(แซงคิวเช่นกัน)

"งั้นวันนี้ก็แยกกันนอนก่อนเถอะ"

"เมอร์ลินกับผมจะยอมให้แมวตัวนั้นวันหนึ่งก็แล้วกัน"

เขาตัดสินใจให้แทนอีกเมอร์ลินเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะเก็บไม้กายสิทธิ์เตรียมเดินกลับห้องนอน

"ไว้ผมจะร่ายคาถาลบกลิ่นให้เอง แบบนั้นเมอร์ลินคงยอมให้อภัย"

เมอร์ลินหัวเราะในลำคอ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แผนการที่ดีเท่าไรนัก

"หรือไม่ก็ยอมให้มันนอนกับพวกเราสักคืน"

"แบ่งที่ให้แมวจรบ้างก็ไม่แย่"

ปลายตาเหลือบมองคนข้างตัวราวกับว่าที่เขาพูดไม่ได้หมายความถึงเจ้าแมวตัวนั้น แต่เป็นแมวตัวโตนี่มากกว่า

"มันก็ดูเป็นเด็กดีนะ" เขาย่อตัวลงแล้วลูบหัวทุยๆของมันจนมันร้องแอ้วตอบ

"ถือว่าเป็นชื่อที่ดี"

ไม่ถือสากับการหยอกล้อของอีกฝ่าย พลางนึกย้อนกลับไปในความทรงจำว่าแมวที่ชื่อนี้เป็นแมวของใคร

"เธอว่าจะเป็นแมวของห้องสุดท้ายเดินรึเปล่า ผมจำได้ว่าเขาคนนั้นเลี้ยงแมว"

"แต่จะไปเคาะห้องกลางดึกแบบนี้ก็อาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อย"

เมอร์ลินเองก็ขยับไปดูใกล้ๆเช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่ารอยเท้าจะนำพาไปยังพื้นที่ส่วนกลางมากกว่าจะพาไปที่ห้องใดห้องหนึ่ง

"จริงสิ มันมีปลอกคอรึเปล่า อาจจะช่วยให้เชื่อมโยงอะไรได้มากขึ้น"

เมื่อทุกอย่างเข้าที่ เมอร์ลินเริ่มขยับข้อมือตวัดเป็นวงกลมพร้อมเอ่ยคำร่าย

"Appare Vestigium"

บางสิ่งคล้ายผงสีทองกระจายออกมาจากปลายไม้ปรากฏให้เห็นรอยเท้ามากมายที่ส่องแสงเรืองรองอยู่บนพื้น

"คงต้องหาให้เจอว่ารอยไหนของรอยของเจ้าแมวเหมียวตัวนี้"

"โอ้ ดูเหมือนว่ามันจะเข้ากับเธอได้ดีเลยนะ หรือเพราะเธอเองก็คล้ายแมวเหมือนกัน"

ส่งเสียงออกประหลาดใจปนขบขัน ปลายนิ้วเกาปลายคางมนของอีกฝ่ายแผ่วเบาก่อนจะเริ่มเดินนำทางไปทางเดินรวมของบ้าน

ไม้กายสิทธิ์ถูกหยิบมาไว้ในมือเพื่อจุดไฟให้สว่าง งานนี้ต้องใช้สายตาประมาณหนึ่ง

"รบกวนเธอไปยืนที่มุมทีนะ"

"ผมมีวิธีแกะรอยทางที่แมวตัวนี้เดินมาอยู่ แต่มันต้องมีพื้นที่สักหน่อย"

เมอร์ลินละมือจากขนนุ่มฟูเพื่อลงจากเตียงกว้างที่เกิดจากการดันสองที่นอนเข้าด้วยกัน

มือเรียวดึงเชือกผูกเอวของชุดคลุมนอนให้เรียบร้อยขึ้นอีกหน่อย

"มาเถอะ เธออุ้มแมวไว้แล้วกัน"

"โอ้ งั้นคงเป็นบางสิ่งที่หลงมา"

คนผมเงินไม่ได้มีท่าทีตื่นตกใจอะไร ซ้ำยังรอให้อีกฝ่ายสร้างแสงสว่างเพื่อประเมินสถานการณ์ได้อย่างถูกต้อง

เมื่อเห็นว่าเป็นสัตว์ขนฟูน่ารักบนเตียงก็อดจะลูบต่ออีกหน่อยไม่ได้

"มันอาจจะเป็นแมวของใครสักคนในบ้านก็ได้"

"อากาศข้างนอกคงจะหนาว เลยมาหาที่อุ่นๆอยู่" บ้านของพวกเขายิ่งอยู่ในที่ชื้นมืด และเย็นอีกต่างหาก

"อาเทอร์..?"

