หากเป็นความสำคัญต่อตัวเขาล่ะก็ใช่ แต่ในสายตาของคนผู้นั้นจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่อาจรู้ได้เลย

ทว่าไร้ความโศกเศร้าหรือคร่ำครวญ
เสียงลุ่มลึกก็บอกกล่าว

"เรื่องนั้น"
"ผมคงต้องหาคำตอบต่อไป"

เขาว่า โดยไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม
แค่... ปล่อยให้บรรยากาศผ่านพ้นไป

"...แล้วคุณมัลโกเซีย"
"ชอบดอกไม้ไหนล่ะครับ"

เรียวนิ้วเกลี่ยหน้ากระดาษที่เปิดค้างไว้
ก่อนเสียงปิดหนังสือจะดังขึ้นผะแผ่ว

ความเงียบเข้าแทรกกลางบทสนทนา
ก่อนถูกทำลายลงด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน

แพทริคอาจไม่รู้ถึงความหมายที่ซ่อนเร้นไว้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีโอกาสให้ไขว่คว้าหาคำตอบที่ล้ำค่านั้นเอง

"..."

เขานิ่งเงียบ
เพียงพยักหน้าครั้งหนึ่ง

"โชคดี..." อย่างนั้นเหรอ?

อีกฝ่ายจะรู้สึกเหมือนกันรึเปล่า
ได้แต่สงสัยอยู่ในใจ

"ผมเคยสัมผัสดอกลิลลี่ด้วยตัวเองอยู่บ้าง"
"มันก็...ให้ความรู้สึกแบบนั้น"

เขาเว้นช่วง
คล้ายครุ่นคิดว่าจะสื่อออกไปดีรึไม่

—-...

"มันทำให้ผม"
"นึกถึง [ใครบางคน]"

อาจไม่ได้สวยงามตรึงตรา
หรือแผ้วผ่านมาให้ได้ยลโฉมแล้วจากไป

แต่เพราะเป็นสิ่งคุ้นเคย—และมีความหมายที่พลันนึกถึงบุคคลสำคัญ

สิ่งนั้น
ถึงได้มีพื้นที่ในใจต่อคนเฉยชาเช่นนี้เอง

แม้จะเป็นคำตอบของตัวเอง
แต่ก็ฟังดูไม่ใคร่แน่ใจ

ดวงตาสบมองคู่สนทนา ไม่ได้ปล่อยให้มีแต่คำตอบเพียงอย่างเดียว

"ลิลลี่สีขาว... ความอ่อนโยนและนุ่มนวล"
"ความรักที่บริสุทธิ์, และความหวังดี"

เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ
ตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดอยู่ไม่น้อย

ยามได้รับคำถามก็นิ่งงันไป
ราวกับว่าเป็นคำถามที่ยากยิ่งกว่าในตำราเรียน

บางทีเขาอาจไม่ได้มีอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนขนาดนั้น ความชอบในอะไรบางอย่าง—หากไม่ผ่านกระบวนการคิดและใช้เหตุผลต่างๆ แล้วถามจากความรู้สึก...

ทุกอย่าง
ก็คงไม่ได้แตกต่างอะไรกันมากมาย

"...ถ้าถามผม"

เขาเกริ่น
ก่อนเปิดหน้าหนังสือประกอบ

"คงจะเป็นดอกลิลลี่ล่ะมั้งครับ"

เขาหลุบมองหนังสือ
ก่อนจะหยิบขึ้นมาเผยหน้าปกให้เห็น

'ภาษาดอกไม้'

คือชื่อที่สลักอยู่บนปกเล่มนั้น

"...ผมกำลังหาคำตอบอยู่น่ะครับ" เขากล่าวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ให้คำตอบกับคุณผู้สื่อสารในความเงียบเมื่อครู่

"อย่างนั้นหรือครับ"

แพทริคกำลังหาคำพูดอย่างอื่น,
"...คุณใส่ใจมาก"

ราวกับเป็นคำขอบคุณที่เข้ามาทักทาย แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง

เจ้าของดวงตาสีฟ้าอาจดูไม่เข้าใจยามที่คนตรงหน้าหลุดหัวเราะออกมา—ก็คนอย่างเขาจะไม่ได้มีอารมณ์ขันมากพอที่จะชวนให้คนอื่นทำแบบนั้นได้

