" น่าเสียดายจริงๆด้วย "

หลังจากลดมือลงมาไพร่กับหลังตัวเองและถอยหลังออกมาอีกก้าวห่างจากทั้งตัวร้านและคนตรงหน้าเพื่อมองชัดๆ

" ส่วนฉัน... "

พอจ้องมันไปซักพักข้างแก้มทั้งสองก็ป่องออกพร้อมกับริมฝีปากเม้มบิดเบียวอดกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อนึกอะไรขึ้นมาก่อนจะจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเดิมและค่อยๆหนีกลบเกลื่อน

" กระต่ายตัวเดียวก็เกินกำลังแล้วล่ะคุณบรูค ไว้เจอกันล่ะ "

" ไม่ต้องฟังคำพูดของฉันหรอก ดูหลักฐานดีกว่า "

ชายหนุ่มเขยื้อนตัวเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วยื่นทือไปจับใต้คางของหญิงสาวหันกลับไปทางก้อนปุกปุยในร้านทีากำลังมองมาทางนี้ด้วยความประหลาดใจกับมนุษย์มาจอแจหน้ากระจกมาทำอะไรหน้ากระจก

" ไม่เห็นสายตาของมันเหรอคุณบรูคมันกำลังอ้อนให้คุณพามันกลับบ้านอยู่เชียวนะ! "

"ทำนองนั้น "

พอได้เห็นใบหน้ามุ่ยอันคุ้นเคยที่เห็ยทุกครั้งที่เจอหน้าก็ดูทำให้ชายหนุ่มเบิกบานขึ้นเล็กน้อยและหันหน้ากลับมาทางคู่สนทนาแต่ก็ยังเหลือบมองมันเป็นระยะ

" ทำไมล่ะมันเหมาะกับคุณจะตาย "

เสียงหัวเราะเบาๆแพล่มออกมาพอมาเห็นทั้งสองสิ่งนี้ข้างๆกันก็ดูคล้ายกันเหลือเกิน(?)

" ถ้าเอาไปด้วยก็เหมือนจะได้เห็นคุณสองคนเลยนะด้วยซ้ำคุณบรูค~ แบบนั้นฉันคงดีใจเป็นสองเท่า ฮึๆ "

บีทบ๊อก ชั้นหิวอ้ะ