( 😭💖 อมกก. น่ารักชะมุดเลยคุรร ! อ้ยย ทำไมเล่นกับใจกันรุนแรงขนาดนิ ! /จดเอาไว้แก้แค้นน/ )

(ใช่ตรงนี้ไหมคะะ 😳)

ศึกปาหมอนนี้ แน่นอนว่าคนอย่างฟินเลย์ไม่พลาดอยู่แล้ว แถมเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้าย ขอเป็นคนเอนเตอร์เทนต์เด็กๆก็หน่อยแล้วกัน!

ชุดนอนน่ารักพร้อม! หมอนพร้อม! ยืนกลางวง ประสบการณ์ปาหมอน7ปี เดี๋ยวจะโชว์ให้เด็กมันดูเดี๋ยวนี้ล่ะ

มือกำหมอนแน่น เอี้ยวตัว สายตาจับต้องเป้าหมาย พร้อมทั้งปาทั้งหลบเต็มที่ ไม่มีใครรอดจากเงื้อมมือเขาไปได้แน่!

“ เมื่อกี้ถือเป็นมุกที่ค่อนข้างอันตรายนะครับคุณแจสเปอร์ ”

วิลแสร้งทำเป็นตำหนิทีเล่นทีจริงตอบกลับไป ก่อนที่เจ้าตัวก็จะหลุดเราะเบา ๆ และส่ายหน้าไปมาเช่นกัน ระหว่างสาวเท้าตามไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“ ล้อเล่นน่ะครับ ไว้ซื้อของที่ร้านนั้นเสร็จ ค่อยแวะซื้อไอศครีมแล้วกันนะครับ ”

“ เป็นอะไรไปออลเดน “

วิลเกือบจะสาวเท้าเข้าไปแล้ว แต่ดันชะงักเสียก่อน เขาหันขวับกลับมากระจัญหน้าคนด้านหลัง ด้วยสีหน้าเป็นกังวลปนสงสัย พร้อมกับโน้มต่ำลงมาร่นระยะห่างจากหนึ่งช่วงแขนให้เหลือราว ๆ สองคืบเพื่อรอฟังคำตอบชัด ๆ

” ทำไมถึงเรียกเต็มยศแบบนั้นล่ะ ? “

” ฉันทำให้ไม่พอใจหรือเปล่า ? ”

“ ก็คงงั้น ? ”

วิลเองก็ไม่แน่ใจว่าใช่ตามที่อีกฝ่ายสันนิษฐานไหม แต่ตลอดระยะเวลาปิดเทอมที่ผ่านมา วัน ๆ วิลก็เอาแต่ทำงานในฟาร์ม แถมยังเพิ่งจะผ่านฤดูเกี่ยวผลผลิต ทั้งขนแกะ ทั้งฝ้าย ถือเป็นช่วงที่วิลใช้กำลังมากที่สุดช่วงหนึ่งเลย แต่ในขณะเดียวกัน ก็ถือเป็นช่วงที่วิลกินเยอะสุด ๆ เลยเช่นกัน

” หืม..? “

( + )

“ วิเศษไปเลยครับ ”

เป็นคำที่ตั้งมจจะสื่อออกมาในหลาย ๆ ความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่จะได้พักสงครามประสาทของเราทั้งคู่

วิลตอบกลับไปแค่นั้น แล้วปล่อยให้ความเงียบได้กลับมาทำงาน ควบคู่กับความมืดสนิทใต้เปลือกตา และบรรยากาศเย็นเฉียบ

ไม่นานนัก องค์ประกอบเหล่านั้นก็กล่อมให้วิลตกลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้งอย่างง่ายดาย

คิวของร้านเสื้อผ้าค่อนข้างยาวทีเดียว โชคดีที่วิลรู้อยู่แล้วว่าของที่ต้องการมีอะไรบ้างจึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปกับการเลือกหรือว่ามองหา เพียงแค่ตรงไปยังเคาน์เตอร์และแจงรายการออกจากปาก จากนั้นก็รอ..

