“ รีบๆไปจากตรงนี้เถอะ เดี๋ยวแม่จะพาไปกินฟองดูว์ที่ลูกชอบเอาไหม? ”
นางกล่าวชวนเพราะรู้ดีว่าคงไม่ได้เจอกันอีกสักพัก

“ อื้ม..โอเครครับ “

ช่างเป็นครอบครัวที่รักกันดีจังเลยน้า~
การประพฤติของเจ้าแวนต่างราวฟ้ากับเหวเมื่อเทียบกับตอนอยู่ในฮอกวอต เจ้าตัวคิดในใจว่าอย่าให้ใครเห็นและเจอแม่ของเขาเลยเถอะ เขาไม่อยากให้แม่รู้เรื่องไปป่วนคนอื่นๆเขาหรอกนะ ฮ่าๆๆๆ

“ ม..ไม่ แม่ ผมแค่ ”
ชายหนุ่มถูกแม่ของเขาบังคับใส่ผ้าพันคอที่นางถักขึ้นมาเองอย่างไม่เต็มใจ

“ แพ้เกสรดอกไม้ใช่ไหมล่ะ รู้ว่ามันร้อน แต่ใส่ไปก่อนเถอะน่า ”
สุดท้ายเขาก็ได้ใส่อยู่ดี ชายหนุ่มกอดถุงหนังสือเล่มหนาสองเล่มที่พึ่งซื้อมาแน่นราวกับว่ากลัวมันจะหล่นหายไปไหน ซึ่งเป็นของขวัญย้อนหลัง(จาก12เมษา)กับหนังสืออีกเล่มที่เป็นรางวัลสำหรับคะแนนการเรียนที่ดี

+

"โอ้ ใช่ รุ่นพี่ลอเรนต์"

แวนยิ้มกวนๆให้รุ่นพี่โดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด และยื่นนกให้

"ถ้าหนีแล้วโดนจับอีกรอบเดี๋ยวได้กลายเป็นนกแดงต้มจริงๆแน่ คิกๆ"

"สำหรับครั้งนี้ผมขอเป็นการติวสอบวิชาประวัติศาสตร์ของปี5เป็นค่าเสียโอกาสข้าวเที่ยงของผมละกันนะ รุ่นพี่ 'เร้นลอร์' "

โรแวนนั้นหลังจากรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเกาะอยู่บนหัวจึงจับมันลงมาซึ่งเป็นนกแก้วมาคอร์ แต่ดูแล้วเหมือนว่าจะมีเจ้าของ นกปกติที่ได้จะเกาะหัวคน จริงไหม?

“ โอ้ะโอ เหมือนว่าจะได้ข้าวเที่ยงแล้วสิ คิๆๆๆ ”

โรแวนคุยกับมันเพื่อหยอกเล่น(หรือว่าไม่?)ก่อนจะได้ยินเสียงคนข้างหลังที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของมัน

“ อุ้ย น่าเสียดายจัง ”

“ นี่คงเป็นนกของรุ่นพี่เองสินะครับ รุ่นพี่ เรนคอ? เคนรอ? “

(จ้องหรอ นี่แหน่ะ /จิ้มจมูก)

(ไม่เห็นอ่ะ)

(กินน้ำแล้วก็ต้องสังเคราะห์แสงต่อใช่ไหมล่ะ คิๆ คร้ากๆๆ)

(อยากดื่มอันนี้หรอ? ไม่มีปัญหา!)

(แต้งสะกิ้วเด่อจา)