(ไม่เปนไรครับพี่ของดีพี่เก็บไว้เถอะ/ขรึม)

(รักกันกว่านี้ไม่มีละ/แอบเหยียบเท้า)

(ไม่มีอะไรทั้งนั้นผมเปล่าทำ/ปิดปากพี่)

"เฮ้ย—"

มีเสียงทักท้วงจากสิงโตหนุ่มที่โดนควงแขนอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แต่เขาใช่ว่าจะทำอะไรได้เสียที่ไหน... สุดท้ายเลยต้องยอมจำใจโดน ลาก ไปแทน

"ไอท่าทีไม่สำนึกนั่นมันอะไรน่ะฮะ"

เขาทักท้วง สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างแรง

แต่ก็เอาเถอะ

ครั้งนี้เขาจะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้

(จบ)

"เออดีใจด้วย..."

ถ่าไม่ติดว่านี่เป็นที่สาธารณะเขาคงจะบีบคอไอเจ้าองค์ชายแห่งความมืดนี่เสียซะให้เข็ด

"งั้นฉันไปละ"

ไม่อยู่นานให้เป็นตัวตลกหรอกเฟ้ย มอแร็กพูดทั้งไปที่อารมณ์ยังบ่จอย

เขาโบกมือให้แบบขอไปที

(พนันได้เรยว่ามอแร็กนั่งนิ่งๆได้ไม่ถึง30นาทีก้อจะโดนหาเรื่องแล้วก็จาวีนแตก...เลือดนักสุ้มันห้ามกันไม่ได้😞)

"...-"

"...แม่ง—"

มอแร็กพูดสบถออกมาในบำคอด้วยท่าทีดูคิดมาก สิงโตไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมาไม้นี้
เขายีผมตัวเองจนยุ่ง... สีหน้าซับซ้อนแล้วจบลงที่มอแร็กยื่นมืออกไปแล้วดีดหน้าผากของบ้านฟ้าไปทีนึง

"ถ้ามีอีกคราวนี้ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะ"

เขาเตือน

(จะบ้า555555555555555555555555555555😭😭😭😭😭😭😭😭😭)

"หา...เจอที่อยากได้แล้วเรอะ"

อีกคนก็ยิ้มอารมณ์ดีส่วนอีกคนตินนี้ไม่ต้องพูด...

ตาเขียวอารมณ์บูดจนถ้าใครเข้าใกล้คงจบที่โดนตั๊นหน้าไม่ก็โดนฟัดจากสิงโตบ้านแดง

"ยินดีด้วยนะ"

พูดเสียงแข็งเชียว

"นั่นเป็นคำถามที่ถามจากคนที่เพิ่งกินไอติมเกือบทั้งก้อนฉันหมดในคำเดียวเรอะ!?"

ต้องทำยังไงถึงจะอารมณ์ดีขึ้นเนี่ยนะ!?

ยิ่งได้ยินยิ่งดูอารมณ์บูด มอแร็กเบ้ปากมองเรเวนคลอด้วยท่าทีดูเหลืออดเต็มทน

"ต้องถามนายมากกว่าหรือไงว่าจะทำอะไรกับเรื่องเมื่อกี้น่ะ"

"แล้วก็อย่ามาเรียกว่าเจ้าหญิงด้วย—!"

กระฟัดกระเฟียด ดูจะทั้งโมโหทั้งอายจนหน้าดำหน้าแดง
กริฟฟินดอร์ยกแขนขึ้นมากอดอก

ไม่พอใจ

"—"

มอแร็กขยับตัวขึ้นตั้งใจจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หัวก็ดันกระแทกขอบตู้เต็มแรงไม่วายหนังสือหล่นแปะลงมาใส่ซ้ำ ้จ็บจี๊ดเสียจนหน้าดำ...

"แม่ง—"

เขาสบถ...

(ทอยD20ดูเรยว่าหนังสืออันนั้นที่หล่นมาใช่ที่อยากได้มั้ย(???))))))

"อารมณ์ดีหรือไง"

ดูหน้าระรื่นนั่นสิ แค่ต้องหันกลับไปมองเขาก็อยากตะตั๊นหน้าสักทีดูบ้าง

ไอคิมช็อคโกแลตเขายังเพิ่งชิมไปไม่ถึงคำ แล้วดูเจ้านี่สิกินไอติมอร่อยเชียว!

"ฮึ่ม... ฉันคงตลกมากล่ะสิ"

ยิ่งคิดยิ่งโมโห ทั้งที่กำลังโมโหแต่อีกคนดูไม่รู้สึกผิดอย่างงี้ทำเอาความรู้สึกที่ว่าควรชดใช้ให้ก่อนหน้านี้ปลิวว่อนหายไปเลย

ไอนู่นก็หงุดหงิดไอนี่ก็ไม่พอใจ มอแร็กตอบกลับคำพูดนั้นด้วยการดันอีกคนออกด้วยแขน

“ไม่ต้องมายิ้มเลย!”

“ไม่กินแล้ว!”

อย่างกับเด็กไม่มีผิด…

กริฟฟินดอร์ฟึดฟัด แล้วก็เดินนำออกไปก่อน

(เปนหลานพี่ต้องสวยตามพี่อ่ะดิ😞/ขรึม)

(จริงป่าว แน่นะ)

"พูดเหมือนอย่างกับรู้ความลับต้องห้าม"

"นายคงไม่ได้แอบออกไปโถงทางเดินตอนกลางคืนของโรงเรียนเพื่อที่จะหาอะไรที่โรงเรียนไม่เคยสอนหรอกใช่มั้ย?"

ซึ่งดูทรงก็เหมือนจะใช่อยู่...

อต่กริฟฟินดอร์ไม่ได้ใจจืดใจดำ เขาก้มๆเงยๆช่วยหาหนังสือแบบที่เจ้าชายว่าอยู่

"ถ้าแถวนี้ก็น่าจะมีอยู่หรอกมั้ง? โซนหนังสือเรียนนี่นา"

"—"

"เฮ้ย!!"

มอแร็กอค่เห็นสภาพแล้วก็ของขึ้นรีบคว้าเสื้อแร็กเดตรอนเตรียมจะโขกสับ

แต่ว่าความซวยก็ดันตกมาเมื่อไอติมที่ถือเองก็ร่วงแผละลงกับพื้น

"..."

กริฟฟินดอร์หนุ่มมองไอติมช็อคโกแลตที่ตัวเองเพิ่งชิมไปได้นิดหน่อยละลายกลายเป็นน้ำ...

แล้วเขาก็....เขาก็...เขาก็

.
.
.

"ไอติม...ฉัน"

อารมณ์บูดขั้นสุดอย่างมิอาจกู้กลับ

"..."

ยิ่งเห็นสายตาที่มองมาเขาก็ยิ่งทำสีหน้าลำบากใจ สรุปแล้วที่พูดนั่นหมายถึงไอติมแน่ๆมั้ย? คำถามนั้นกริฟฟินดอร์ไม่ได้ถามแค่เก็บทบเอาไว้เงียบๆในใจ

"นิดเดียว"

เจาย้ำ ยื่นไอติมใกล้ริมฝีปากของคนบ้านฟ้า

"ถ้ามากกว่านั้นฉันจะโกรธให้ดู"