“ เนคไทกริฟฟินดอร์อีกสิบเส้นด้วยนะครับ ”

ไม่นานนักเขากับถุงสินค้าเต็มมือก็กลับมาหายังจุดที่อีกฝ่ายยืนรออยู่

“ นายได้อะไรไหม การ์เรต? ”

จะว่าเกือบลืมก็ไม่เชิง เพราะถ้าอควาไม่พูดถึง ปีนี้วิลก็คงสวมเสื้อนักเรียนกับกางเกงสีเข้ม ๆ ที่มีไปแล้วก็โดนใครสักคนเฉ่งเหมือนเคย

“ ไว้จะลองหาดู ขอบใจนะ ”

“ ช่วยได้มากเลย ”

“ น้ำหมึก.. โพชั่นใช้ตอนสอบ ”

วิลนับนิ้วทวนรายการตามไปพรางพยักหน้าหงึก ๆ ประกอบความเข้าใจในขณะฟัง ราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกมารดากำชับข้อตกลงก่อนอนุญาตให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอก

” ชุดงานเต้นรำ ? “

กระทั่งมาสะดุดกับรายการที่คาดไม่ถึง

” อา.. มีอะไรแบบนั้นอยู่ด้วยสินะ “

( + )

( ทำไมไม่ให้ถึงมืออ 🥺 )

( ว่างแค่เบาะข้าง ๆ นะคะะ 🥴 )

” ตลกดีเหมือนกันที่คุณเป็นฝ่ายพูดเรื่องเสียมารยาทออกมา.. “

นอกจากมันจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรวิลแล้ว ยังเพิ่มความไม่อยากจะลืมตาตื่นให้อีกต่างหาก

ชายหนุ่มในชุดลำลอง หันออกไปทางนอกหน้าต่าง และปรับองศาการเอนหลังพิงศรีษะกับเบาะให้ดี แสดงออกว่าเขาต้องการที่จะพักผ่อน

“ แต่อย่าถือสาเลยครับ ผมแค่อยากจะพักสายตาสักหน่อย “

และพักการทะเลาะกันนี่ด้วย

( 🥴 ปัดถ้อวเอ้ย พูดแบบนี้ก็เขินแย่ /ฟีดขนมรัว ๆ )

( โหหหหหห พี่วิลลี่หล่อมาก😭 /กรี๊ดกร๊าดๆชูป้ายไฟ )

“ ยังน่ะ ผมกำลังนึก ”

“ พวกหนังสือไม่เป็นปัญหา ผมพอจะจำได้ว่ามีเรียนอะไรบ้าง อ้อ— ใช่.. เกือบลืมเสื้อคลุมไปแล้วเชียว ขอบใจนะอควา ”

ลิสต์ของใช้ที่วิลกำลังจดอยู่ในใจ ค่อย ๆ ถูกเติมเข้าไปทีละรายการตามภาพที่เห็น และคำแนะนำที่ได้ยิน

พอสำรวจของในถุงจนพอใจ ดวงตาสีหม่นคู่สวยจึงตกเป็นความสนใจใหม่ของเขา

“ มีอะไรที่คิดว่าผมไม่ควรลืมอีกหรือเปล่า ? ”

“ จะให้ผมไม่พอใจความหวังดีของพรีเฟคต่างบ้านได้ยังไงละครับ ? ”

วิลไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนตู้โดยสารเพราะเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว

“ เชิญตามสบายเลย ”

จึงคลายกอดอกออกเพื่อผายมือข้างหนึ่งเชื้อเชิญให้เข้ามา พร้อมทั้งพิมพ์รอยยิ้มประดิษฐ์ไร้ความจริงใจขี้นมาประดับใบหน้าที่ยังคงหลับตาเหมือนยังไม่ตื่นจากภวังค์หลับดี