ชั่วพริบตา เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเสยผมอีกฝ่ายเล่นด้วยความหมั่นไส้จากเรื่องก่อนหน้านี้

“จริงด้วย” เสียงโมโนโทน
“ปิดหน้าปิดตาหมดพอดี”

“ฉันไปยืนรอตรงนู้นดีกว่า คนมุงอะไรกันก็ไม่รู้“ เขารู้ว่าคงโดนสวนอะไรซักอย่างกลับมาเป็นแน่ จึงชิงทำเป็นโบกมือลาซะก่อน ไม่อยู่รอให้โดนว่าหรอกนะ

ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินออกไปบริเวณอื่น
แกล้งฮัมเพลงด้วยนะนั่น

[ นาธาเนียล บรูคส์ หลบหนีสำเร็จ ]

“แต่— ว้าว” ลากเสียงไร้อารมณ์ “นึกว่าจะบอกทุกร้านก็เหมือน ๆ กันแบบทุกครั้งซะอี— เฮ้?”

เพราะไม่ทันตั้งตัว และเขาเองก็ไม่ได้ต่อต้าน แรงเพียงเล็กน้อยสามารถพาเขาไปที่ใหม่ได้อย่างสบาย

|

นาธาเนียลเงยหน้ามองป้ายร้าน
อ่อ ที่บอกว่าจะไปตัดผม

…

อย่างน้อยรอเขาตอบก่อนค่อยลากมาก็ได้นี่ 💢

ทำหน้าหน่ายใจ แต่แล้วก็หันไปเห็นคนกำลังหงุดหงิดกับผมที่รำคาญสายตา

…
…..

💡

คลี่ยิ้มเย็น

“ฝืนใจ? อย่าไปพูดให้เพื่อนของนายได้ยินเชียว” แต่พวกเขาคงชินแล้วล่ะมั้งน่ะ

“อ่าฮะ จำได้” เรื่องความฝัน
…?

ไม่ได้เดินตามไปทันที
เพียงมองจากด้านหลัง

“นายมีสิ่งที่อยากทำแล้วงั้นสิ?” น้ำเสียงราบเรียบ ทว่าเปี่ยมไปด้วยความยินดีจากใจจริง

จากนั้นจึงเร่งฝีเท้าไปหา กำปั้นแกล้งชกเบา ๆ ที่ต้นแขนของอีกฝ่าย ว่ากันว่ามันคือการส่งกำลังใจในแบบกริฟฟินดอร์

“ต้อง-ราบ-รื่น ต่างหากล่ะ”
ฟังดูมีชีวิตชีวา

“ธุระของฉันเสร็จแล้ว”
“ไปไหนดีล่ะ?“

นิ้วโป้งเพยิดไปทางป้ายบอกทางข้างหลัง ร้านอะไรดีล่ะคุณเดอลาครูซ

”หรือถ้าอยากพักซักหน่อย บัตเตอร์เบียร์ไหม?“

“หืม?“ เขาที่ตามออกมานอกร้านแสดงความสงสัย ยกมือข้างหนึ่งขึ้นจัดผ้าพันคอ

”ต้องพูดกับแม่ให้ได้?“
เอ่ยคล้ายถามไถ่

”ฟังดูเป็นเรื่องสำคัญนะนั่น” การตัดสินใจและโอกาสครั้งสุดท้าย— คงมีความหมายบางอย่างกับอีกคน

”ถ้าคิดจะถ่ายรูปมาฝาก อย่าลืมว่านายต้องเดินออกไปเที่ยวเทศกาลที่เกลียดนักเกลียดหนาล่ะ“ แซว

”ฉันหวังว่ามันจะราบรื่น“
”จะรอฟังข่าวดี“
ถือเป็นของขวัญคริสต์มาสก็แล้วกัน

นายพูดถูก แม่คงอยากเห็นหน้าเขาที่เป็นลูกชายมากกว่าใคร

รูปถ่าย จึงเป็นของขวัญที่สมบูรณ์แบบ
คนรับจะต้องดีใจอย่างแน่นอน

“ไม่ยักรู้ว่าเป็นคนละเอียดอ่อน?”
คำชมล่ะมั้ง

“ขอบใจ” เพียงลำพัง เขาไม่สามารถหาคำตอบที่ว่าได้ด้วยตัวเองหรอก

คริสต์มาสที่กำลังมาถึง คงมีความหมายกับครอบครัวบรูคส์มากกว่าปีผ่านมา

— ขอบใจ

.
.
.

ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย มันประกายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบลงพื้นเมื่อคำตอบที่ตามหาเริ่มเรียงตัวกันเป็นจิ๊กซอว์ที่เข้าคู่พอดี

ของที่ราคาไม่แพง
แต่มีคุณค่าทางจิตใจ
…

ราวกับเพิ่งรู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไปตลอดหลายปี น่าตลก ทั้ง ๆ ที่เขามีคนใกล้ตัวเป็นสมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์แท้ ๆ แต่กลับไม่เคยนึกถึงมันเลยซักครั้ง

หกปีที่ผ่านมา เขามัวทำอะไรอยู่กัน

“— ถ้างั้นของขวัญที่ฉันตามหาก็ไม่ได้อยู่ที่ฮอกส์มี้ดน่ะสิ?”

มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

แปลก— ประหลาด—
ไม่ใช่อีกฝ่าย แต่เป็นตัวเขา
จึงเป็นฝ่ายหันมองนอกหน้าต่าง

“ก็ดูชอบใจไม่ใช่รึไง”
”นายยิ้ม“

|

ไม่แพง? คุณค่าทางจิตใจ?
สุดยอด คิดถูกจริง ๆ ที่ชวนมาด้วย

”เพราะเราไม่มีเวทมนตร์อำนวยความสะดวก คริสต์มาสเลยขั้นตอนเยอะกว่ามาก“

”งานของเธอเพิ่มขึ้นเท่าตัว“
”กลับไปก็รบกวน“

”แต่แม่รู้ว่าฉันสบายดี“
“ฉันส่งจดหมายบ่อย”
“มีอะไรอยากเล่าก็เขียนลงไป“

ยิ้มน้อย ๆ

“แต่ว่า—” ขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวเข้าหาจนระยะห่างร่นลงมาทีละนิด

ทีละนิด
ละนิด

“ขนาดยืนเทียบแล้ว ก็ยังมองไม่ออกว่าตอนนี้นายกับฉันใครสูงกว่ากัน”

ไม่ว่าจะตอนพูดคุย
หรือตอนจ้องหน้าแบบนี้
ระดับสายตาของอีกฝ่าย
จะอยู่ในตำแหน่งที่พอดีเสมอ

…
ทันใดนั้น
เผลอกลั้นหายใจเสี้ยววินาทีหนึ่ง

แม้ไม่ชัดเจนนักเพราะอีกคนหันหนีก็ตามที แต่ดูเหมือนว่าภาพเหล่านั้นจะถูกบันทึกไว้ในห้วงความคิดเสียแล้ว

ได้ยินคนที่ดูให้ความสำคัญกับตระกูลบอกว่าเบื่อบ้านจะแย่แล้วก็อดนึกขำไม่ได้

“ถ้างั้นก็ดีเลย“
เมื่อได้ซองจดหมายก็กลับไปหา
”คริสต์มาสปีนี้อยู่กับฉันสิ?“

ก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อรับรู้ว่ากำลังโดนเหย้าหยอก ทำเป็นใช้ซองจดหมายชี้อีกฝ่ายราวทดไว้

”เอาคืนเรื่องร้านซองโก้รึไง“

”กินสลิธีรินที่ทำตัวขวางหูขวางตาฉันไปห้าคน สนใจเป็นคนต่อไปไหม?“ ล้อเล่นกลับ จริง ๆ แล้วก่อนมาฮอกวอตส์สารอาหารแค่…ไม่ถึง…

“แต่ฉันเคยอยากได้สัตว์เลี้ยงจากเขา ตอนนั้นฉันยังสูงไม่เลยโทรทัศน์เลยด้วยซ้ำ“ ทำมือกะส่วนสูงของตัวเองตอนเด็กให้ดู

“เนอะ?” เหมือนประโยคนี้จะหันไปพูดกับใครซักคนข้างหลังแทน แต่แล้วก็เป็นจิมมี่และจอร์เจียที่บินออกมาโชว์ตัว

“เป็นไปได้ฉันอยากให้อะไรที่แบบ—” ทำเป็นดีดนิ้วเรียกความคิดออกมา

✨✨ “ตั๋วลาพักร้อนตลอดชีวิต” ✨✨

“เป็นไง?”

