ก่อนดวงตานั่นจำมองไปที่ของที่อีกฝ่ายถือ แม้จะอายและทำใจอยู่แต่เขาก็ยังฟังที่อีกฝ่ายพูดอยู่ทุกคำ ก่อนที่เขาจะยกแขนเสื้อขึ้นเช็กคราวน้ำตาและน้ำมูกซึ่งนั่นดูไม่น่ามองเทาเสียเลย

จี๊ดๆ!

เจ้าลิตเติ้ลเองก็ปีนลงมาที่ไหล่ของผู้เป็นเจ้าของและใช้มือเล็กๆแปะๆแแก้มเหมือนกำลังช่วยเช็ดด้วยอีกแรง

"ผม.. เพอร์ซี่ครับ นี่คุณลิตเติ้ล"

เพอร์ซี่แนะนำตัวเสียงเบาไม่สบตา

อาจเพราะเสียงของอีกฝ่ายดูราบเรียบไม่มีพิษภัย และการที่อีกฝ่ายพยายามจะชวนเพอร์ซี่คุยไปด้วย นั่นทำให้เจ้าพุดเดิลขี้แยค่อนๆ เงยหน้าขึ้นจากเข้าของตัวเองและมองอีกฝ่ายด้วยตาฉ่ำๆ กับใบหน้าที่ดูไม่ได้เท่าไหร่นัก

"...สวัสดีครับ"

เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรก่อนดี บบางทีการกลับไปทักทายกันก่อนตั้งแต่ประโยคแรกนั่นอาจจะถูกต้องแล้ว

"การทดลองอะไรหรอครับ?"

เพอร์ซี่ถามเสียงเบาอย่างสงสัย
+

ก็เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นหน้าตาน่าเกลียดของเขานี่นา!

"ข ขอ ขอโทษนะครับ ที่ผมไม่เงยหน้าคุยกับคุณ"

เพอร์ซี่พูดเสียงเบาแถมอู้อี้ ถ้าไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินหรืออาจได้ยินไม่เป็นคำด้วยซ้ำ

"ผมชื่อเพอร์ซี่ ส่วนเขาชื่อลิตเติ้ลครับ"

เพอร์ซี่กล่าวโดยยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา แถมมีเสียงสูดน้ำมูกเป็นพักๆ ดังแว่วๆ ให้ได้ยิน ซึ่งมันดังกว่าเสียงพูดเสียอีก

จี๊ดๆ!

เจ้าลิตเติ้ลร้องตอบอย่างแสนรู้ มันใช้มือเล็นๆ แตะจับแล้วขยับเบาๆ เล็กน้อยเหมือนกำลังจับมือทักทาย ก่อนที่มันจะเก็บมือสงบเสงี่ยมและเริ่มใช้แขนเล็กๆ เหยุ่มๆ จับๆ หัวของเธอซี่เป็นการเตือนเจ้านายตัวเองให้ทันทายด้วย

"ส สวัสดีครับ.."

เพอร์ซี่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าจากเข่า เพราะเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้มากๆ

+

"ค คือ ฮึก ฟื๊ด!"

เพอร์ซี่พูดไม่ได้ศัพท์ และไม่ได้มองใบหน้าคู่สนทนา เจ้าลิตเติ้ลที่เห็นเจ้านายขี้อายตัวเองเป็นแบบนั้นจึงรับหน้าทีในการสนทนากับคนแปลกหน้าไปก่อนเพื่อให้เวลาเจ้านายของเขาได้ไล่ความเขินอายซักหน่อย

จ๊๊ด!

เจ้าลิตเติ้ลร้องเสียงดังขณะที่ปีนขึ้นไปบนผมหยอยๆ ของเจ้านายตัวเองแล้วยกแขนเล็กๆ ขึ้นเหมือนกำลังทักทาย

จี๊ด!

ดีนุด!

"!"

เพอร์ซี่เงยหน้ามองผู้ทักทายอย่างตกใจ เพราะเขาคิดว่าคตนในห้องสมุดไปหมดแล้วซะอีก ใบหน้าของเพอร์ซี่นั้นเปรอะเลอะไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก แก้มกละของรามถึงจมูกขึ้นสีแดงระเรือจางๆ เพราะผ่านการร้องไห้มา

สภาพของเขาแย่มากเลย!!

