(เช่นกันคร้าบโผมม รักนะๆๆ)

“อ๊ะ? ผมหรอครับ?” เขาชี้ที่ตัวเองด้วยแววประหลาดใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเบาๆแล้วกล่าว

“ผมโนเอลนะครับ โนเอลเนลไลน์ คุณล่ะ?” ในตอนนั้นเซเชียสที่อยู่ด้านล่างก็กระโดดกลับมาหาโนเอล เหลือเพียงเซรีนที่ค่อยๆเดินไปหาเขา

เซรีนใช้อุ้งเท้าเขี่ยเสื้อของเขาเบาๆ ก่อนจะมองขึ้นมาหาจาเร็ต และแล้วในตอนที่โนเอลเผลอ

เซรีนก็กางเล็บออก

(เซรีนแมวชาติชั่วชอบแกล้งคนกลัวแมว)

“อา ไม่มีหรอกครับ.. ทั้งคู่เป็นแมวเก็บน่ะครับ” เขาตอบกลับไปด้วยเสียงเบาที่นุ่มนวล ในขณะเดียวกัน เจ้าตัวซนก็เหม่งหัวใส่จาเร็ตแล้วใช้อุ้งเท้าแตะๆที่ขาเขาเพื่อเรียกร้องความสนใจ

“โอ้ ผมคิดว่า...เขาน่าจะชอบคุณนะ” โนเอลเอ่ยด้วยยิ้มอ่อนๆ มีไม่มากหรอกที่แมวของเขาจะเดินเข้าหาใครก่อนแล้วจะดูสนใจขนาดนี้

ผิดกับเจ้าเซรีนที่ดูจะจ้องเขา อย่างนิ่งงันราวกับรู้ว่าเขากำลัง...กลัวสิ่งใดอยู่

(นุ้ยๆๆๆมีอีกมาได้เลยย แต่เค้าตอบช้ามากเค้าเสียใจ😭😭🫶🤍)

“ไว้เจอกันใหม่นะครับ” โนเอลค่อยๆคลี่ยิ้มตอบออกมาอย่างอ่อนโยนพลางโบกมือไล่หลังเขาเบาๆ ก่อนจะเก็บทั้งสองตัวลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากขบวน

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคร้าบบ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ยืดขนาดนี้น้า)

“ถ้า...ถ้าน้องคนที่นั่งอยู่กับคุณ เขาชื่อเซรีน” เมื่อพบว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะสนใจเจ้าตัวขนดำของดขาเขาจึงกล่าวแนะนำตัวของน้องไป

หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายอาจจะถามชื่อเขา

“แล้วก็คนที่นอนข้างๆปม เขาชื่อเซเชียส”

เซรีนที่นั่งกกอยู่ เมื่อพบว่าพ่อมดอีกคนเหมือนจะไม่ได้สนใจก็จึงได้เกิดความสงสัย มันลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆเดินไปทางเขา

(ขอยาดแกล้งนะเค๊อะ5555)

“ถ้างั้นก็ อาจจะต้องผูกตรงหูเขาล่ะครับ” เขาค่อยๆช้อนตัวเซเชียสขึ้นมาไว้ในแขนให้อาร์เธอร์ผูกใส่

“พอดีเขาไม่ชอบอะไรมาติดคอหรือตัวเท่าไหร่น่ะครับ แต่ตรงหูได้อยู่”

ว่าแล้วก็เขี่ยหัวมันเล่น

“อา.. อื้ม ได้ครับๆ” เขาพยักหน้าให้เธอเบาๆพลางผายมือไปทางเจ้าตัวขนดพทั้งสองของเขา

“น้องคนนี้เซรีนครับ ส่วนคนที่มีแผลตรงตาชื่อเซเชียสครับ”

เจ้าตัวที่กำลังโดนลูบอยู่นั้นหันมามองเอลี่อย่างเงียบๆแล้วกระโดดขึ้นตักโนเอลหนีไป แทนที่ด้วยเซรีนที่เดินมาหาเธอแล้วใช้หัวเหม่งเบาๆ

“เซเชียสไม่ชอบให้แตะตัวมากเท่าไหร่ครับ...ผิดกับเซรีนจะขี้อ้อนเป็นพิเศษ”

“เซรีนชอบให้ลูบโคนหางกับคางครับ”

