(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันเช่นกันนะคะะะ 😭🤲💕✨️ พี่เฟอร์น่ารักเตมอเย๊ย)

“ไว้มีโอกาสมาดื่มน้ำชากันอีกนะครับ วันนี้ผมรั้งตัวเฟอร์เรกซ์ไว้นานทีเดียว”

เขาขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะนึกได้ว่าบางทีเขาควรกลับไปรวมตัวกับเพื่อน ๆ เพื่อถามไถ่เกี่ยวกับผลแข่งควิชดิชนัดล่าสุด

ปีนี้บ้านฮัฟเฟอร์พัฟทำได้ดีเลยทีเดียว ถ้าปีนี้ได้แชมป์ก็เยี่ยมไปเลย!

“งั้นไว้พบกันใหม่นะครับเฟอร์เรกซ์”

@hwww-ferrex.bsky.social

“คุณน้องสาวต้องโชคดีมากแน่ ๆ เลยครับที่มีพี่ชายที่ผูกผ้าพันคอเก่งแล้วก็ใจดีขนาดนี้”

เสียงจอแจของนักเรียนคนอื่น ๆ เริ่มดังขึ้นรอบตัว ดึงพวกเขากลับสู่โลกแห่งความจริงที่วุ่นวาย แต่สำหรับออตโต้ เขารู้สึกเหมือนมีเกราะป้องกันบางบางที่มองไม่เห็นห่อหุ้มความรู้สึกดี ๆ ของวันนี้เอาไว้

“ด้วยความยินดีเสมอครับ เฟอร์เรกซ์”

เขาตอบรับคำขอบคุณนั้นด้วยความจริงใจที่สุด น้ำเสียงนุ่มนวลและหนักแน่น

+

เขาหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ที่ถูกปฏิบัติเหมือนเด็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้แก้มันออก กลับขยับยิ้มกว้างจนตาหยีอย่างชอบใจเสียด้วยซ้ำ

“สงสัยวันนี้ผมคงต้องเดินกลับหอพักด้วยทรงนี้แล้วล่ะครับ… หวังว่าคนอื่นจะไม่คิดว่าผมเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่หลงฤดูนะครับ”

เขาเอ่ยหยอกเย้ากลับไปบ้าง ก่อนจะมองเฟอร์เรกซ์ด้วยสายตาที่อ่อนโยนลงเมื่อได้ยินเรื่องน้องสาว

+

ออตโต้นั่งตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อยเมื่อเฟอร์เรกซ์โน้มตัวเข้ามาใกล้ เขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ปล่อยให้อีกฝ่ายจัดแจงผ้าพันคอให้อย่างว่าง่าย

เมื่อสัมผัสได้ถึงปมกระชับที่ด้านหลังคอและเฟอร์เรกซ์ผละออกไป ออตโต้ก็รีบเอื้อมมือไปแตะสำรวจผลงานนั้นเบา ๆ ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงรูปทรงของโบว์ที่ถูกผูกไว้อย่างประณีต

“โบว์เหรอครับ?”

+

ออตโต้สูดหายใจลึก ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาจนตาหยี รอยยิ้มที่สว่างไสวเหมือนดวงอาทิตย์ยามเช้าที่เฮียร์ฟอร์ดเชียร์

“ผมก็จะยินดีต้อนรับคุณที่สุดเลยครับ! แม่ผมต้องตื่นเต้นแน่ ๆ ที่เพื่อนพ่อมดของผมมาหา แถมแม่ทำพายแอปเปิ้ลอร่อยมากด้วยนะครับ! คุณต้องลองชิมให้ได้เลย!”

ความกังวลเมื่อครู่ดูเหมือนจะละลายหายไปเกือบหมดเมื่อเขาเริ่มจินตนาการถึงภาพนั้น

@hwww-ferrex.bsky.social

“พ่อผมเป็นช่างไม้ ส่วนแม่เป็นช่างทอผ้าครับ… วัน ๆ ในบ้านจะมีแต่เสียงกี่ทอผ้ากับเสียงเลื่อยไม้… มันเรียบง่ายมาก ๆ จนอาจจะดูเงียบเหงาสำหรับบางคนก็ได้ครับ”

เขากัดริมฝีปากล่างเล็กน้อยอย่างชั่งใจ ก่อนจะสบตาเฟอร์เรกซ์ด้วยความซื่อตรง

“แต่ถ้า… ถ้าเฟอร์เรกซ์ไม่ถือสาแล้วก็อยากอยากจะลองไป…”

+

แล้วค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นมองรุ่นพี่ด้วยแววตาที่มีทั้งความเกรงใจและความประหม่าปนกัน

“คือที่บ้านผมน่ะ มันไม่มีอะไรตื่นเต้นเท่าไหร่น่ะครับ” เขาเริ่มอธิบายเสียงอ่อย “มีแต่ทุ่งหญ้า เนินเขา แล้วก็ฝูงแกะที่ชอบเดินขวางถนน แต่ว่าอากาศก็ดีมาก ๆ เหมือนกับว่าเรากำลังโดนธรรมชาติโอบอุ้มเอาไว้”

ออตโต้หยุดคิดภาพบ้านเกิดตัวเองครู่หนึ่ง รอยยิ้มจาง ๆ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อนึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคย

+

“ลำบากใจ?… ไม่เลยครับ! ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอนครับ!”