คิดได้แบบนั้นเพร์ซี่แทนที่จะตอบกลับไปทันที เขากลับเลือกที่จะกอดเข่าตัวเองแน่นกว่าเดิม และซุกหน้ากับเข่าเพื่อซ่อนใบหน้าตัวเองไว้

+

น น่าอายชะมัด

อาจจะเพราะเพอร์ซี่ต้องการเวลาเพิ่มอีกนิดหน่อยเพื่อพพูดคุยกับอีกฝ่าย เจ้าลิตเติ้ลจึงเหมือนรับหน้าที่ในการรับแขกแทนเข้านายของมันชั่วคราว

จี๊ดๆๆ!

เจ้าลิตเติ้ลร้องออกมา มันปีนขึ้นไปอยู่บนหัวหยอยๆ ของเพอร์ซี่ที่กำลังก้มหน้าจนเหลือแต่ก้อนผมหยอยนั่น ก่อนที่มันจะส่งเสียงดังเหมือนกำลังทักทาย ในขณะที่เพอร์ซี่กำลังรอให้น้ำตาและน้ำมูกหยุดไหล

จี๊ดๆๆ!

สวัสดีนุด!

"!"

ต้องยอมรับว่าเพอร์ซี่ค่อนข้างตกใจเมื่ออีกฝ่ายกล่าวทัก เจ้าตัวรีบขยับกอดขาตัวเองแน่นขึ้นอีกนิดแอล้วซุกหน้าลงกับเข่าของตัวเอง

ไม่ใช่เพราะเขากำลังไม่ไว้ใจอีกฝ่าย แต่ตอนนี้เพอร์ซี่ลังอายซะมากกว่า บอกไปใครจะเชื่อว่าเด็ก ปี 6 ที่เข้าเรียนที่นี่มาได้ 6 ปี แล้วยังคงร้องไห้เพราะเรื่องเดิมๆ อย่าง คิดถึงบ้าน หรือ เรื่องการเข้าหอวันแรก

+

เป็นอีกครั้งที่เพอณ์ซี่สะดุดกับของแปลกตาข้างทาง เขาคว้ามือของดาโกต้าอย่างลืมตัวแล้วจับจูงพาเธอเดินไปยังร้านที่ขายพวกของเล่น เพอร์ซี่ถึงกับเอาแก้มแนบกระจกเลยทีเดียว

"ว้าว!! ดูนั่นสิครับ นั่นน่าทึ่งมากเลยนะครับ!?!"

"??"

เพอร์ซี่ทำหน้ามึนๆ เล็กน้อยตอนที่โดนรียก กว่าจะประมวลผลเสร็จเขาก็โดนมือของดาโกต้าันหลังให้เดินออกตามเส้นทางเดิมซะแล้ว

เพอรืซี่ยิ้มแฮะ ๆ ส่วนเจ้าลิตเติ้ลก็รีบร้องจี๊ดๆ สมทบทันที

"แฮะๆ ขอโทษนะครับผม... เผลอตัวไปหน่อย แต่ แต่คุณกรต่ายน่ารักนะครับอ่ะ!?! นั่นอะไรน่ะ!?!"

+

เพอร์ซี่ยิ้มกว้างรู้สึกเหมือนตัวเขากำลังจะลอยเลยล่ะเมื่อได้ยินคำชมนั้น! และแน่นอนว่ามันแสดงออกทางสีหน้าไปหมดแล้ว

"แฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่า ดีใจที่ชอบนะครับ"

เพอร์ซี่ยิ้มแอะๆ เาแก้มแแก้เขิน ก่อนเรื่องที่คุยจะเปลี่ยนไป

"ผมลองไปทำงานพาร์ทไทม์มาครับ สนุกมากๆ เลย"

เพอร์ซี่ยิ้มกว้าง

"แล้วคุณเฟร์ย่า ปิดเทอมที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง สนุกมัย้ครับ?"

"จริงหรอครับ? ฮะๆ ดีใจจัง"

หลังจากพังเกือบทั้งครัวเจ้าคุกกี้บูดเบี้ยวรสชาติพอกินได้ของเขาก็ทำให้คนอื่นชมได้ซักที!