แต่เรียวปากกลับไม่คิดจะยกขึ้นเอ่ยถาม, คงเพราะรู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายไม่เคยมีเจตนาใดๆ ที่ไม่ดี

"...พูดตามตรง"
"มันก็ไม่มีความนึกคิดนะครับ"

แพทริคหลุบมองกล่องช็อคโกแลตในมือ สิ่งนี้มันก็แค่ขนมขยับได้เท่านั้น

ทว่าบางที, อีกฝ่ายอาจจะแค่เปรียบเปรยก็ได้ แต่กลับกลายเป็นเขาเองที่นำคำพูดมาตีความจริงจังไปซะทุกเรื่อง

— เขาไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของรุ่นพี่สาว ดวงตาใต้กรอบแว่นเลื่อนขึ้นมองคนตรงหน้า

"คุณมัลโกเซียก็มาหาที่นั่งเหมือนกับคนอื่นๆ หรือครับ?" ถามพลางหยิบหนังสือเล่มเดิมวางบนตัก

เหมือนจะมองหาอะไรซักอย่าง—ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน แล้วเขาก็กลับมาพร้อมกับเจ้ากบช็อคโกแลตที่ขยับดุ๊กดิ๊กอยู่ในมือ

แล้วกบตัวดีก็กลับลงกล่องที่ปิดสนิทลง โดยมีแพทริคเป็นผู้จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยโดยที่ไม่กล่าวอะไรเลย

"เรื่องเล็กน้อยครับ"

แพทริคกล่าวเสียงราบเรียบแล้วเก็บไม้กายสิทธิ์, เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายจำเป็นต้องขอโทษเช่นกัน

ดวงตาสีฟ้านั้นมองคู่สนทนาครู่หนึ่ง
ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้น แล้วเดินไปทางประตู

แพทริคหยิบไม้กายสิทธิ์ที่ติดตัวออกมา, ไม้ฮาเซลที่ประดับลายปราณีตชี้ไปยังปลายจมูกของอีกฝ่าย ก่อนถูกโบกสะบัดแผ่วเบา

"Episkey"

เสียงทุ้มกล่าวคาถา
แล้วสีแดงก็เริ่มเจือจางลงไป

มันเป็นบทรักษาอย่างง่าย ที่อาจจะทำให้รู้สึกแปลกไปบ้างยามที่โดนใช้—แต่อย่างน้อย มันก็ให้ผลลัพธ์ที่ออกมาน่าพอใจ

"ดีขึ้นไหมครับ?"

เขาลดไม้กายสิทธิ์ในมือลงแล้วไถ่ถามอีกครั้ง

"ภาษาดอกไม้"
"หนังสือของมักเกิ้ลเขียนครับ"

ถึงจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเลย แต่เหมือนแพทริคจะรับรู้ได้ว่าคนนั่งตรงข้ามกำลังมองอยู่

เขาเลื่อนมือไม่ให้บดบังหน้าปกที่เขียนไว้เด่นหราให้ด้วย มันก็ดูเป็นหนังสืออ่านเล่นทั่วไป เหมาะที่จะอ่านฆ่าเวลา

เวสเปอร์พยักหน้ารับคำอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนตัวเขาเข้ามารบกวนเวลาอ่านหนังสือของอีกฝ่ายเพราะกบช็อกโกแลตนั่นก็ตาม

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนหน่อยนะ..”

เขาโยนกบช็อกโกแลตในมือทิ้งออกไปนอกโบกี้ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนที่นั่งริมหน้าต่างตรงข้ามอีกคน พร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านบ้าง

ดวงตาสีบลูแพตตินั่มเหลือบมองหนังสือในมืออีกคนเป็นระยะอย่างสนใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป

แพทริคผงกหัวให้เป็นเชิงอนุญาต ก่อนที่สายตาของเขาจะกลับไปอยู่ที่หน้ากระดาษเช่นเดิม

เขาไม่ได้ว่าอะไรที่เจ้ากบนั่นโดนโยนทิ้ง

และก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าต้องไปหาข้ออ้างอะไรให้กับเจ้าน้องชายตัวดีที่เผลอวางขนมไว้จนเดือดร้อนคนอื่นแบบนั้น

นั่งอ่านหนังสือไปสักพัก เขาก็เอ่ยขึ้น