(ทันเสมอครับผม🤟✨)

(ว้อท555555555555 นายเองสินะที่ทำคนอื่นแสบตาอ่ะ)

แมกคลิ้นมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มค้างพลางกระพริบตาปริบๆ

อึ้ง… แต่ก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่

ภาพคนที่ก่อนหน้านี้ล้มนอนอยู่กับพื้น แล้วรีบลุกพรวดขึ้นมายืนแอ็คอย่างกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“โอ้! อืม!”

เขาพยักหน้าเข้าใจพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่…

“แล้วเป็นอะไรมากไหมน่ะ?”

ว่าแล้วก็มองสำรวจใบหน้า และร่างกายอีกฝ่ายอย่างลวกๆ

"งั้นฉันคงต้องหาขนมที่มีค่ามากกว่านี้สินะ..."

เขาว่าเสียงเรียบ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ พลางใช้ปลายนิ้วแตะรอยลิปสีจางบนแก้มตน

“เพราะแค่เค้กชิ้นเดียว…”

“มันไม่ค่อยคุ้มกับจุ้บจากปากคนสวยเท่าไหร่เลย”

พูดจบเขาก็ส่งเค้กให้ในที่สุด — ไม่ใช่เพราะยอมแพ้

แต่เพราะเขารู้ดีว่าการยั่วให้เธอเขินทีละนิดแบบนี้…สนุกกว่าเยอะ

สัมผัสนุ่มนิ่มจากมือเล็กๆของอีกฝ่ายถูกแนบลงมาบนแก้มทั้งสองข้างเบาๆ

ถึงจะไม่นุ่มเท่าริมฝีปาก
แต่มันก็ไม่ได้แย่

รึอาจจะเป็นเขาเองที่ตามใจอีกฝ่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ได้

"...แบบนี้เรียกขี้โกงรึเปล่านะ"

เขาพูดเสียงเบาด้วยแววตาออดอ้อนอย่างเด็กกำลังงอแงที่ไม่ได้ดั่งใจ

แม้ว่าจะยอมลดมือที่ถือถาดเค้กลง ให้อยู่ในความสูงที่พอดีกับอีกฝ่าย

(บลูสกายไม่แจ้งเตือน ขอโทษที่มาตอบช้านะครับบ😭)

สังเกตุเห็นใครบางคนที่คล้ายจะสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง แล้ว...

เจ้าตัวก็เดินชนต้นไม้อย่างจัง

'เอ่อ...นี่ความผิดฉันรึเปล่านะ'

แมกคลิ้นคิดในใจและไม่ต้องปล่อยให้รอนาน เขาก็รีบเข้าไปช่วยอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิด

"เฮ้—! เป็นอะไรรึเปล่า?"

เขามองการกระทำของอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร

ไม่ได้ผิดจากที่คาด แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

แมกคลิ้นโน้มตัวลงพลางหันแก้มซ้ายให้อย่างว่าง่าย

'ฉันยอมเธอทุกอย่างอยู่แล้ว'

เขาคิดในใจโดยไม่พูดอะไร

“เงื่อนไขเหรอ...”

เขาทวนคำพลางยกคิ้วขึ้นนิด ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะคางทำท่าครุ่นคิดราวกับกำลังชั่งใจ

“งั้นเอางี้ละกัน—”
“หอมแก้มทั้งสองข้างเป็นไง”

เสียงทุ้มพูดเรียบ ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงรอยเจ้าเล่ห์เต็มเปี่ยม

แมกคลิ้นยกเค้กในมือขึ้นนิดหนึ่งพอให้อีกฝ่ายเอื้อมไม่ถึง พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่มองดูคล้ายคำท้า

“ตกลงไหมครับ คนสวย”

เค้กตกแต่งงดงามด้วยไอซิ่งสีฟ้าอ่อนบนถาดในมือเขา ส่งกลิ่นครีมหอมอ่อนๆชวนชิม

“ขนมคืนให้นางมารคนสวยถือว่าไถ่บาปจากบาทหลวงก็แล้วกัน”

เขายิ้มมุมปาก แววตายังคงเปี่ยมด้วยแววล้อเลียน

“แต่อย่าลืมล่ะ ริต้า… ปีศาจทุกตนต้องจ่ายค่าขนมทีหลังเสมอ”

“มารงั้นเหรอ…”

เขาทวนคำพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“งั้นฉันคงต้องอภัยให้เจ้ามารสักหน่อยละกัน”

ว่าพลางก็ยอมปล่อยข้อมือของเธอออกในที่สุด

ก่อนจะหยิบลูกอมที่เธอให้ไว้ขึ้นมาหมุนเล่นในมือหนึ่งรอบ

แล้วค่อยหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาสบัดสองสามทีก็ปรากฎเป็นถาดขนมเค้กก้อนโตขึ้นมาบนมือของเขา

+

“เธอรู้ตัวมั้ยว่ากำลังแตะตัวบาทหลวงอยู่น่ะ?”

