ไลล์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะจุดไม้ขีดแล้วนำไปจ่อที่ปลายเทียน

" [ แปลก ] "
" คนอื่นเขาเรียกกันแบบนั้น "

และเขาก็รู้ตัวเองดีว่าตนเองเป็นคนที่แปลกแค่ไหน

" ร้องเถอะ "

สองมือถือประคองเค้กขึ้นมาแล้วรอให้คุณร้องเพลง

" อืม... "

ไลล์ฮัมในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นกุมปากตัวเองเล็กน้อย

" นั่นสินะ "
" ฉันคงใช้คำพูดผิดไปเอง "

มันไม่ใช่เพราะตอนกลางคืนไม่มีใคร
หรือเพราะสงบ หรือสบายใจ

" ฉัน [ ชิน ] น่ะ "
" ฉันฉลอง [ ตอนนี้ ] ทุกปี "

สิ้นคำเขาก็หยิบเทียนที่มีรูปร่างโค้งและบิดเบี้ยวขึ้นมา ปักมันลงไปตรงใจกลางเค้ก ก่อนจะตามด้วยการหยิบกล่องไม้ขีด

แต่ยังไม่จุดไฟ

" ... ร้องเพลงเป็นไหม? "

" เพราะไม่มีใคร "

เขาตอบ แล้วเงียบไปพักนึง มือแกะเปิดกล่องให้เห็นเค้กก้อนเล็กราวครึ่งปอนด์หรืออาจจะเล็กกว่านั้น

...

" ตอนกลางวันคนเยอะเกินไป "

เขาตอบและเงียบไปอีกพักนึงคล้ายกำลังควานหาคำพูดมาปิดประโยคดีๆ

" ... มันสบายใจกว่า "

สุดท้ายก็พูดบอกไปแบบนั้น

" ต้องเป็น [ตอนนี้] ต่างหาก "

เอ่ยแก้คำให้โดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง สองเท้าก้าวไปจนถึงจุดมุ่งหมาย ณ ริมทะเลสาบ

อากาศที่เย็นลงตามช่วงเวลา ไม่ได้ทำให้ไลล์คิดจะเปลี่ยนใจ

เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหญ้า และคุณคงพึ่งจะสังเกตเห็นว่ามือขวาเขาถือกล่องบางอย่างคล้ายกล่องเค้กมาด้วย

ก็ก่อนหน้านี้อยู่ในความมืดกัน จะไม่สังเกตก็ไม่แปลก

" จะกินด้วยไหม? "
" เค้กน่ะ " ทักถาม

" หากอยากจะไป " ก็ไปฟ้องเถอะ

ดูจะไม่ถือสาหากว่าคะแนนบ้านจะถูกหักเท่าไหร่

อาจจะเพราะไม่ถือสาจริงๆ หรือไม่ก็เพราะคุณดูไม่มีท่าทีจะทำอะไรเช่นนั้น

พอคุณเอ่ยบอกว่าเปลี่ยนใจ ตนก็เลิกคิ้วเล็กน้อย และหัวเราะออกมาเบาๆ

" ถ้าไม่หนาวกับอากาศเย็นแถวทะเลสาบ ก็มาสิ "

สิ้นคำบอกจุดหมาย ก็ก้าวเท้าเดินลงไปตามบันไดวนโดยไม่หันหลังมามองคุณ คล้ายไม่ใส่ใจไม่ว่าคุณจะตามมา หรือไม่ตาม

เขาเพียงหัวเราะในลำคอโดยที่ไม่ได้ทักท้วงอะไรออกไป แม้ว่าประโยคคำพูดที่แล่นผ่านในหัวคือ ไม่รู้ตัวเลยนะ นายน่ะ

" อือฮึ " ฮัมรับเมื่อถูกทักถาม

ก่อนจะก้าวขาให้ยาวขึ้นจนแซงหน้านายไป ไม่วายผินใบหน้ากลับมามองเล็กน้อย

" ถ้าช้า ฉันจะฉลองวันเกิดของตัวเองคนเดียวนะ "

สิ้นคำก่อนเดินนำลิ่วๆ ออกไปทางทะเลสาบแล้วล่ะ ดูจะไม่ได้ใส่ใจนักหากคุณจะไม่ตามต่อ

พอได้รับคำถามกลับมาไลล์ก็หัวเราะน้อยๆ

" อือฮึ ข้างนอก "
" ทะเลสาบ♪ "

ยอมชี้ชัดจุดหมายที่จะไป ก่อนจะเริ่มเดินตามหลังคุณไป เอียงคอเล็กน้อยคล้ายมีคำถามที่ค้างเติ่ง

และก็เลือกที่จะถาม

" ทำไมมาเดินนำหน้าแทนล่ะนั่น "

เป็นคำถามที่ไม่ได้ถือสาเอาความอะไร เหมือนแค่อยากแซวเล็กๆ น้อยๆ เสียมากกว่า เขาฮัมเพลงในลำคออย่างอารมณ์ดี เป็นเพลงที่คุ้นหู... เพลงที่ใช้ไว้ร้องตอนสุขสันต์วันเกิด

(ไม่เป็นไรค่า เทคไทมม์ และโอเคค่ะ!)

