สีหน้าของคนทั่วสนามที่ต่างมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตกใจ

(ขอขอบคุณocของทุกๆคนค่ะ
@hwww-seren.bsky.social @hwww-elinor.bsky.social @hwww-esther-h.bsky.social @hwww-silverett.bsky.social @hwww-garrettt.bsky.social @hwww-souya.bsky.social @hwww-adesefe.bsky.social
@hwww-gilbert.bsky.social @hwww-theodore.bsky.social)

[ 𝐻𝑎𝑝𝑝𝑦 𝑏𝑖𝑟𝑡ℎ𝑑𝑎𝑦 𝑡𝑜 𝑦𝑜𝑢. ]
สิ้นสุดเสียงเพลง นัยน์ตาหลุบมองไปยังอีกฝ่าย

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด
' ..กำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่..กันนะ.. '

[ 𝐻𝑎𝑝𝑝𝑦 𝑏𝑖𝑟𝑡ℎ𝑑𝑎𝑦 𝑡𝑜 𝑦𝑜𝑢 ]
ขับขานด้วยเบาบางอย่างไม่เร่งรีบ

[ 𝐻𝑎𝑝𝑝𝑦 𝑏𝑖𝑟𝑡ℎ𝑑𝑎𝑦 𝑡𝑜 𝑦𝑜𝑢 ]
สองมือประกบเบา แววแสงเทียนสะท้อนในดวงตาเรียบด้านทำเอาครู่หนึ่งเผลอคิดมาว่าแววทอประกายนั้นอาจมาจากสักที่ในส่วนลึกจริง ๆ

[ 𝐻𝑎𝑝𝑝𝑦 𝑏𝑖𝑟𝑡ℎ𝑑𝑎𝑦, 𝑑𝑒𝑎𝑟 ...𝐿𝑦𝑙𝑒 ]
ส่งคำอวยพรผ่านเจ้าของชื่อเพียงไม่กี่ชื่อที่เขาจดจำได้
.
.
.

เหรอ

เพียงขานรับในใจ ไม่ได้พูดมันออกมา

สิ่งที่ออกมาจากลำคอของเขามีเพียงถ้อยคำและทวงทำนองของเพลงสุขสันต์วันเกิดเท่านั้น

ด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งอารมณ์ร่วม
แต่ก็ไม่ในขณะเดียวกัน

(+)

" [ชิน] กับ [ตอนนี้] มันเป็นอะไรที่ "

" ..... "
" เฉพาะตัวดีนะ "

สัมผัสอารมณ์แปรเปลี่ยนเมื่อเขาทิ้งเงียบกับตัวเองไประยะหนึ่ง

ความเงียบที่กลับคืนดันเขาให้พยักหน้าตอบรับคำอีกฝ่าย
ดวงตาแลความคิดที่หลุดลอยไปสถานอันไม่รู้ก่อนหน้าวกกลับมายังสถานอันรับรู้เฉกเช่นเคย

เพลง..

อือ

" ให้ร้องเลยไหม "

ความเงียบยังปกคลุมระยะหนึ่งนับจากประโยคสุดท้ายที่นายว่าตอบมา

ปกคลุม เมื่อระยะที่ [ความสงบจากความไม่สงบในหัว] ถูกขัดจังหวะด้วย [ความไม่สงบจากความสงบในหัว]

ปฏิทรรศน์ที่ขัดแย้ง
ทำเอาเขาที่ไม่สนใจอย่างย้อนแย้งนั้นถามกลับไป

" แล้วผมไม่ใช่ [ใคร] "
" เหรอ "

....

คล้ายว่าจะได้ยินเสียงสับสวิตช์ดังก้อง [อีกครั้ง]

รอบข้างในตอนนี้เงียบสงัดเมื่อได้รับฟังเหตุผลกับทีท่าที่ไม่ค่อยจะได้เห็นจากอีกฝ่ายเช่นนั้น

...
แล้วทำไมถึงได้รู้ว่าปกติอีกฝ่ายไม่ได้เป็นเช่นนี้กัน

ซิลเวอร์เร็ท
.
.
.