หน้านิ่ง แต่ทำมือ 👉🏻👉🏻ชี้ค้างไว้ที่นายด้วยล่ะ (…)

“อ่อ ใช่?”

“ฉันไม่ได้เห็นคริสต์มาสในโลกมักเกิ้ลมา 6 ปีแล้ว” เขาส่งเสียงหัวเราะ เอ่ยเล่าท่าทางสบาย “และฉันก็ไม่เคยเห็นนายที่ฮอกวอตส์ซักปี”

“กลับบ้านล่ะสิ”

…?
ของที่อยากได้จากแม่

“ไม่รู้สิ ปกติฉันไม่กล้าอยากได้อะไรให้เขาสังเกตเห็นเท่าไหร่”

“เขาทำงานหนัก”
“เกรงใจน่ะ”

‘เก่งยิ่งกว่าฉันอีก‘

เขามุ่ยหน้า ละสายตาจากซองจดหมายทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นที่เรียบง่ายไม่ซับซ้อน จะเอ่ยออกมาด้วยความตั้งใจหรือโดยไม่รู้ตัวก็แล้วแต่ ทว่ามันบ่งบอก— ว่าคนพูดมองตัวเองแบบไหนเวลาต้องยืนข้างใครคนนั้น

ราวกับเป็นจังหวะสั้น ๆ ที่อีกฝ่ายกำลังชั่งน้ำหนักตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

ชั่งเสร็จแล้วก็รีบสรุปออกมา
เหมือนเป็นนิสัยที่ทำจนชินเสียด้วย?

เฮ้อ—
เชื่อเขาเลย
น่าเป็นห่วงชะมัด

'ภาคีแห่งตู้มต้าม'

......... ฮ่ะฮ่ะห้า— ต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน เพื่อความแน่ใจ จะขออนุญาตผู้ชมทางบ้านทะลุกำแพงที่สี่เพื่อกรอเทปกลับไปฟังอีกทีแล้วกันนะครับ

'ภาคีแห่งตู้มต้าม'
....................
................................

"ลาก่อน อย่าได้เจอกันอีกเลย"
หันหลังกลับ.......

"หนึ่ง ฉันปกป้องตัวเองได้แล้ว สอง หน้าฉันไม่ได้ตลก สาม เขาเรียกว่าเชื่อใจต่างหาก" น้ำเสียงค่อย ๆ 📈📈📈ขึ้น 🤯💢

หืม? อิสระ พัฒนาความสามารถ
พื้นที่ค้นหาตัวเอง

...

เหลือบมองหญิงสาวที่รู้จักกันมานานนับปี ไม่ยักรู้ว่าเธอจะมีมุมแบบนี้กับใครเขา? อย่างที่คิดไว้ ต่อหน้ารุ่นน้องเธอคงจะเป็นรุ่นพี่ที่สุดยอดเลยสินะ เขาล่ะภูมิใจในตัวเธอจริงจริ—

😐>🤨>😨

"ลูมอส"

ปราศจากความลังเลใดทั้งสิ้น เสียงเรียบเอ่ยร่ายคาถาแทบจะทันที (ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคเสียอีก) เธอพูดถูกทุกประการ มันคงจะลำบาก แถมน่าสยดสยองเป็นที่สุด...

เมื่อแสงสีขาวเปล่งประกาย กับดักมารก็เลื้อยถอยกลับไปทันที

"ไม่ต้องทำเป็นขู่เลย เอ้า เธอเป็นอิสระแล้— "

...
เขาลืมไป
ว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าแรงโน้มถ่วง

เธอกำลังจะหล่นลงมาทับเขาในสาม...สอง...

