"แล้วอยากไปไหนต่อ?"

ตนเอ่ยถามอีกคนขณะปัดเศษหิมะออกจากเสื้อผ้าและผมก่อนจะหันไปปัด ๆ เสื้อให้อีกคนด้วยเช่นกันและถือวิสาสะจัดผมให้ไปด้วย

"ปาแค่นี้เอง ทีเธอปาใส่ผมยังไม่ร้องเลยครับ"

ตนเอ่ยตอบก่อนจะหันหลังให้ดูคราบหิมะที่ยังหลงเหลืออยู่ที่ตรงเสื้อนอกของตนแล้วค่อยปั้นก้อนหิมะลูกเล็ก ๆ ใส่อีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนหันไปปาทีตรงข้ามคนอื่น ๆ ต่อ

เสียงระฆังดังขึ้นเมื่อเวลาแข่งขันจบลง ท้ายที่สุดแล้วดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชนะเพราะนำไปเพียงแต้มเดียวก็ตามที

แม้จะเสียดายไปบ้างที่พ่ายแพ้แต่การได้ปาหิมะก็นับว่าสนุกอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

(+)

เพราะความชุลมุนของสถานการณ์ตรงหน้าแต่รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงความเย็นอยู่ตรงกลางหลัง

"เย็น.."

เจ้าเด็กผมทองคนนั้นนี่เองที่ปาหิมะใส่ตน พอโดนแบบนั้นเข้าตนก็รู้สึกว่าแพ้ไม่ได้ขึ้นมาเสียอย่างนั้นเลยพยายามปาใส่ทีมตรงข้ามให้ได้มากที่สุด

รู้ตัวอีกทีตนก็ถือหิมะในมือเสียแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าจะสนุกหรือไม่เพราะไม่ค่อยจะออกมาเล่นอะไรแบบนี้บ่อยนัก แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะสนุกก่อนเริ่มซะอีก

ตนแหงนมองดาวบนฟ้าที่ถูกแสงไฟรอบข้างกลบซะมิดแต่พอได้ยินเสียงเรียกขานจากอีกทีก็พลางยกมือขึ้นเพื่อโบกมือให้อีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนที่เกมจะเริ่มขึ้น

เมื่อเกมเริ่มขึ้นตนก็ไม่รีรอที่จะปาหิมะที่อยู่ในมือไปยังฝ่ายตรงข้ามโดยไม่ได้สังเกตุว่าเจ้าเด็ดผมสีทองอยู่ที่ใด
(+)

"นายก็ทานด้วย เดี๋ยวมันจะเย็นหมด"

ตนยื่นถุงขนมปังให้อีกฝ่ายเช่นกัน สายตาราวคาดหวังให้อีกคนทานด้วยเช่นกัน

"เร็ว เดี๋ยวไปทำกิจกรรมแล้วคนมันเยอะ"

แม้คำพูดจะดูแข็งกระด้างไปบ้างแต่เพียงอยากให้อีกฝ่ายได้ไปทำสิ่งที่อยากทำก็เท่านั้น

"แล้วอยากไปทำอะไร? ที่ไหน?"

ตนเอ่ยถามต่อขณะกำลังคิดว่าควรไปตรงไหนก่อน

ดวงตาสีอ่อนหรี่ตามองอีกฝ่ายก่อนจะเหลือบมองดูเวลา อีกฝ่ายก็ไม่ได้สายมากถึงเพียงนั้นเลยไม่ได้กล่าววาจาทักท้วงอะไรออกไป

"ไม่เป็นไร"

"อันที่จริง ไม่ต้องซื้อมาก็ได้"

ตนยื่นมือไปรับห่อขนมปังจากอีกคนก่อนเปิดดูเพื่อดูหน้าตาของสิ่งที่หอมกรุ่นด้านใน

แม้ดูเหมือนตนจะไม่ได้ฟังว่าอีกฝ่ายขอให้ทำอะไรแต่ก็ยอมหยิบขนมปังออกมาทานอย่างว่าง่าย

(+)

มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

" หืม? นายพูดว่าอะไรนะ? "

เพราะเสียงนั้นค่อยๆหายไปยากเกอนจะจับใจความว่าคนข้างๆพูดว่าอะไร จึงกล่าวถามออกไป

มือเองก็สัมผัสว่าอีกฝ่ายเกี่ยวเอาไว้นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็คงเป็นปกติที่อยากจะจับมือกัน

ดังนั้นกิลเบิร์ตจึงขยับมือกุมมือการ์เรตเอาไว้

" มือนายเย็นเฉียบเลยนะ! "

" กุมเอาไว้แบบนี้คงไม่หนาวมือแล้วล่ะ! ✨"