ได้ยินเพียงแค่นั้นเจ้าตัวก็ยกรอยยิ้มราวกับชนะแล้วออกมา

“ ต้องแบบนี้สิ ฮ่าๆๆๆ! ”

“ ถ้างั้นไปซื้อชุดใหม่กันก่อนดีกว่า ค่อยไปร้านหนังสือแล้วก็ที่ที่เธออยากไปน่ะนะ ”

ว่าแล้วก็ถือโอกาสนี้ควงแขนอีกฝ่ายไปเสียเลย ต่อให้จะเปิดปากอะไรอีกก็คงไม่ทันแล้ว

ยิ่งท่าทีดูฉุนเฉียวมากแค่ไหนก็ห้ามไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างสนุกใจออกมา

แต่แล้วในจุดหนึ่งเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแล้ว เพียงมองอีกฝ่ายด้วยสายตา

ฝีเท้าเคลื่อนมาหยุดอยู่เบื้องหน้าแทน ก่อนจะย่อกายลงเพียงเล็กน้อยแต่ก็มาพอที่จะให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน

“ หายโกรธกันได้หรือเปล่าครับ? ”
.
.
.
?

เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่คงบอกได้ว่ากังวลใจ ทั้งหางคิ้วหางตาที่ตกและมุมปากไร้รอยยิ้ม

“ ทำตัวเป็นเจ้าหญิงขี้โมโหไปซะได้นะครับ ”

ยังคงเอื้อนเอ่ยวาจาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ต่อให้จะถูกทิ้งระยะห่างทั้งที่ควรเดินใกล้กัน

“ ถ้าจะให้รู้สึกผิดหรือทำตัวเหมือนสุนัขโดนดุก็คงไม่เข้ากับหน้าตานี้ใช่ไหมล่ะ? ”

หรือจะไม่จริงกันนะกับคนแบบเขา?

ถึงแบบนั้นเร่งฝีเท้าอีกไม่กี่ก้าวก็เกือบเทียบอีกคนได้แล้ว

โคนในมือเองก็ถูกกินจนเกือบหมด

สายตาเหลือบจรดมองไปยังร้านต่อไป

“ ทำยังไงถึงจะอารมณ์ดีขึ้นล่ะ?”

เพียงยิ้มหัวเราะน้อมรับคำชม(?) ตามประสา

ดันกลายเป็นถูกนำไปก่อนเสียได้

“ ไว้พบกันใหม่ที่โรงเรียนขอรับ ท่าองค์รัชทายาท ”

เขาว่าตามไล่หลังก่อนที่จะเป็นฝ่ายเดินออกไปบ้าง มุ่งหน้าไปยังทิศตรงกันข้ามพร้อมกับถุงใส่หนังสือในมือ…

—-
(จบแย้ว!)

สายตามองตามปลายนิ้วที่ชี้ไป ก่อนจะผงกศรีษะเล็กน้อย

“ นั่นก็น่าสนใจ ”

ไม่นานก็หันกลับมาพยักหน้าเสริมที่ถูกถามว่าเอาไปฝากเพื่อนหรอ

“ สหายร่วมหอพักน่ะครับ ก็มีหนังสือไปฝากแล้วสองคน อีกคนน่าจะชอบของเล่นไร้สาระ สิ้นเปลืองเงินมากว่า ก็เลยว่าจะไปดูร้านของเล่นน่ะ ”

บอกไปตามตรงเลยไม่มีเก็บ

“ แล้วท่านจะไปต่อหรือไว้พบกันคราวหน้าดีล่ะครับ? ”

เพราะเป็นเจ้าตัวอีกแล้วที่ไปยั่วโมโหคนจุดเดือดต่ำสุดๆ

กลายเป็นว่าการพบเจอ (เดท?) ประจำปีก็ดูจะล่มไปทั้งแบบนี้

แต่แบบนั้นของขวัญอีกชิ้นที่เตรียมมาจะยังมีค่าพอเทียบเท่าไอศกรีมนั่นไหมนะ?