ออตโต้รีบเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธเสียงรัวเร็ว มือไม้โบกไปมาเป็นพัลวันจนเกือบจะปัดโดนแก้วช็อกโกแลตร้อนของตัวเอง ดวงตาสีทัวร์มาลีนเบิกกว้างด้วยความตกใจที่ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดไปแบบนั้น

“ผ…ผมแค่กลัวว่าคุณจะเบื่อต่างหากล่ะครับ!”

เขาลดมือลงมาวางบนตัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อปรับจังหวะการเต้นของหัวใจ

+

เขาอ้อมแอ้มตอบเสียงเบาลงเรื่อย ๆ ก้มหน้ามองนิ้วมือตัวเองที่ประสานกันแน่นบนตัก ความแตกต่างระหว่างฐานะและความเป็นอยู่ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา

@hwww-ferrex.bsky.social

“จริงเหรอครับ!? อ่ะ แต่ว่า….ผมคงไม่รบกวนเฟอร์เรกซ์ถึงขนาดนั้น แค่ตอบจดหมายนาน ๆ ครั้งผมก็ดีใจแล้วนะครับ”

ออตโต้รีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน รอยยิ้มตื่นเต้นเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความเกรงใจจนคิ้วขมวดมุ่น

“คือว่า… บ้านผมน่ะ มันไกลมากเลยครับ อยู่แถบชนบทของเฮียร์ฟอร์ดเชียร์โน่นเลย แล้วก็… มันเป็นแค่หมู่บ้านมักเกิลเล็ก ๆ เองครับ”

+

ออตโต้ค่อย ๆ หดตัวลงเล็กน้อย ไหล่ลู่ลงพร้อมกับยกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเองแก้เก้อ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างยอมจำนน

เขาพึมพำเสียงอ่อย “อาจจะ… เหงาจริงๆ ก็ได้มั้งครับ… น่าอายชะมัด”

เขาซุกหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเฟอร์เรกซ์อีกครั้งเมื่อได้ยินข้อเสนอเรื่องการมาหาตอนปิดเทอม

+

เขาพยายามแก้ตัวเสียงแข็งในแบบที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ยกขึ้นเกาแก้มบ้าง จับหูตัวเองบ้าง สายตาลอกแลกไปมองเพดานโถงใหญ่ที มองพื้นที

“จริงๆ นะครับ! ผมมีต้นไม้ให้คุยด้วยตั้งเยอะแยะ… เอ๊ะ…”

เสียงของเขาค่อย ๆ แผ่วลงเมื่อเริ่มตระหนักในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดและการกระทำที่ผ่านมา… การเฝ้ารอจดหมาย การชอบไปอยู่กับเพื่อน การรั้งรุ่นพี่ไว้คุย…

+

แต่แล้วประโยคถัดมาของเฟอร์เรกซ์กลับทำให้ออตโต้สำลักความอุ่นวาบในคอจนต้องรีบวางแก้วลงดัง กึก เบา ๆ ดวงตาสีทัวร์มาลีนเบิกกว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยท่าทางเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด

“เอ๋? ผ…ผมเนี่ยนะครับ?”

ออตโต้กะพริบตาปริบ ๆ เหมือนสมองกำลังประมวลผลคำว่าเด็กน้อยขี้เหงาซ้ำไปซ้ำมา แก้มสองข้างเริ่มขึ้นสีระเรื่อลามไปถึงใบหู

“ม ไม่ใช่นะครับ! ผมไม่ได้ขี้เหงาสักหน่อย!”

+

ประโยคที่ว่า 'ความรักเหมือนคำสาป' ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มรับเจือเศร้าจาง ๆ แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าแค่ล้อเล่นก็ตาม

“ถ้าเป็นคำสาป… ก็คงเป็นคำสาปที่แก้ยากที่สุดในโลกเลยมั้งครับ” เขาตอบกลับเสียงเบา “แต่ถึงจะรู้ว่าต้องเจ็บ… คนเราก็ยอมเดินเข้าไปให้คำสาปนั้นทำงานอยู่ดี แปลกดีนะครับ”

เขาหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะยกแก้วช็อกโกแลตร้อนขึ้นจิบแก้เก้อ

+

“แค่รู้ว่าเฟอร์เรกซ์ยังมีความสุขดี... สำหรับผม นั่นก็คุ้มค่ากับการรอคอยแล้วล่ะครับ”