เมอร์ลินรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของคนข้างๆ เขาพลิกตัวพลางยื่นไม้ยื่นมือไปวางบนตัวอีกฝ่าย

"มีอะไรรึเปล่า"

สัมผัสนุ่มนิ่มในมือทำให้ขาคิดว่าเป็นเส้นผมของเพื่อนแต่มันก็ดูจะนิ่มไปหน่อย

"ผมเธอนิ่มขนาดนี้เลยเหรอ"

(เย้)

"กลับกันเลยแล้วกัน"

ไม่มีธุระอะไรกับตรอกนี้แล้ว เมอร์ลินจึงเดินไปยังพื้นที่เตาผิงไฟแห่งหนึ่งพร้อมผงฟลูในมือ

"ไว้เจอกันที่ 'ห้อง' ของผม"

"หวังว่าเธอจะไปถูกนะ"

มือปล่อยผงลงบนพื้นพร้อมเอ่ยพูดชื่อสถานที่เพื่อหายตัวไป

"ใกล้กว่านี้ก็ขี่คอเธอแล้วนะ"

หยอกเย้าเล็กน้อยพอเป็นพิธี สองขารีบเดินออกจากร้านมายังพื้นที่ที่คนน้อยลงหน่อย

"วันนี้เธอจะไปบ้านผมไหม พักสักคืนสองคืนแล้วเราจะได้ขึ้นรถไฟด้วยกัน"

ยังไงก็ใกล้จะเปิดเทอมอยู่แล้วด้วย

มองแพขนตายาวนั่นอย่างหลงใหล ช่างเป็นคนที่ใช้คำว่างดงามได้พร่ำเพรื่อจริงๆ

"อืม กลับห้องเรากัน"

แล้วทั้งสองคนก็เดินออกจากที่แห่งนั้นเพื่อกลับห้องไปด้วยกัน

(เย้ จบรูทแล้ว ขอบคุณครับบ)

"ผมจะซื้อหนังสือเรียน เธอรอสักครู่นะ"

เดินปลีกไปหยิบหนังสือชุดที่ต้องการแล้วกลับมาจูงมืออีกฝ่ายให้ตามมาจ่ายเงินด้วยกัน

"ให้ผมออกก่อนเหมือนเดิมแล้วกัน ไม่อยากอยู่กลางฝูงชนแล้ว"

ออกกำลังกายมาก็น้อย อากาศก็น้อย หวังว่าจะไม่เป็นลมเป็นแล้งไปก่อน

เมอร์ลินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนใบหน้าจะฉายรอยยิ้มบาง อ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เป็น

"เธอไม่เคยหยิ่งกับผม อาเทอร์"

"อืมมม ออกจะน่ารักและเป็นเด็กดีมากเลยล่ะ"

ไม่ว่าเปล่า เขาใช้มือที่ว่างอยู่ลูบกลุ่มผมสีสว่างเบาๆ

"ไปกันเถอะ ถ้ามีคนมาเจอจะวุ่นวายอีกนะ"

"เหมาะกับคนไม่มีเวลาตามชื่อนั่นแหละ"

"คาถาง่ายๆ ใช้งานสะดวกรวดเร็วและถูกต้อง"

จิ้มปลายนิ้วลงบนปกหนังสือแข็งพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

"หลายคาถาก็ใช้ได้หลายแบบด้วย ถ้าเธอสนใจ"

กระพริบตาปริบๆมองลิปสติกแท่งที่ย้ายมาอยู่ในมือของเขาแทนเสียอย่างนั้น

"พวกเขาก็พูดถูกนะ เธอหยิ่งจะตายไป"

หัวเราะในลำคอไปพลางระหว่างหมุนลิปสติกเนื้อสีแดงสดให้ออกมา มือข้างหนึ่งจับใบหน้างามให้อยู่นิ่ง ส่วนอีกข้างก็แนบเนื้อลิปลงบนริมฝีปากอีกฝ่าย

เมอร์ลินค่อยๆปาดสีลงไปเหมือนกำลังสร้างงานศิลปะ ตั้งอกตั้งใจราวกับกำลังแกะหลักเวทมนตร์คาถาที่ชอบทำ