ถึงกระนั้นเจ้าตัวเพียงปั้นหน้ายิ้มยังคงดื่มด่ำของหวานสดชื่อในมือ เมื่อสองปลายเท้าก้าวตามอีกคนต่อไป

ซื้อหนังสือ เสื้อผ้า แล้วก็ของใช้อีกเล็กน้อย

ลิสของต่างๆ ก็ผุดขึ้นมา โดยไม่แม้แต่จะกังวลอะไรเลย..

ไม่ทันไรก็ถูกกระชากคอเสื้อเข้าอย่างจริงจัง

โชคไม่ดีนักที่สิ่งต่อมาคือไอศครีมรสโปรดของกริฟฟินดอร์

“ ตายจริง… ”

ทว่านอกตากคำอุทาน ใบหน้านั้นกลับมิได้หวาดกลัว

ดวงตาจับจ้องทั้งที่ขอบตาหรี่ขึ้น ไม่ต่างจากมุมปากที่กำลังยิ้มอย่างอวดดี

” มันก็ดันร่วงไปแล้ว จะให้ชดเชยยังไงดีล่ะครับทีนี้? “

นั่นเป็นคำถาม
.
.
ในขณะที่มีเพียงฝ่ามือข้างนึงที่โอบอีกฝ่ายไว้ในตอนที่ถูกกระชากคอเสื้อ

กล่าวมาแบบนั้นจึงไม่ละทิ้งโอกาส โน้มลงไปเพียงเล็กน้อยให้พอริมฝีปากแตะกับของหวานบนมืออีกคน

ไม่นานก็อ้าปากกว้างกัดไปจนสังเกตปริมาณที่หายไปอย่างเห็นได้ชัด

‘อดใจไม่ไหวเลยจริงๆ นี่นะ‘

สำหรับคนแบบเขา
.
.
เพราะแบบนั้นเลยทำให้เผลอไม่ได้ที่จะหลับตาสนิทจากความรู้สึกเย็นเฉียบจนขึ้นสมอง

ต่อให้ลืมตาตอนนี้ก็คงคาดเดาออกว่าจะได้เห็นสีหน้าแบบไหนของมอแร็กก็ตาม

“ เวลามีจำกัดนะครับถึงจะวันหยุดก็เถอะ~ ”

“ ก็ว่าซื้อหนังสือเสร็จจะไปซื้อของฝากหน่อยน่ะ ”

ว่ากล่าวไม่นาน หนังสือก็ถูกห่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวจึงเดินกลับไปหาองค์รัชทายาท(?)

“ แล้วท่านจะไปไหนต่อล่ะครับ? ”

ถามไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะไปต่อ

“ ใจแคบจังเลยนะ แค่นี้เอง ”

น้ำเสียงปนความเสียดายอย่างบอกไม่ถูก

“ เป็นคนขี้หวงจริงๆ เลย ”

” แต่นิดเดียวได้ใช่ไหม “

ถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ ขณะที่สายตาไม่ได้ทองที่ไอศครีมเลย เพียงแต่กำลังคาดหวังจากอีกฝ่าย

" ความเปรี้ยวจากเลม่อนทำให้สดชื่นนะรู้ไหม "

" แบบเมื่อกี้น่ารักมาเลยล่ะ ฮ่าๆๆ!! "

คงอดไม่ได้ที่จะลั่นหัวเราะออกมาหลังรู้สึกเหมือนจะได้แกล้งอีกฝ่ายทั้งที่ก็ยื่นให้ชิมด้วยความเต็ฒใจทั้งนั้น

สายตาที่ดูจะสดใสอย่างน่าประหลาดของแร็กเดตรอน จับจ้องไปที่อีกร่างคงไม่ละไปไหนเลย

" ขอชิมบ้างได้หรือเปล่า? "

“ จะถือว่าเป็นคำชมที่น่าเป็นเกียรตินะครับ ฮ่ะๆๆ! ”

เหมือนเขาเองจะตัดสินใจได้แล้วว่าจะซื้อเล่มไหนไปบ้างจึงเลือกหยิบติดมือมาด้วย

” ผมมีธุระต้องไปต่อ คงจะซื้อพวกนี้แหละ แล้วท่านล่ะ? “

หันไปถามขณะที่เจ้าตัวเหมือนจะเดินไปจ่ายเงินแล้ว

What' in my box? อะไรอยู่ในกล่องนี้กันแน่นะ?