“อ อา...สวัสดีครับ” เขาตอบกลับเขาด้วยแววประหม่าเล็กน้อย ในมือค่อยๆลูบนิ้วของตนอย่างแผ่วเบาจากการวางตัวไม่ถูก

เจ้าตัวตาเหลืองที่จ้องมองเขาอยู่ เมื่อเห็นเขาก็ค่อยๆมุดแขนโนเอลไปนอนกกอยู่ข้างตักอีกฝั่งหนึ่งของเบาะ

ปรากฏว่าตัวที่ลิลลี่กระโจนมาหานั้นคือเซรีน ดวงตาสีอำพันของมันจ้องไปยังลิลลี่ตาใส ปากของเซรีนอ้าออกอาอย่างน่ากลัว

ใช่ เซรีนหาว แล้วตอนนี้ก็เอาอุ้งเท้าเขี่ยๆเอาให้เจ้าตัวกลมหงายท้องขึ้น แล้วเลียขนลิลลี่จนแฉะ

“อย่าทำ เซรีน..” เขาหยิบเจ้าตัวขนดำขึ้นมาด้วยความลำบากใจ

“ขอโทษแทนเขานะโนเอล...คุณลิลลี่ตัวเปียกแล้ว”

ในตอนนั้นเอง รถไฟก็ค่อยๆชะลอลง ให้เขาหันไปเช็ค

“ถึงแล้วล่ะ”

“!?” โนเอลนั้นมีท่าทีแตกตื่นเมื่อเธอพุ่งพรวดเข้ามานั่งตรงข้ามเขา ร่างของเขามุดเข้ามุมด้วยตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ สองแขนหอบน้องแมวสองตัวไว้

“คุณ...พรีเฟ็กส์เองหรอครับ?” เขาเอ่ยถามด้วยเสียงที่เบาหวิว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆด้วยสีหน้าสับสนไม่น้อยพลางปล่อยแมวทั้งสองของตนให้เดินหาที่นอนอย่างอิสระในห้องโดยสาร

(น้อนนนมาแบบนี้พี่ตกใจน้า5555)

“อ๊ะ! น่ารักจัง” โนเอลอุทานออกมาอย่างแผ่วเบาในขณะที่ใช้มือกุมแก้มของตนเอง ก่อนจะลองจัดๆโบว์ให้ตรงคอ

เซรีนก้มหน้าลง จ้องริบบินที่อยู่บนคอของตน ก่อนจะพยายามโน้มตัวลงไปงับจนตัวม้วน

“อาเธอร์เก็บมันไว้ผูกถุงคุกกี้หรอ? มันน่ารักมากเลย เซรีนดูชอบมากนะ”

(ได้เลยค้าบบ)

(อุ้ยตายแล้ว เชอร์ก็ดี๊ด๊าน่ารักก😆🤍🤍)

(ค้าบผมม ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันน้าา)

“อ้ะ ไว้เจอกันใหม่นะครับ”

เขาโบกมือลาไล่หลังเธอเบาๆก่อนจะค่อยๆวางแมวทั้งสองที่ถูกห่อด้วยถุงเท้าไว้ในกระเป๋า แล้วเดินหิ้วออกไปพร้อมสูทเคสหนังของเขา

“ปกติเด็กๆเขาจะค่อนข้างเชื่องเวลาออกมาด้านนอกน่ะครับ… แต่ถ้าอยู่บ้านก็จะมีซนนิดหน่อย” เขาหยิบเบอร์ริโต้สองห่อขึ้นมาไว้ในมือ แลดูเหมือนกำลังถือตุ๊กตาลูกเทพอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“ดูแปลกตาจัง แต่แบบนี้ก็ดูไม่แย่นะครับ?”

แง่ว.