จี๊ดๆ

ลิตเติ้ลเองก็ร้องชมเจ้านายของมันเหมือนกัน

เพอร์ซี่ที่มัวแต่ดีใจเผลอแป๊บๆ เขาก็เริ่มว่อกแว่กมองนั้นมองนี้ก่อนจะเริ่มไล่ออกนอกเส้นทางอีกแล้ว

"ว้าว! ดูนั่นสิครับ! กระต่ายล่ะ"

และนี่ก็คือสาเหตุของการหลงทางอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ...

(อุว๊ากกกก น่ารัก แง้!!)

"ได้สิ! ได้แน่นอน อ่ะจริงด้วย!"

เพอร์ซี่ยิ้มกว้าง เขาหยิบเอาคุกกี้หน้าตาบูดๆเบี้ยวๆ ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย

"รองท้องมั้ยครับ? คุกกี้ธัญพืชน่ะผมทำเองอาจจะหน้าตาแปลกๆ แต่มันอร่อยนะครับ"

เพอร์ซี่พูดยิ้มๆ หยิบมันออกมาชิ้นนึงแล้วยื่นให้อีกฝ่าย และไม่ลืมแบ่งคุณลิตเติ้ลด้วย

"=[]=!!!!"

เพอร์ซี่แทบจะล้มจับจนเจ้าลิตเติ้ลที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อต้องรีบออกมาใช้มือหน้าตบๆ แก้มเจ้านางพร้อมทั้งส่งเสียงจิ๊ดๆ เล็กแหลมเป็นการเรียกสติของเจ้านายตัวเอง

จี๊ดๆๆ!!!

"เฮือก! ค คุณเซอร์..."

เพอร์ซี่เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงสั่นก่อนจะคว้ามืออีกฝ่ายมาบีบทั้งน้ำตา

"ไปหาหมอตอนนี้อาจจะยังทันนะครับ!! เพราะงั้น อย่าตายนะครับ!!!!"

เพอร์ซี่รีบลุกขึ้นและไม่ลืมจะประคองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเบะๆ เตรียมปล่อยโฮเต็มที่ของตัวเอง เขาสรีบมองสำรวจอีกฝ่ายทันที

"ฮึก ทุกอย่างโอเคใช่มั้ยครับ หมายถึงไม่เจ็บไม่มีอะไรหักใหญ่มั้ย ขอโทษนะครับเพราะผมมัวแต่รีบเลยไม่ทันมอง"

เพอร์ซี่กล่าวอย่างรู้สึกผิด

"อ่ะ- ฟื๊ด..."

เพอร์ซี่ขมวดคิ้วหรี่ตามองคนที่เขาเพิ่งจะทำกระเป๋าหล่นไปไปเล้กน้อยก่อนจะตาโต สีหน้าดีใจแสดงออกมาอย่างชัดเจนราวกับพุดเดิลเจอเจ้าของ ก่อนมันจะเริ่มซีดลง ซีดลงเรื่อยๆ...

"น นี่ ผม ทำร้ายรูมเมทตัวเอง.. ฮืออออ ผมขอโทษ!!!"

ความรู้สึกผิดตัวตื้นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมใบหน้าเบะเบ้

+

เพอร์ซี่เผลอยิ้มกว้าง เขาพยักหน้าหงึกๆ จนผมหยอยๆ สะบัดตามแรงเป็นการรับคำ

"อื้ม! ไปกันครับ!!"

เพอร์ซี่พูดอย่างกระตือรื้อร้น เขารีบเดินตามอีกฝ่ายไปทันที ในขณะเดินเพอร์ซี่ใช้มือปัดๆ ตามตัวของตัวเองก่อนจะหยิบเอาคุกกี้ในกระเป๋าเสื้อออกมา

"เอ่อ.. ถ้าไม่รังเกียจลองทานมั้ยครับ? คุกกี้ข้าวโอ๊ตผมทำเองอาจจไม่อร่อยเท่าที่ร้านทำ แต่ผมคิดว่าอาจจะพอให้รองท้องได้นะครับ"

เพอร์ซี่พูดยิ้มๆ ใช้ตาใสๆ มองอีกฝ่ายอย่างตื่นต้นที่จะมีทั้งคุณลิตเติ้ลและรุ่นพี่ต่างบ้านมาให้ความช่วยเหลือ

จนเหมือนจะลืมไปแล้วว่ากำลังรบกวนคนอื่นอยู่

"อ่ะจริงด้วย! แล้วเอ่อ.. คุณริต้าไม่ต้องซื้ออะไรหรอครับ? ผมเห็นเหมือนคุณอยู่หน้าร้านสัตว์เลี้ยง..."