ดวงตาไร้แววแหงนขึ้นมองฟ้าทันทีที่ได้รับการแก้คำกลับ

ตอบสนองอัตโนมัติต่อปัจจัยช่วยระบุเวลา แม้มวลเมฆจะยังไม่ถือว่าเป็นใจขนาดคาดการณ์ได้

กี่โมง.. กี่โมงแล้ว? เคอร์ฟิว.. จริงสิ เคอร์ฟิว
ใกล้แล้วเพราะงั้นถึงต้องรีบ

แต่รีบอะไรแล้วนะ

อือ
" เค้กเหรอ "

ทวนคำกล่าวก่อนยองตัวลงนั่งข้าง ๆ

" ตอนนี้ได้อยู่ " เรื่องกิน

ตอนนี้..

" เวลาเกิดคือตอนนี้เหรอ " ถึงต้องเป็น [ตอนนี้] น่ะ

ทะเลสาบยังคงเป็นที่หมายมั่นในหัว อย่างน้อยก็ตอนนี้
เพราะอย่างนั้นถึงได้ยังคงเดินตามเทียบไป ด้วยความเร็วคงที่กับที่เคย

สายตาที่มองตามแผ่นหลังของอีกคนนั้นกำลังมองอีกฝ่ายอยู่จริงรึเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้

และไม่จำเป็นต้องรอเทียบระยะชิด เพลาที่ความเงียบปกคลุมนี้เพียงเสียงพูดปกติก็ได้ยิน

" พึ่งจะมาเอาตอนนี้ "

ด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบที่ส่งไป สิ่งนี้คือประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถามก็ไม่อาจทราบได

" เพราะผมจะไปด้านนอก " ตอบอย่างตรงไปตรงมา เขามิได้สนใจเจตนาในประโยคคำถามนั้นของนาย

" ไปทะเลสาบ " ก่อนจะเลือกสถานที่ที่ถูกขานรับเป็นคำตอบกลับมาเป็นสถานที่เป้าหมายโดยที่ตัวเขาเองก็คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

โถงปราสาทเงียบสงัด ก้องสะท้อนด้วยฝีเท้าของสองบุรุษและบทส่งร้องเพลงที่ใครต่อใครก็คงคุ้นเคย

ใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าท่วงทำนองนั้นจะถูกประมวลผล

" เพลงวันเกิด? "

ฉลอง
คำตอบที่ได้รับคืนรูปตากลับให้เขา

ไม่รู้หรอกว่าฉลองอะไร
ไม่เอาหรอก ผมไม่ใช่พวกที่ชอบเฉลิมฉลอง และก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากเฉลิมฉลองด้วย

ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น

แต่ที่รู้สึกอยู่นี่ ..มัน

.....

" ข้างนอกใช่ไหม "

ปากว่าถาม ฝีเท้าส่งตนให้เปลี่ยนเป้าหมายปลายทาง

เดินไปหาคล้ายจะรอ แต่กลับเดินผ่านไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง

แลว่าคนที่มีเป้าหมายชัดเจนจะไม่ใช่แค่นายแล้ว

แววตานิ่งเรียบหรี่ลงเล็กน้อย
ฝีเท้าที่ชะลออยู่ก่อนหน้าชะลอไปยิ่งกว่าเมื่อปลายเท้าถูกเบนกลับมาวางที่ทิศตรงข้าม

" เมฆปกคลุมผืนฟ้าเกือบจะทั้งหมด "
" ไม่ได้เห็นดาวหรอกนะ "

พูดในสิ่งที่จะได้เจอเมื่อออกไป
ในฐานะที่หากไม่ใช่คนพึ่งกลับมาก็คงไม่มีทางรู้ข้อเท็จจริงนี้

มันเป็นช่วงก่อนเวลาเคอร์ฟิวไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
เรื่องนั้นตัวเขารู้ดี

ทั้งยังเรื่องที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะกลับเคอร์ฟิวดึกขนาดนี้
เรื่องนั้นตัวเขาก็รู้ดีอีกนั่นแหละ

เรื่องที่เขาไม่รู้เรื่องเดียว
คือเรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีกฝ่ายที่นี่

ฝีเท้าชะลอลงเล็กน้อยขณะสายตายังคงถูกหยุดไว้ที่อีกคน

" ผมไม่ใช่ศาสตราจารย์หรือพรีเฟค " และก็ไม่ใช่คนบ้านเดียวกันกับนาย

นั่นคือคำทักทายพ่วงคำตอบจากเขา