(/กลับมารับการโดนดีดเหม่งดังแอ้ก ขอบคุณเช่นกันค่ะนุ้งธีโอ! วนมาเจอกานทุกไตรมาสสามเดือนไม่เกินจิง)

( มุ้มุ้🤏🤏แปะรูปดีดเหม่ง ขอบคุณที่มาแจมกันนะคะ>< )

(/มาจองที่เตรียมแงะหลังคาบ้านยมทูตคุง>< ((อ้ากกกกกกกกกกก)))

“ปั้ดเดี๋ยวเถอะ!“

พ่นลมหายใจอีกฮึดหนึ่ง, สมบูรณ์แบบ เมื่อหล่อนไม่ได้ว่าความใดต่อ แม้ในใจนึกเถียงว่าเพราะคุณผู้หญิงดูเหมือนหลุดมาจากในนิทานมากกว่าโรซากรูฟนี้ — แต่เอาเถิด

|

หน้าม้าที่ยุ่งเหยิง ฝีเท้าพัลวันวุ่นวาย สุดท้ายก็ก้าวออกไปพร้อมกับเขาอยู่ดี

(ขอบคุณสำหรับรูทค่ะ🫳🏻 บะบี๋ซนเช่นเคยเรยนิ้)

ถ้านั่นเป็นวิธีการที่ทำให้เพื่อนแบดเจอร์ของเขาหยุดงุบงิบเสียงเป็นพื้นหลังความคิด ‘บึ้งตึง‘ ’ตั้งสมาธิ‘ อะไรเช่นนั้นได้; ต้องยอมรับว่ามอร์ริสันยุติเหตุดังว่าได้ดีเชียว

”ว้าย —-”

เพราะสาวเจ้าชะงักไป
สักพักคิ้วที่มักเลิ่กขึ้นอย่างสดใสก็มุ่นลงสักหน่อย

สีหน้างงงวย จะตกใจก็ไม่ใช่ ใจเต้นรึ? นึกเหวี่ยงก็ไม่เชิง

โรซากรูฟ, ไมเลิฟ, คุณผู้หญิง: ไม่ว่าจะสรรพนามไหนก็หยุดต่อปากต่อคำไปเกือบจะสมบูรณ์

+

“ไม่ค่อยเห็นเธอทำหน้าบึ้งตึงเวลามอง“

”วันนี้เธอทำหน้าแบบว่า — อือฮึ, บึ้งตึง, จริงจังกว่าเวลาทั่วไป — ก็เลยสงสัยขึ้นมาว่าไม่ชอบรึ?“

ทางสาวเจ้าก็ดูคล้ายบอกเล่ามากกว่าคำถาม ดูก็รู้อยู่ว่าคุณโยนเรื่องออกไปจากหัวแล้ว

เพราะมันไม่ใช่สิ่งประดิษฐ์

ธีโอดอร์เอ๊ย

และหลังจากนั้น ก็กลายเป็นแววง้องอนที่แสร้งทำด้วยความจงใจ, เอาเป็นว่ามอร์ริสันคงรู้ เพื่อนของเขาไม่นึกถือโทษอะไรเหมือนที่หล่อนว่า; หล่อนก็พูดไปเรื่อย ดังคำถัดไป:

“โรซากรูฟอะไรนี่อีก ห่างเหินเสียไม่มี!”

เชอะ เชอะ

เป้าหมายผลัดจากความสงสัยเป็นการเข้ามาป่วนความคิดเส้นกราฟตรรกะของเขาไปเสียอย่างนั้น, เมื่อผ่านไปได้เพียงสามวินาที เจ้าหล่อนก็วาดจุดดึงกลับมาดังเดิม

+

หรี่ตาอย่างไม่เก็บกิริยาในความลังเลที่เจือปน, สีหน้ากลับกลายเป็นรอยยิ้มได้ไม่ยากหลังจากนั้น

“ตามขั้นตอนก็ — ไม่ผิดหรอก” แบดเจอร์ยกอุ้งของมันแนบเคียงใบหน้า ประกายระยับยังคงถูกแต่งแต้มอย่างละเอียดอ่อน

“แต่ — ห๋าาาาา????? เค้าเสียใจนะที่เธอคิดว่าเค้าจะทำอย่างนั้น”

+

(ลูกแม่หลานป้า ม๋าป่าน่ารักมากอาาา566666555555)