เขาหัวเราะเสียงใสขึ้นอีกนิด พลางยกแก้วช็อกโกแลตร้อนขึ้นมาถือไว้ในระดับอก
“และขอบคุณนะครับที่บอกว่าจะรออ่าน... แค่รู้ว่ามีคนรอเปิดซองจดหมายของผมอยู่ ปากกาของผมคงขยับได้คล่องขึ้นเยอะเลยล่ะครับ”

@hwww-ferrex.bsky.social

ออตโต้เอียงคอเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าดูอบอุ่นและผ่อนคลายขึ้นมาก “แค่ปีละฉบับ... หรือสองฉบับ... หรือแค่ส่งการ์ดใบเล็ก ๆ มาบอกว่า ‘ฉันสบายดี’ ...แค่นั้นก็พอแล้วครับ”

ดวงตาสีทัวร์มาลีนสบเข้ากับดวงตาสีอำพันของอีกฝ่าย สื่อความหมายว่าเขาไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรมากมาย เขาแค่ต้องการความมั่นใจว่าคนสำคัญของเขายังอยู่ดี

+

น้ำเสียงของเขาแผ่วลงคล้ายกำลังรำพึงกับอดีต แต่เพียงครู่เดียว เขาก็เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้เฟอร์เรกซ์

“แต่เพราะแบบนั้น... คุณไม่ต้องกดดันเรื่องตอบจดหมายผมเลยนะครับ”

เขารีบยกมือขึ้นโบกไปมาเล็กน้อยเพื่อยืนยันว่าเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ

“ไม่ต้องตอบทุกฉบับก็ได้ครับ... จริง ๆ นะครับ ยิ่งคุณบอกว่าอาจจะอยู่ไม่เป็นที่ด้วยแล้ว ผมยิ่งเกรงใจแย่เลย”

+

“แต่สำหรับเด็กธรรมดาอย่างผมในตอนนั้น... ระยะทางระหว่างผมกับเขามันไกลเกินเอื้อมจริง ๆ ครับ ผมไม่มีปีกเหมือนนกฮูก แล้วก็ไม่มีเวทมนตร์กล้าแกร่งพอที่จะข้ามน้ำข้ามทะเลไปหาเขาได้... สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนั้น ก็มีแค่ฝากความรู้สึกใส่ซองจดหมายไป แล้วก็หวังว่ามันจะส่งไปถึงมือเขาเท่านั้นเอง”

“เพราะแบบนั้นจริง ๆ แล้วการกระทำของผมคงไม่ต่างอะไรกับความดื้อดึง และคงมีแต่ทำให้รำคาญใจ”

+

คำพูดของเฟอร์เรกซ์ทำให้ออตโต้เผลอเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างชื่นชมปนเศร้าสร้อยในแววตา

“ถ้าเป็นตอนนั้น... ผมเองก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกันครับ อยากจะมีความกล้าแล้วก็ความสามารถพอที่จะหายตัวไปเคาะประตูหน้าบ้านเขา ถามให้รู้เรื่องกันไปเลย”

ออตโต้ก้มหน้าลงมองเงาสะท้อนของตัวเองในแก้วช็อกโกแลตร้อน นิ้วเรียวไล้ขอบแก้วแผ่วเบา

+

@hwww-ferrex.bsky.social

“มันช่วยได้เยอะเลยครับ… ขอบคุณนะครับที่พูดแบบนั้น”

เขาขยับตัวเล็กน้อย พยายามสลัดบรรยากาศหม่นหมองออกไป ก่อนจะตอบรับเรื่องปีหน้าด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูเข้มแข็งขึ้น

“ส่วนเรื่องปีหน้า… ผมจะพยายามเข้มแข็งให้สมกับเป็นพี่ใหญ่นะครับ! ถึงจะเหงาบ้าง… แต่ผมว่าผมผ่านมันไปได้แน่นอนครับ”

(เค้ามุๆๆม่ายเปนรัยเยยค่าาา เดี๋ยวต่อไปโรลเสร็จแย้วเค้าแท็กๆไว้เผื่อช่วยเรื่องแจ้งเตือนนะคะะ)

"กลัวว่าพอปีหน้าทุกคนจบไปหมดแล้ว ถ้าผมส่งจดหมายไป… มันจะเงียบหายไปเหมือนตอนนั้นอีกหรือเปล่า”

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเฟอร์เรกซ์อีกครั้ง แววตาไหวระริกเล็กน้อยแต่ก็พยายามสื่อความจริงใจออกมาให้มากที่สุด

“แต่พอได้ยินเฟอร์เรกซ์บอกว่าจะพยายามตอบทุกฉบับ… แล้วก็… อนุญาตให้ผมเขียนหาได้”

รอยยิ้มของเขาค่อย ๆ กว้างขึ้น คราวนี้ดูสดใสและโล่งใจกว่าเดิม

+