(ขอแวะมาแจมค่ะ🧁🍫)

“มัฟฟินน่าทานมากเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นขอฉันซักชิ้นนะคะ”

ว่าแล้วก็รับขนมอบหอมกรุ่นด้วยกลิ่นช็อคโกแลตมา เธอบิชิมคำแรกด้วยชิ้นเล็กๆ แต่เพียงเท่านั้นก็รับรู้ได้ถึงความอร่อยที่ระเบิดออกมาพร้อมรสหวาน

“อร่อยมากเลยค่ะ..มากเลยค่ะ..เลยค่ะ“

เสียงนุ่มนวลเอ่ยชม ทว่ากลับเอคโค่สะท้อนไปทั่ว แต่เจ้าตัวยังไม่เอะใจ

รถไฟคงเพิ่งเข้าอุโมงค์สินะ…เธอคิด

”ฉันใช้เวลาใหญ่ไปในห้องสมุดของที่บ้าน…อันที่จริงต้องบอกว่าฉันครองห้องเอาไว้คนเดียวเลยต่างหาก“

ไม่ยากเลยที่รุ่นพี่เบลลามีที่รักจะจินตนาการภาพของเธอรายล้อมด้วยกองหนังสือตั้งสูง…ไม่ต่างจากที่เห็นได้บ่อยในฮอกวอตส์

“แล้วนี่จะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ?”

“แหม…ฟังดูน่าเสียดายนะคะ“

วาเลอรีเอ่ยตอบ ร่วมหัวเราะไปเบาๆ

แม้จะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ในการเปรียบเทียบนั้นกับการพบปะสาวสวย…บางทีในปีหน้านี้อีกฝ่ายอาจได้เจอกริฟฟินดอร์โฉมงามซักคนที่ตั้งใจใช้ลูกแก้วร่ำเรียนในคาบวิชาพยากรณ์

“กล่าวได้ว่าคงเหมือนกับแค่ฉันย้ายที่อ่านหนังสือเท่านั้นค่ะ“

หรืออย่างน้อยปิดเทอมของเราทั้งคู่อาจไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

“พูดชมกันเกินไปแล้วค่ะ…แต่ถ้าคุณต้องการฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกนะคะ“

เธอว่าเล่นแซวตอบ แม้อันที่จริงตัวเองจะไม่ได้เป็นคนที่ถ่ายรูปมากนัก พลางก็มองหาว่าเราจะไปนั่งกันตรงไหนได้ในตู้โดยสารนี้

“จริงสิ…ปิดเทอมนี้ไม่ได้เจอกันเสียนาน เป็นอย่างไรบ้างคะ?”

วาเลอรีเข้ามายังด้านในขบวนรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง พลางเรียวมือนั้นก็ลูบอยู่แถวคอเสื้อเหมือนมีอะไรขาดหายไป…

แต่ในตอนนั้นเองที่ช่วงสายนี้จะดูสดใสขึ้นมาทันตาด้วยเสียงทักทายอันร่าเริงที่นำมาแต่ก่อนเจ้าตัว—รุ่นพี่รูมเมทของเธอนี่เอง

“คุณมารีน่า สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายตอบพร้อมด้วยเลื่อนมือไปโบกทักทายป้อยๆ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหา

“คุณเบริล“ เด็กสาวเอ่ยทักด้วยเสียงดีใจ พลางรับผ้าพันคอผืนนั้นคืนมาและขอบคุณปนความเขินเล็กๆ

”ฉันสบายดีค่ะ คุณเองก็สบายดีนะคะ น่าเสียดายที่ช่วงปิดเทอมนี้เราไม่ได้เจอกันเลย“

เว้นเสียแต่มีเพียงแค่การส่งจดหมายไปบ้างเล็กน้อยตามประสา

…แน่นอนเธอไม่ลืมที่จะทักทายเจ้าเหมียวแสนสวยด้วยการส่งเรียวนิ้วไปลูบขนของมันเบาๆด้วยเช่นกัน

แม้จะบอกว่าวิ่งแต่นั่นก็เหมือนกับการกึ่งเดินกึ่งวิ่งที่เสียมากกว่า…วาเลอรีเดินเข้ามายังในขบวนประจวบกับทันทีที่รถไฟเริ่มออกขบวน เสียงกึงกังของล้อเหล็กบดไปกับรางมุ่งหน้าสู่จุดหมาย

เด็กสาวหันหน้าไปตามเสียงทักดุ จึงได้พบเข้า ไม่ใช่ใครที่ไหน—รุ่นพี่รูมเมทของเธอนี่เอง

ทว่า

“อ๊ะ—!”

เสียงเบาๆหลุดจากริมฝีปาก เมื่อจู่ๆกลับมีสายลมแรงวูบหนึ่งพัดผ่านลงมา ทำให้ผ้าพันคอผืนบางนั้นหลุดลอยไปจากลำคอระหงส์

༘⋆༄.°⋆

ตอนนั้นเองที่รองเท้าบู๊ทนั้นก้าวกระโดดยังชานพัก คว้าเกาะขึ้นขบวนเอาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว เรือนผมสีเงินอันเป็นเอกลัษณ์พลิ้วไสวสะท้อนเป็นประกายกับแสงแดดอ่อนๆยามสายที่ทอดส่องลงมา

เธอเหลียวกลับไปมอง…มองไปยังภาพของเหล่าผู้คนที่ยืนโบกมือส่งลูกหลาน

แม้จะเป็นปีที่หกแล้วก็ตาม แต่กระนั้นก็ยังไม่เคยชินกับความรู้สึกที่ต้องจากบ้านไปชั่วคราวเพื่อไปยังฮอกวอตส์เสียที