( ก็ผมน่ารักขนาดนี้ .ยิ้ม )

ใช้ขาช่วยดันหลังคุณเอาไว้
แต่ดวงตากลับเลื่อนมองเจ้าตัวขาว

“สวัสดีครับ”

เอ่ยทักทายไป

แล้วในระหว่างที่กำลังตัดสินใจว่าจะก้มลงไปช่วยจับดีไหม อีกคำถามนึงก็ผุดขึ้นมาช่วงชิงริมฝีปากไปเสียก่อน

”แมวของเธอเหรอ?“

จำได้อยู่นะ

พอลลักซ์

เรียนปีเดียวกัน ใส่แว่น
ในความทรงจำเขา มีประมาณเท่านั้นแหละ

( ผมมา 🫳🏻 แงว )

นอร์แมนมองภาพตรงหน้า
ได้ยินเสียงหวาน

จ้องไม่กระพริบ

ทั้งสองจะรู้ไหมนะ ว่ามีอีกสายตามองอยู่ตรงนี้

แล้วก็คิดว่า ‘อ๋า…วันก่อนยังเป็นของผมอยู่เลย?’

…แต่แมวไม่ผิดหรอก
คนๆ นั้นคงใช้มารยาอะไรสักอย่างนั่นแหละ

สลิธีรินเลยก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งหยุดลงอยู่หลังคุณ

“….”

เขายังไม่ส่งเสียงอะไรออกไป ใบหน้าฉาบไว้ด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าจะเพิ่งแวะกลับมา ยังคงมีความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอยู่บ้าง

เอสเทลล์เดินออกจากห้องมาในสภาพชุดนอนสีฟ้ายาว ถือหมอนสีขาวนุ่มไว้ข้างหลังตน พลางมองซ้ายขวาเพื่อสอดส่อง และระวังหมอนที่อาจปลิวมาโดนตนได้ทั่วทุกทิศทาง

ไม่ได้ตื่นเต้นหรืออยากเข้าร่วมเลย

จริงๆ...

(แวะโรลสั้นกับน้องได้นะคะ แต่ระวังโดนปาหมอนกลับ--)

( ฟังดูดูดีทีเดียว )

( ปิดฝั่งนี้ 🐾 finally นี่เราทำอะไรกันอยู่นะ? )

นอร์แมนมองตาของเบียทริซ
อาจนานพอที่จะทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

”ดีแล้วครับ ที่ไม่คุ้นเคย“

ไม่ได้อธิบายความเหงา เพราะตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ ไม่ได้เอ่ยว่าบางครั้งการอยู่กับใครสักคน อาจทำให้รู้สึกเดียวดายยิ่งกว่าอยู่คนเดียวก็ได้

เพียงก้มลง มองเงาสะท้อนของตัวเองบนวัสดุแก้ว

จนอีกฝ่ายจัดการของหวานเสร็จ
เขาก็ลุกขึ้น ก้าวตามไป
ไม่เร็ว ไม่ช้า เหมือนทุกครั้ง

เป็นเงาที่ไม่มีวันสลัดหลุดของเธอ

ได้ทีก็ยิ้มกว้างเกินเหตุ
ไม่เข้ากับแววตาเลยสักนิด

“…ก็อย่าใจร้ายกับผมนักสิ”

พลางหัวเราะเบาๆ
โดนทำร้ายมากเข้าอาจจะเตลิดหนีไปก็ได้?

ก่อนนิ้วนิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะซ้ำๆ เหมือนนับอะไรบางอย่างในใจ

…ไม่สิ เขาจะไปไหนได้ล่ะ?

ถ้ายังอยู่ในกรงที่เรียกว่าฮอกวอตส์
สักวันก็คงเวียนมาอยู่ด้วยกันอีกอยู่ดี

อย่างกับ…ปรสิตอย่างงั้นแหละ

+

( ไม่เป็นไรนะ แสบเหมือนกัน ศีลเสมอ 🫶🏻 )