เคลื่อนย้ายไปที่ลิ้นชักเล็ก ๆ นับสิบ เมื่อเปิดมันออกกลิ่นกระดาษก็ลอยขึ้นมาแตะจมูก ซองจดหมายเรียงกันอยู่ในนั้นรอให้ลูกค้าหยิบซื้อไป

"นายก็มีพี่น้องนี่"
"เก่งน่าดูเลย"

เคยบอกว่ามีเขาเป็นแรงบันดาลใจ
จำได้อยู่หรอก

"แต่ดูเหมือนว่านายจะไม่ค่อยอยากพูดถึงเขาเท่าไหร่"

ไม่ว่าจะตอนปรุงน้ำยาสัจจะ
หรือตอนเดินไปหาที่เรือนกระจก

เขาสังเกตเห็นท่าทีลำบากใจ
รวมทั้งสัมผัสได้ถึงกำแพง

"ไม่เลยสักนิด ถ้านายชอบมันจริงฉันคงจะฝันไป" พูดถึงร้านขายของเล่นประหลาด ๆ นั่น

มือที่กำลังเอื้อมหยิบปากกาขนนกชะงักค้างในอากาศ

...
"เปล่า ให้แม่"
"กับน้อง นาน ๆ ทีจะติดต่อกัน"

"แต่เด็กคนนั้นมักจะสะสมของจุกจิกเหมือนมันเป็นสมบัติล้ำค่า แล้วก็ชอบตื่นเต้นกับอะไรเล็ก ๆ" ระหว่างเล่าก็ได้ปากกาและน้ำหมึกที่ตนต้องการ

"ให้อะไรไปก็คงดีใจ"
ถ้าเธอยังเป็นเด็กแบบนั้นอยู่

บานประตูร้านปากกาขนนกของสคริฟเวนชาฟต์ถูกเปิดออก เขากวาดสายตาโดยรอบ ก่อนจะเดินไปยังจุดวางขายน้ำหมึก

“ปกติได้ให้ของขวัญใครบ่อยไหม?”
“เลือกจากอะไร”

เอ่ยถามขณะที่สายตายังจดจ้องข้าวของที่วางเรียงราย

เลิกคิ้ว ทว่าไม่ได้ประหลาดใจอะไร

“ส่วนฉันไม่ค่อยได้เข้าร้านหนังสือ“
“ไม่เข้าใจว่าในนั้นมันมีอะไรนัก..?”

เหมือนจะแวะไปเฉพาะยามจำเป็น
เอาเถอะ เดี๋ยวก็คงรู้

”—ไม่สนใจร้านซองโก้หรอ“ จงใจพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่สุด สายตาเหย้าหยอกพอประมาณแม้ไร้รอยยิ้มแต่งแต้ม

กลับเข้าเรื่อง
“แต่แบบนั้นก็ได้”

ทำธุระของเขาให้เสร็จก่อน
แล้วจะไปไหนค่อยว่ากัน

(แฮปปี้เบิ้ดเดย์คุณอาเธ้อแล้วก็คุณหม่าม๊านะคะ 😸🎂)

“ไม่เชิง— อยากเดินเล่นดูเรื่อย ๆ มากกว่าเผื่อเจออะไรน่าสนใจ แต่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตัดสินใจได้ภายในหนึ่งวันหรอก” เพราะไม่ใช่คนที่ให้อะไรใครบ่อยนัก จึงใช้เวลาในการเลือกของขวัญ

ก่อนจะมองมายังคุณ
…พิจารณาค้างไว้แบบนั้น

อ่า

“แต่ถ้าเบื่อหรือหนาว จะกลับก่อนก็ได้นะ”
“เกรงใจ แล้วก็ไม่อยากให้ป่วย”

“ใกล้สัปดาห์แห่งการทดสอบแล้วนี่”

“ว่าแต่นายล่ะ จะแวะไปดูร้านไหนมั้ย?”

(วีร่า…แม้แต่มังกรก็…?)