มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

ขณะที่อีกฝ่ายพูด แมทธิวอ้าปากและหุบลงอยู่สองสามครั้ง จนเมื่ออีกฝ่ายพูดสอน ริมฝีปากก็แนบชิดกันโดยสมบูรณ์ และฟังอีกฝ่ายเต็มที่

"มันก็ยากอยู่นะ โดยเฉพาะถ้ามีรูมเมทที่เวลานอนไม่ตรงกัน ถ้าอยากอ่านก็ต้องอาศัยแสงสลัว ๆ ที่ส่องไม่มาก"

"แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมอ่านเฉพาะตอนอยู่กับพี่เท่านั้นแหละ" เมื่อพูดจบ แมทธิวเหมือนนึกได้ว่าประโยคนั้นหมายความว่าอย่างไร จึงยิ้มกลบเกลื่อน

แมทธิวเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ ดูการสาธิตนั่นก่อนจะทำตามด้วยท่าทีเงอะงะ เพราะว่าสายตาปกติ จึงไม่ได้ปวดตาบ่อยมากนัก ถึงจะปวดนอนตื่นหนึ่งก็หาย

แต่ไม่นานก็เริ่มจับจุดได้ เขาเริ่มรุ้สึกสบายเปลือกตามากขึ้น

"โอ้ จริงด้วย พอนวดตรงนั้นแล้วสบายมากเลย"

"นี่พี่เป็นบ่อยจนต้องหาวิธีการมาบรรเทาอาการพวกนี้โดยเฉพาะเลยเหรอ?"

เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังโดนเอ็ด ก่อนจะทำท่าดันแว่น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่สายตาและคำพูดดุ ๆ ของลอเรนต์ทำให้เขารู้วึกพอใจ

แต่แล้วเขาก็ต้องถอดแว่นออกอย่างไวแล้ววางไว้ทีเดิม ใบหน้าที่มีกระประดับอยู่ฟุบลงกับโต๊ะทันที

"ปวดตาแล้ว.. พี่ลอเรนต์รู้สึกแบบนี้เหรอ?" เขาบ่น ก่อนหน้านี้ที่จิตนาการถึงตัวเองเวอร์ชั่นสายตาสั้นก็ไม่คิดว่าการปวดตาเวียนหัวมันจะคลื่นไส้ขนาดนี้

แมทธิวแสดงสีหน้าเป็นห่วง พลางคิดว่าหากเขาเป็นคนสายตาสั้นบ้างจะเป็นอย่างไร ที่แน่ ๆ อุบัติเหตุระหว่างวิชาขี่ไม้กวาดคงมากขึ้นแหง

เขาไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่ลองใส่แว่นที่ถืออยู่ดู แล้วทำเป็นหันไปจ้องคนโตกว่าเพื่อเรียกร้องความสนใจ โดยหวังว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวแล้วหันมามอง

แต่เขาคงอยู่ต่อได้ไม่นาน เพราะมันปวดหัวสุด ๆ ไปเลยน่ะสิ!

"แค่ชั่วโมงเดียวก็ไม่ไหวแล้วเหรอ?" แมทธิวถามซ้ำ คิดในหัวว่าอีกฝ่ายที่พยายามเรียนและอ่านหนังสือเยอะขนาดนี้ อาการนี้คงสร้างอุปสรรคใหญ่หลวงให้แน่

มือของเขาอยู่ไม่นิ่ง ขยับไปหยิบแว่นของอีกฝ่ายมาเล่นเงียบ ๆ พยายามไม่ให้แว่นกระทบกับโต๊ะจนเกิดเสียงพลางคิดว่าไม่เคยสังเกตเลยว่าอีกฝ่ายใส่แว่นทรงอะไร

แมทธิวจ้องหนังสือตรงหน้า และฟังติวเตอร์ของเขาอย่างตั้งใจ ในเทอมนี้เขาต้องการทำคะแนนวิชาจำพวกทฤษฎีให้ได้เยอะ ๆ เข้าไว้เพื่อรักษาผลการเรียนโดยรวมให้ดีขึ้น แม้จะดูเป็นเป้าหมายที่เป็นไปไม่ได้แค่ไหนก็ตาม

เพราะไม่ได้ตั้งใจเรียนมาตั้งแต่ปีแรก ๆ แมทธิวต้องอัดเนื้อหามากมายเข้าไปในหัว เวลาพักนั้นมีความหมายสำหรับเขามาก

"แล้วพี่ไม่ออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยเหรอ" พูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอนไป

(ตีความคำว่าดูแลเป็นการดุเรอะ ใจร้ายยยยยยย)

(ก็ไม่มีพี่ลอเรนต์มาดูแล💔💔💔💔)

(/ทำหน้าตลก ที่หมายถึงหน้าปกติ)