!!

เพอร์ซี่ทำหน้าตาตื่น

"หรือว่ากำลังทำธุระอยู่รึเปล่าครับ!?!"

จิ๊ดๆ !

ลิตเติ้ลร้องอย่างเป็นมิตร มันขยับมือเล็กๆ ขึ้นลงเหมือนเป็นการเชคแฮนผูกมิตรกับอีกฝ่าย

เพอร์ซี่เองยกยิ้มกว้าง เขารู้สึึกดีเสมอที่คนอื่นๆ ชื่นชอบคุณลิตเติ้ลเหมือนที่เขาชอบ เช่นเดียวกับลิตเติ้ลเองที่ก็ดูจะยืดอก(?) หน่อยๆ ด้วยเช่นกัน

จิ๊ดๆ!

ลิตเติ้ลพยักหน้าอ้วนตุบของตัวเองเหมือนกำลังบอกว่าพร้อมจะช่วยหาแน่นอน

"ดูเหมือนคุณลิตเติลบอกว่าพร้อมนะครับ"

+

เพอรืซี่ค่อยๆลุกขึึ้นตามการพยุงของเพื่อนก่อนที่เขาจะรีบมองสำรวจร่างหายของเพื่อนเหมือนทีอีกฝ่ายก็ทำเหมือนกัน

"ผมไม่เป็นไรครับ คุณไม่เป็นอะไรจริๆงใช่มั้ยครับ!?!"

เพอร์ซี่ตามอย่างล่กๆ แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เพอร์ซี่ก็ติดจะเรียกคนอื่นอย่างสุภาพอยู่ดี

"T_T ครับ ฟื๊ด!! ผมคิดถึงครับ แต่ตอนนี้รู้สึกผิดจนอยากจะร้องไห้เลยครับ"

เพอร์ซี่กำลังพยายามกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่...

อั่ก-

เพอร์ซี่ล้มไปกับพื้นแล้ว ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

"O[]O!! คุณเซอลิค!?!!"

เพอร์ซี่รีบยันตัวตัวขึ้นจากพื้นเดินไปเอามือประกบแก้มของอีกฝ่ายแต่เหมือนจะลงแรงไปหน่อยมันเลยเสียงดังเพี๊ยะ! ดังลั่น

"คุณโอเคมั้ยครับ!?! เจ็บมั้ย!?! ขอผมดูหน่อย!!"

เพอร์ซี่รีบจับหน้าอีกฝ่ายหันซ้ายหันขวาจนคอแทบจะหลุดเพราะความล่กของตัวเอง

"คุณริต้าสินะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

เพอร์ซี่ยกยิ้มอย่างดีใจที่ได้รู้จักคนเพิ่ม

"อ่ะนี่หรอครับ"

เพอร์ซี่จับคุณลิตเติลออกมาจากกระเป๋ษแล้ววางบนฝ่ามือของเขาแทน

"คุณลิตเติลครับ นั่นชื่อของเขา"

จิ๊ด!

เจ้าลิตเติลยกมือขึ้นข้างหนึ่เหมือนกำลังทักทาย

"ใช่มั้ยครับ! คุณลิตเติลฉลาดมากเลยนะครับเขาช่วยผมไว้หลายๆอย่างเลย"

เจ้าลิตเติลกำลังทำหน้าภูมิใจซะงั้น?

"แอ่ก!"

เพอร์ซี่ล้มหน้าทิ่มไำปกับพื้น แต่เพราะเป็นห่วงผู้เคราะห์ร้ายขึ้นจึงรีบลุกและเงยหน้าขึ้นอย่างรดเร็ว!

"ไม่เป็นอะไรใช่มัย้ครับ- อ่ะ!?! ฮึก แอชตันนนนน!!!"

เพอร์ซี่แถมจะร้องหาเมอลินเมื่อเงยหน้าขึ้นมาและรู้ว่าไม่มีผู้เคราะห์ร้าย และทำหน้าจะร้องไห้มากกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าคนๆ นั้นคือเพื่อนของฉัน

"ฮือ คุณแอชตันผมขอโทษษษษษ"