื่องจูบฉันสินะ?"
"ครับ ก็โทวโกวซังไม่เคยให้ผมจูบเลยนี่นา"
"งั้นถ้ายอมจูบดี ๆ สักครั้งแกจะเลิกหาเรื่องมาปั่นหัวฉันรึเปล่า?"

ได้ฟังแล้วอัตสึชิก็เบิกตากว้าง กะพริบตาสองสามทีก่อนจะย้อนถามด้วยความไม่เชื่อหู "ผม-ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? โทวโกวซังบอกว่า--"
+

"จะไปไหนก็ไปเลยไป! ฉันจะกลับแล้ว! เอากระเป๋าตังค์แกมา!"
"เขินจนไม่รู้จะทำยังไงเลยเหรอครับ อา~ น่ารักจังน้า~" ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะยื่นกระเป๋าตังค์ให้ "อะนี่ครับกระเป๋าตังค์ แต่แค่กระเป๋าเปล่านะเพราะผมไม่ได้บอกว่าจะเอาเงินข้างในให้"
"กะ-แก!"
"อยากได้เงินต้องเล่นกับผมเพิ่มให้ชนะนะครับ ป็อกกี้ผมยังมีอีกเยอะเลย~"
ไอ้เด็กนี่! มันวางแผนไว้แบบนี้ตั้งแต่แรกนี่หว่า!
+