มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

(ห่างกันแค่ไหรผมก็ไม่รอดสินะ-)

(โอเคเลยคุณ 😂 ไว้ผมจะยืนห่างกันสักหนึ่งเมตร-)

(งุ้ย ขอบคุณค่า 😔🫶 .บิดเขิน(?))

(ไม่ต้องอายไปนะเพื่อน /ตบบ่า)

(ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกน่าคุณ เชื่อเค้า-)

(เอาเลยเพื่อน เต็มที่ได้เลย ผมหมดหนทางต่อต้านแล้ว เอาโทรโข่งด้วยไหม-)

(🫨🫨 งั้นงานพรอมผมเอากล่องมาถือรอ—)

(โมเม้น น่ารักมากค่ะ 🥺✨✨)

(ว้ากกกก ////// ไม่แซวไม่เอา ไม่ๆ .ปิดปากเพื่อน-)

(ชักเริ่มเขิน ขออนุญาตหนี— 🏃‍♀️‍➡️💦)

คงเพราะไม่คาดคิดมาก่อน เอสเทลล์เลยยืนนิ่งไปชั่วครู่ แม้มือจะรับช่อดอกไม้นั่นมาแล้ว

และเสียงหัวเราะก็ดังออกมาเบาๆ ก่อนหยิบยกช่อดอกไม้นั้นมาแนบใบหน้าของตน

"...ขอบคุณนะ"

พร้อมรอยยิ้มใสที่เผยให้เห็นความดีใจ
คงดีใจมากจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาชั่วขณะนึงทีเดียว

ไม่ต้องเอ่ยอธิบายอะไร แค่ได้เห็นใบหน้าตอนนี้ คนตรงหน้าก็คงพอเดาออกว่าของขวัญนี้ถูกใจเธอแค่ไหน

+

(เอเนอจี้ติดลบไปแล้ว—)

(ปล่อยให้ทางนี้อยู่อย่างสงบเถอะ)

(แบบนั้นมันน่าเขินกว่าเดิมอีกนะคะ ///// .มุดหนีแทน(?))

(ไม่ได้อะดิ คนแม่หมดแรง 😂)

(ผมติดเครื่องยนตร์—)

(.มุดลงดินหนี)