น้ำเสียงที่เปลี่ยนกลับมาเป็นขรึมผสมขี้เล่น พูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประจำตัวที่มุมปาก

“เธอนี่มันร้ายจริงๆ…”

ว่าแล้วเขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ราวกับจะกระซิบ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มต่ำ

“คราวหน้าฉันอาจต้องสวดภาวนาขอให้เธอโดนลงทัณฑ์สักหน่อยนะ ริต้า”

แมกคลิ้นพูดด้วยบทบาทบาทหลวงพร้อมยียิ้มหยอกกลับ

“เฮ้—! ริต้า เดี๋ยวสิ!”

เขาสะดุ้งโหยง เมื่อมือเล็กของอีกฝ่ายพุ่งมาจี้เอวแบบไม่ให้ตั้งตัว

โชคดีของเธอที่แมกคลิ้นบ้าจี้นิดหน่อย ในระดับหากถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวก็อาจมีตกใจบ้างแต่หลังจากรู้ตัวแล้วถึงจี้มาก็ไม่ได้ผล

นัยน์ตาสีเขียวหลุบลงมองคนมือซนตรงหน้า

ก่อนที่เจ้าตัวจะจับมืออีกฝ่ายไว้แน่นเพื่อหยุดการรุกรานที่ไม่คาดคิดนั้น

+

คล้ายจะบอกเป็นกลายๆว่าอยากโดนหลอกมากกว่า

“ก่อนจะ treat ก็ขอให้เธอ trick จนกว่าฉันจะยอมก่อนแล้วล่ะมั้ง”

แมกคลิ้นยิ้มเจ้าเล่ห์ แม้ว่าจริงๆจะเตรียมขนมหลายอย่างไว้เยอะแยะเลยก็ตาม

แต่สิ่งที่เตรียมไว้ให้อีกฝ่ายโดยเฉพาะ

หากให้ง่ายๆมันคงไม่พิเศษเทียบเท่าความรู้สึกของเขาที่มีให้หญิงสาวตรงหน้าน่ะสิ

ถึงจะอด ‘เล่น‘ แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีสลดแต่อย่างใด

นัยน์ตาสีเขียวมองลูกกวาดบนมือแล้วยิ้มอย่างเด็กที่กำลังมีความสุขตอนมีใครเอาขนมให้

ราวกับกำลังใช้ท่าทีแบบนี้เอาใจอีกฝ่ายแล้วพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา

“ลูกกวาดนี่ไม่ใช่ของที่เธอปรุงเองใช่มั้ย...“

”กินเข้าไปแล้วคงไม่หลับฝันถึงเธอทั้งคืนหรอกนะ”

เขายิ้ม

“แบบนั้นก็ไม่ต่างกับโดนหลอกให้ฝันถึงตลอดคืนเลยน่ะสิ”

เขาพูดทีเล่นทีจริง

+

แมกคลิ้นมองการกระทำของเธอแล้วคล้ายจะกระตุกยิ้มขี้เล่นอยู่แวบนึง

"ยังไม่ทันได้ Trick or Treat เลย"

"ให้ลูกกวาดกันซะแล้วหรอ?"

เขาทำท่าทางคล้ายคนที่พร้อมจะ 'เล่น' อย่างปิดไม่มิด

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เห็นอีกฝ่ายเต้นรำอย่างสนุกสนานอยู่เลยแท้ๆ

อุตส่าห์ได้เข้ามาพูดคุยกันแบบนี้ คิดว่าจะได้ดูใกล้ๆซะอีก

ถึงอย่างนั้นเขาก็แบมือไปรอรับอย่างเชื่อฟัง...

เขาโบกมือเบาๆพลันแสงสว่างที่ส่องอยู่ด้านหลังตัวเองก็ค่อยๆหรี่ลงจนดับไป

"ใช่แล้ว ชุดเธอก็น่ารักดีนะ เธอสวยมากเลย"

เขายิ้มรับแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าแปลกก็เลิกคิ้วอย่างสงสัย

"เป็นอะไรไปหรอ? ไม่สบายรึเปล่า"

พูดจบก็มองสำรวจอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะมาหยุดที่เสื้อปาดไหล่

ช่วงปลายเดือนตุลาคมกับเสื้อแบบนี้คงจะไม่อุ่นเท่าไหร่

'ถึงจะน่ารักดีก็เถอะ'

(อย่าพึ่งไปสิ- ไม่ให้หนีหรอกนะ🥺🤍)

ในระหว่างที่ยืนเหม่อมองบรรยากาศภายในงานอยู่

สายตาก็บังเอิญไปสบกับเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสดใส แม้ว่าเธอจะหยีตามองมาด้วยใบหน้ายู่ยี่เพราะแสบตาอยู่หน่อยๆ

แต่เขาก็ไม่สนใจรีบสาวเท้าเข้าไปหาเธอก่อนทันที ราวกับกลัวอีกฝ่ายจะหนีหายไปไหน

"ริต้า! จะรีบไปไหนน่ะ ไม่ทักทายกันหน่อยเลย"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นในช่วงแรกก่อนจะทำทีเหมือนตัดพ้อ