(อ้าว แม๊!!!!!!)

"ใช่แล้ววว~"

เสียงทุ้มใสลากยืดยาว ชวนให้คู่สนทนาคิด

"งั้นหัวใจเต้นแรงแบบนี้คือโกรธรึไงล่ะ!"

ดวงตาสีฟ้าใสถลึงเบิกกว้าง เขายกสองมือกุมอกทำท่าเด้งอกหัวใจเต้นตึกๆให้ดู

"นายคิดดูนะ..สถานการณ์แบบนี้น่ะมันชวนสงสัยใช่มั้ยล่ะ ความสัมพันธ์แปลกๆนี่น่ะ"

เขาคว้าคอคู่สนทนามากอดโบกไม้มือชี้ชวนดู มืออีกข้างก็รวบตัวทังกรจิ๋วมาแนบหน้า

เซนิตที่เห็นหมาป่าตรงหน้าดูอึกอักก็พลันหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

"แน่นอน แน่นอน~"

เขาหยิบยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาก่อนจะร่ายคาถา ลูกโป่งที่ถืออยู่พลันแตกกระจายขนมและกระดาษสีสาดกระจายไปทั่ว

"สุขสันต์วันปล่อยผีจ้า ฮะฮ่าาา"

(แหม่ พวกบ้านแดงร้อนแรงดั่งหม้อไฟ)

(หูยยย แว้นเลยได้มั้ยพี่/โดดขึ้นเรือ(?))

(มาดูคนออกเรือฮาฟฟู่)

(คึคึ ใช่ล้าววว เป็นเด็กดีสุดแล้วในฮอกวอตส์)

(ได้ใช้อีกแน่คับ เชื่อผมเลย)

(หุย จะเอาไปหยอดใส่ถ้วยทุกคนเลย ◉⁠‿⁠◉)

(เอาไปตุนไว้คับบ เผื่อได้ใช้คึคึ)

(ผมขอหมดหม้อ)

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ทำหน้าเหวอทันที ไม่อยากจะเชื่อว่ามีมนุษย์เช่นนี้อยู่ในสังคมผู้วิเศษ!

"เคราเมอร์ลิน! นี่นายมองไม่ออกจริงกรอเนี่ย"

เสียงสูงปรี้ดโพล่งขึ้นพร้อมกับมือขวาที่ยกขึ้นมาปิดปากอย่างรับไม่ได้

ไม่นานเขาก็แสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจออกมาแทน พร้อมกับสายตาที่มองอีกคนอย่างสงสาร

"โธ่ น่าสงสารจริงๆ มันคือความรักต่างหากล่ะ ค ว า ม รั ก "