(เค้าตรายทันที โอ้ยยยยยย ฟินระเบิดมากค่ะ 😭😭😭💥💥💥 ฮือฮือฮือฮือฮือ ร้ากม้าก .เปนลม)

(ฟินเหมือนพี่นาธาเนี่ยว 😻)

เนอัสเลือกที่จะอุ้มมันขึ้นมาอย่างเบามา ผลที่ได้คือมันดันสงบขึ้นกว่าในตอนแรกจนนัยน์ตาสีน้ำทะเลกะพริบปริบด้วยความงุนงง

และเพื่อความแน่ใจเขาเลยลองยื่นมันออกห่าวงจาดตนเอง ผลที่ได้คือมันเริ่มร้องอีกครั้ง

จนในขณะนี้ความสนใจของเขาก็อยู่ที่เจ้ามังกรตัวน้อยในอุ้งมือ โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นถึงแขกกำลังเข้ามาในเรือนกระจกอีกคน

(อ๊ากกกกกก 😭😭😭🥰🥰😻 คิกคิก)

แต่หากสังเกตดี ๆ ก็จะพบว่าตัวเขาดูประหม่าไม่น้อยกับสถานการณ์ตรงหน้า คงเพราะเกิดมาเป็นคุณชายที่ไม่เคยต้องปรนนิบัติพัดวีใครกระมัง

หรือไม่ก็เพราะสาเหตุอื่นใด?

ตาจ้องไปที่คนยอมทานขนมที่ตัวเองป้อนเขม็ง โดยเฉพาะแก้ม

คงรอดูนายเคี้ยวให้เห็น

พอโดนถามเข้า ชายหนุ่มก็เงียบเสียงไปสักพักใหญ่ ก่อนจะเบือนสายตาไปมองทางประตู แทนที่จะสบกับดวงตาสีฟ้ากระจ่างตรงหน้า

"....."
"ไม่คิดว่าเพราะฉันแค่สังเวชบ้างหรือไง?"

ว่าแล้วก็ดันขนมเข้าปากอีกฝ่าย
และเมื่อปลายนิ้วแตะโดยริมฝีปากนั้นแผ่วเบา เขาก็รีบชักมือกลับราวกับโดนของร้อน

"ก็แค่ความเห็นใจที่นายแขนเดี้ยงเหมือนที่ฉันเคยเป็น"
"แค่นั้น"

กล่าวจบก็เม้มปาก

(+)

"ด้วยความยินดีอย่างถึงที่สุด"

เป็นการโต้ตอบกลับไปด้วยการประชดเช่นกัน

และเพราะความระบมหรืออะไรก็ตามแต่เนอัสยอมเลิกที่จะฝืนขยับตัวและกลับมานั่งพิงหัวเตียงอยู่ตามเดิม พร้อมลากดวงตาสีน้ำทะเลคู่งามกลับขึ้นมาคนที่ออกคำสั่งใส่เขา

"...."

เนอัสมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นและนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เรียวคิ้วจะเริ่มขมวดเข้าหากัน

ไม่เข้าใจเจตนา...

เดาไม่ออกถึงจุดประสงค์...

(+)

"พอสักที"

เขาเอื้อมมือไปฉวยหยิบขนมมา เรียวคิ้วขมวดเข้าด้วยกัน

ก่อนจะก้มลงแกะซองขนมด้วยท่าทางหงุดหงิด จนปากถุงเปิดดังโพล๊ะ

"จะกินก็อ้าปาก"

ใช้มือหยิบขนมขึ้นมา ใบหน้าเริ่มคลี่รอยยิ้มเยาะ

"ขอบใจที่ทำตัวเป็นผลดีกับบ้านฉัน"

พูดประชดด้วยถ้อยคำกระแทกกระทั้น
ก่อนจะยกคิ้วมองสีหน้าที่หลุดแสดงความเจ็บปวดออกมา ดูอย่างไรก็แตกต่างกับคำพูดเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง

ธีโอร้องเหอะเบา ๆ

"ขนาดนี้แล้วยังจะทำอวดเก่ง"

ยกมือขึ้นเล็กน้อย ยังไม่ทันจะได้พูดหรือทำอะไรต่อก็เห็นความพยายามในการจะยืนยัน ทว่าคล้ายผลจะออกมาตรงกันข้าม

(+)

หลังจากผ่านศึกเกมส์นึงด้วยความดุเดือด (?)
ก็ถูกดึงมาผัวพันกับเกมส์ใหม่

ไลการ์ที่แม้มองว่าเป็นการแข่งขันไล่สาระแต่หากเป็นเรื่องชัยชนะก็ไม่ยอมถอยหลังเป็นอันขาด

สิ้นเสียงการข่มขวัญ นัยตาทองเหลืองมองสะกดคู่แข่งราวกับว่าไม่ยอมอ่อนข้อแน่นอน

” จะการแข่งขันแบบไหนก็เหมือนกัน“

” คือผม ‘ต้องเป็นฝ่ายชนะเท่านั่น‘“

เพื่อชื่อเสียงสลิธริน

“…พร้อม”

"เหลือแขนเดียวแบบนี้ จะกินข้าวหรือทำธุระอะไรก็ลำบากไม่ใช่หรือไง"

กอดอกมอง
ก่อนจะยิ้มเยาะ

"ถ้าขอร้อง ฉันจะยอมอยู่ช่วยก็ได้นะ?"

ถึงปากจะพูดไปอย่างลำพอง แต่ในใจกำลังเต้นตึกตักเสียงดังด้วยความประหม่าจนหูอื้อ

เมื่อถูกย้อนเรื่อง 'เหตุการณ์นั้น' ของตัวเองเขาก็ชะงักไป ก่อนจะมุ่นคิ้วด้วยท่าทางฮึดฮัด แต่ก็ไม่สามารถเถียงอะไรได้

ร้องเหอะ

"ก็จริงอยู่ที่เป็นผลดีกับบ้านฉัน"
"ต้องขอบใจด้วยเลยมั้ย?"

ยกคิ้วประชดประชัน แล้วค่อยเงียบไปกับคำถาม

"ไม่ได้หงุดหงิด"

หรือแค่ไม่อยากยอมรับว่าหงุดหงิด ?
แต่สุดท้ายก็โน้มตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย กวาดสายตาสำรวจดี ๆ อีกที

(+)

(จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T______T .โดนระเบิด 🤯😭🤯😭 น่ารัก...จังค่ะ.....)

/ถือเลื่อยวิ่งไล่ /สะใจ หึหึหึึหึหึหึึหึหึึหึหึ