เขามองรุ่นน้องด้วยความภาคภูมิใจทางด้านความคิด ส่งยิ้มให้กว้างๆก่อนจะขำในคอ

"อื้ม นั่นสินะ นายเองก็เก่งขึ้นมาก"

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายซื้อของเสร็จแล้ว แซคารีก็ยกกองหนังสือขึ้นมาอีกครั้งเตรียมพร้อมจะออกจากร้าน

"ไม่มีแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันเดินไปส่งนายพร้อมของนี่มั้ย จากนั้นค่อยกลับไปหาเพื่อนน่ะ?"

(ของเค้าก็ไม่แจ้งคั้บ😭 ฮือๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวตัดจบมี่โรลคุณเลยมั้ยคะๆ)

แซคลอบยิ้มขำกับเสียงและท่าทีสงสัยของอีกฝ่ายหลังเขาแกล้งพูดเยินยอตัวเอง

แต่ที่พูดออกมาน่ะทำได้จริงๆนะ

แซคารีไม่ได้รุกล้ำความเป็นส่วนตัวในการซื้อของของรุ่นน้องตัวเอง เขาวางกองหนังสือพักไว้บนโต๊ะ ก่อนจะลองเดินดูรอบๆร้านตามที่ว่า

"ทำเอานึกถึงตอนปี 3 เลย...ตอนนั้นฉันปรุงยาห่วยมากเลยล่ะ ฮะๆๆ"

(ปักค่าา)

"โอ้ ได้สิ! วิชานี้ฉันเซียนมาก รับรองว่านายต้องได้ Out standing วิชานี้แน่นอน"

ร่างสูงเดินพร้อมเอ่ยสรรเสริญสรรพคุณตัวเอง จนเลิกคิ้วขึ้นมาเพราะคำตอบอีกฝ่าย

"เอ๋? แม้แต่ฉันก็บอกไม่ได้หรอ?~"

แซคารีทำเสียงเซ้าซี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เค้นคำตอบขนาดนั้น จนเมื่อเดินทางถึง เขายิ้มให้พร้อมเดินเข้าร้านไปก่อน พลางรออีกคนให้เดินมาด้วย

"ร้านนี้...หอมกลิ่นยาจัง..."

ใบหน้ายิ้มรื่นพยักหน้า สองแขนช่วยประคองหนังสือมาส่วนหนึ่งก่อนจะหยิบเพิ่มมาอีกเล่มสองเล่มอย่างไม่ถือสา

"ปีนี้จะลงเรียนวิชาสมุนไพรหรอ? ฉันเองก็ชอบวิชานี้นะ"

แซคารีเริ่มเปิดเรื่องชวนคุยขึ้นมาระหว่างเริ่มเดินต่อ

"ว่าแต่จะไปซื้ออะไรที่ร้านขายยาน่ะ?"

เขากวาดสายตามองปกหนังสือคร่าวๆ ก่อนจะคิดอยู่ครู่นึง

"นั่นสิ...ถ้าหากันก็คงไม่เจอง่ายๆ"

ป่านนี้เพื่อนเขาคงตระเวนซื้อของเรื่อยๆ กว่าจะได้เจอกันคงต้องรอตอนเสร็จทีเดียว

"งั้นฉันไปด้วยแล้วกัน!"

และแล้วก็เปลี่ยนฝั่งไปยืนขนาบข้างทันที พร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"ไหนๆ มีอะไรต้องซื้ออีกบ้าง ฉันช่วยถือของได้นะ"

เหมือนจะกระตือรือร้นขึ้นกว่าเดิมซะแล้ว

แซคารีค่อยๆจัดแจงหนังสือในมืออีกคนให้สามารถทรงตัวได้เหทือนเดิม ก่อนจะถอยมายิ้มให้

"ก็ไม่ได้เจอกันนานจริงๆนี่? ตั้ง 2 เดือนเลยนะ"

สำหรับเขาช่วงปิดเทอมค่อนข้างจะน่าเบื่อ จึงรู้สึกว่ามันใช้เวลานานในการผ่านไป

"อื้อ แต่ซื้อของครบแล้วล่ะ กำลังหาเพื่อนอยู่น่ะ ฮึๆ"

เจ้าตัวพูดติดขำ ตอนนี้เพื่อนเขาต่างกระจายตัวไปซื้อของ ยากจะหาเจอ

"หนังสือของเทอมนี้หรอ?"

เขาชี้ไปหากองหนังสือนั้น

(มาแจมด้วยค่ะ🥺✨)

แซคารีหันไปตามเสียงหลังจากที่หยิบหนังสือเล่มนั้นมาแล้ว เมื่อเห็นหนาเขาก็จำได้ทันที

แต่แทนที่จะรู้สึกตัวว่าตนไปแย่งหนังสือมา กลับเลือกจะยิ้มร่าและทักทายก่อน

"อ้าว! คนที่เคยเจอเทอมที่แล้วนี่นา"

เขาจำได้ คนที่เคยเจอตอนเคอร์ฟิวบ่อยๆ

"มาซื้ออะไรหรอ!"

เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดอีกคนก่อนหน้าด้วยซ้ำ...

(มาแล้วค้าบ!)

แซคารีกำลังเดินคุยกับเพื่อนจนไม่ทันมองให้ดีว่าเผลอไปทับไลน์ใครเข้า กว่าจะรู้อีกทีตัวเขาก็ชนคนคนนั้นไปซะแล้ว

"อ่ะ ขอโทษครับ--"

มือรีบช่วยประคองกองหนังสือในอัอมแขนอีกฝาายไว้ก่อนไม่ให้ร่วงไป แต่พอสังเกตดีๆ นี่มันรุ่นน้องเขานี่

"ออสตินนี่นา! ไม่ได้เจอตั้งแต่ปิดเทอมเลย เป็นยังไงบ้าง?"

จากความห่างเหิน ออร่าของคนรู้จักกันก็มาแทนที่ทันที