th.shindanmaker.com/1248259

ภาพตรงหน้าให้เรียกว่าทำเอากลั้นใจไม่น้อยที่ตะไม่เผลอยิ้มแปลกๆ ออกมา แต่ก็เพื่อการนั้นเลยไม่ลังเลที่จะยื่นไอศกรีมในมือของตนออกไปให้

เคลื่อนลงต่ำเล็กน้อยตามส่วนสูง

สายตาจรดมองอย่างจดจ่อ บางทีก็คงเพราะลุ้นว่าอีกคนจะชอบมันหรือแค่ไม่ได้คาดหวังคำตอบแค่เป็นสีหน้าต่างหาก

“ เชิญเลย ”

ใช้เวลาสักระยะกว่าที่ตัวเขาจะกลับมาหยุดอยู่ที่ ณ ตรงหน้าอีกฝ่ายที่รอิยู่หน้าร้าน

แน่นอนว่ารสช็อกโกแลตถูกยื่นให้แก่คนที่รออยู่

“ ไม่ลองกินรสอื่นบ้างหรอ? “

” จะลองของผมก็ได้นะเผื่อจะชอบ “

ความเงียบเมื่อครู่มิแน่ใจว่าเจ้าตัวจะสังเกตเห็นหรือเปล่า…มีเพียงสายตาที่แค่หันกลับมามองอีกฝ่าย

” ถ้างั้นก็กินอะไรสักหน่อยก่อนค่อยไปซื้อหนังสือละกันนะ “

” ส่วนไม้กวาด…เธอดูอยากได้มากเลยนะ “
.
.
ถามทิ้งท้ายไว้ในขณะที่เจ้าตัวปล่อยแขนที่ควงไว้เพื่อเดินนำถือโอกาสเป็นฝ่ายซื้อไอศกรีมก่อน

ช็อกโกแลตราดด้วยซอสรสชาติเดียวกัน ส่วนของแร็กเดตรอนเลม่อนซอร์เบต…
+

รอให้ท่านรัชทายาทได้นำเข้าร้านไปก่อนไม่นานเจ้าตัวจึงค่อยตามเข้าไป

สายตากวาดมองตามชั้นตำราต่างๆ มีทั้งที่สนใจและทั้งที่คุ้นเคยอยู่แล้ว
กลิ่นร้านหนังสือคงเป็นอีกสิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดแล้ว

" ถ้าที่กล่าวมาก็คง 'กิลลีวีด' ครับ "

" พวกสมุนไพรกับพืชมีพิษอื่นๆ สำหรับปรุงพวกตัวยาใหม่ๆ ก็สนใจเหมือนกัน "

กล่าวพลางหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาพลิกดู เหมือนจะได้เล่มที่สนใจแล้ว

" แล้วท่านล่ะ? "

ฝีเท้าเดินตามทันทีเพื่อที่จะเอาของของเธอคืน ไม่วายลอบขมวดคิ้วทำสีหน้าไม่พอใจวูบนึงก่อนจะกลับมาทำสีหน้าปกติ?

“คงไม่ได้หรอกค่ะอย่างหลังน่ะ แค่คิดว่าต้องไปอยู่ประจำบ้านคุณมันก็…”

ปล่อยให้คิดเอาเองซึ่งก็ดูเป็นสิ่งที่เดาไม่ยาก แต่ดันหลวมตัวเกินไปที่พาตัวเองมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“เอาหมวกฉันคืนมาค่ะ”

สาวเท้าตามพลางมือเอื้อมไปจับแขนอีกคน

" ก็อยากเข้าไปอยู่หรอกครับ แต่ติดที่ต้องคุยกับองค์ชายอยู่ตรงนี้นี่สิ "

เขายิ้มยี่ยวน ไม่นานก็ถือวิสาสะเดินไปเปิดประตูร้านทีเดียว
มือผายให้ทางประตูที่เปิด

" จะแวะมาด้วยกันเลยไหมครับ "

มิเช่นนั้นเขาก็จะเป็นสุภาพบุรุษเดินเข้าไปก่อนเอง