เป็นเสียงของตัวที่ถูกห่อไว้ก่อนอยู่ก่อนหน้า ในตอนนี้ร้องขึ้นมาเรียกความสนใจ ดูเหมือนว่ารถไฟใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว โนเอลหันไปมองดูนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

(น้องสบายดีคับ ถามโนเอลดูแล้ว💔)

“หลับอยู่ล่ะ... แต่คงจะไม่เป็นไร” ถึงจะบอกไปอย่างนั้น แต่โนเอลไม่ปฏิเสธ เขาหยิบตัวคอพับขึ้นมา แล้วยัดลงใส่ในถุงเท้าข้างใหม่ที่เธอเสกมาด้วยตัวเองอย่างหน้าตาเฉย

และแล้ว เจ้าแมวตาเหลืองที่พึ่งงับไปสักครู่ก็เปิดตาขึ้นมาด้วยความสับสนหลังถูกจับยัดถุงเท้าไปครึ่งตัวจนเหลือแค่หัว สีหน้าดูโง่งมอย่างไม่มีแมวไหนเปรียบ

โนเอลมองมันเพียงครู่หนึ่งก่อนจะตอบแทนมัน

“เขาสบายดี”

(สบายดี= )

“คนนี้…เซเชียส” เขายกเจ้าตัวขึ้นมาก่อนจะชูมือน้องขึ้นมาโบกเบาๆ

“เซเชียสทักทาย” ถึงโนเอลจะจับน้องโบกมือ แต่เซเชียสก็ดูจะไม่ได้สนใจเขามากนัก

“เด็กคนนี้จะหยิ่งนิดหน่อย นิ่งๆ..แต่ฉลาดมากๆเลย”

“แต่ทั้งคู่ชอบเล่นกับแมวตัวอื่นมากเลยนะ… ถ้าเจอลูนาซคงจะเข้ากันได้ดีนะ”

“ไม่หรอก ผมแค่อาจจะรู้สึก...แปลกนิดหน่อย” ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย จนกระทั่งเธอเสกถุงเท้าออกมา ดวงตาของเขาก็จึงเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง

“อ๊ะ ตายแล้ว” เขามองดูลูกชายของตัวเองค่อยๆโดนจับยัดใส่ถุงเท้าโดยไม่ได้ทำอะไร จนเมื่อเธอทำเสร็จ เขาก็จึงเอื้อมไปหยิบ‘เบอร์ริโต้’ขึ้นมาแล้วหมุนน้องดูราวกับถือของกินอยู่

“...ผมคิดว่าเขาชอบมันนะ”

(ไม่มีหรอกเตง ก่อนอื่นแปะเรฟนางกัน5555)

(ทำไมน้องดูป่วนจัง55555)

“อือ ไม่ชอบหรอกครับ” เขาส่ายหัวตอบเบาๆ ยังไงซะเขาก็เคยโดนกลั่นแกล้งเพราะหน้าตาที่ดูโดดเด่นนี้

“แต่ผมชอบพวกมันบนตัวคุณมอร์แกนนะ คุณดูโดดเด่นมากเลย” ในตอนนั้น แมวตัวที่งีบอยู่ก่อนหน้าก็ตื่นขึ้นแทนที่ตัวที่หลับไป มันมองหน้าของเธอสักพักแล้วโดดลงจากเบาะ ก่อนจะเดินไปดมตัวเธอ

“อา...เขาน่าจะสงสัยน่ะครับ เขาไม่เคยเจอเชื้อวีล่าคนอื่นเลย”

“ไม่- ไม่เป็นไรนะครับ ปกติของน้องเขา...” โนเอลกล่าวด้วยความมึนงงเล็กน้อย พลางถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะตอบไป

“คุณมอร์แกนสินะครับ ผมเคยได้ยินชื่อของคุณ...” แม้เขาจะไม่ได้ออกไปไหนหรือร่วมกิจกรรมบ่อยนัก แต่เขาก็ยังพอจะรู้จักหลายๆคนมาผ่านๆบ้าง

“แล้วก็... คุณมอร์แกนเป็นคนที่สวยมาก ผมก็เลยจำได้ดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแล้วยกมือขึ้นมาแตะปากของตัวเองเบาๆ

“อ๊ะ” ในตอนนั้น เจ้าตัวที่อยู่ในแขนของเขาก็นิ่งลงก่อนจะคอพับไป โนเอลมองมัน สลับกับเธอด้วยความประหลาดใจ อาการตื่นตระหนกแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน ก่อนจะจัดท่าให้มันดีๆ

“เมื่อ...เมื่อกี้คุณกดจุดเขาพอดี...”

“งีบแล้วล่ะ” เขาลูบหัวของมันเบาๆอย่างหนักใจก่อนแล้วดล่าวด้วยเสียงเบา

“อา...ผม ผมบ้านกริฟฟินดอร์นะครับ” เขาพักช่วงไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ

“โนเอล เนลไลน์ครับ”