ไลล์เอนลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาออกไปทางข้างหน้า

" ไปด้านนอก " เขาตอบ
ไม่ได้บ่งบอกจุดหมายว่าด้านนอกที่จะไปคือที่ไหน

" หืม? ทั้งที่ถ้าคาบเรื่องฉันไปบอกพรีเฟคก็ย่อมได้น่ะเหรอ? " เลิกคิ้วเล็กน้อย
" แต่ถ้าบอกว่าสถานการณ์ฉันไม่แย่ ก็ดีแล้ว "

ยิ้มจนตาปิด และถามต่อ

" ไม่กลับห้องแล้วเหรอ? "
" จะถึงเวลาแล้วนะ♪ " เวลาเคอร์ฟิวน่ะ

เขาหัวเราะอีกครั้ง ผงกศีรษะรับรู้ว่าคืนนี้เมฆปกคลุมฟ้าจนไร้ดาว

แอบนึกเสียดายในใจเล็กน้อย แต่ตนก็เลือกที่จะช่างปะไรไป

" ฉันจะไปฉลอง "
" ไม่ได้ดูดาว "

สิ้นคำก็วาดรอยยิ้มจนตาปิด ดูไปก็คล้ายจิ้งจอกตัวนึง

" อยากไปด้วยไหม? "
" ฉลองน่ะ "

" แต่เป็นตัวเออร์มิน "

หัวเราะคิกคักเบาๆ กับตัวเองหลังจากต่อประโยคที่ควรจบแล้วของคุณ

" อยากมาด้วยไหม? "

ก่อนที่ปลายไม้กายสิทธิ์ที่จุดไฟดวงเล็กอยู่จะชี้ไปด้านนอก

คงสื่อว่าจะไปด้านนอกด้วยกันไหม?

(เจคคุงงงง>< ได้เลยค่ะ!)

(ได้เลยค่ะ!)

(ผ่านไปสามล้านปีหนุพึ่งว่างมาตอบTT TT)

พอได้ยินประโยคทักจากคนที่เกือบจะหัวทิ่มเพราะเบรคไม่อยู่ เจ้าตัวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

" ฉันอาจจะเป็นตำนานโรงเรียนจริงๆ ก็ได้นะ "

กวาดตามองคุณตั้งแต่หัวจรดเท้าคล้ายกำลังพิจารณา แต่พอเห็นว่าเป็นคนจากบ้านสลิธีรินเหมือนกันก็เหมือนจะไม่ได้ทักอะไรที่น่าจะเอี่ยวกับการหักคะแนน

" ไม่ใช่ตอนนี้ควรรีบกลับห้องแล้วเหรอ? "
แต่ตัวคนถามมันยังดูไม่รีบเลย

แล้วก็กระแอม

" พวกนั้นก็จะซ่อมด้วยเหรอ? "
หมายถึงอีกสองสิ่งที่คุณจะถือไปจ่ายเงิน

" คงแบบนั้น "
ที่นิยามตัวเองไว้

กวาดตามองของที่คนตรงหน้าถืออยู่ครู่เดียว แล้วผงกศีรษะ

" เท่านี้ ไม่มาก หรือน้อยกว่านี้ "
" และจะรอดูนายซ่อม "

พลันภาพในหัวก็นึกคุณเป็นตัวเออร์มินที่กวาดขยะแถวบ้านมาประกอบรังของมัน ตลกมโนภาพจนต้องกลั้นขำเอาไว้อีกรอบ

" พรืด- " แต่หลุดอยู่ดีเลย เบนหน้าหนีไปครู่นึง

+

" แล้วจะมีคนหัวทึบที่ไหนสนใจจะซ่อมกันน้อ... "

เปรยคำถามคล้ายเสียดสี ก้มลงมองหมากรุกในมือแล้วเป่าฝุ่นที่ติดบนตัวหมากรุกออก

ก็มีตั้งหนึ่งคนตรงนี้
หรืออาจจะสอง?

" อยากลองไหม? " หันไปถามคุณแทน

ยื่นมือซากหมากรุกไปตรงหน้าคุณ รอดูว่าคุณจะรับมันไป หรือปล่อยมันทิ้งไว้กับตน

" หืม... คิดแบบนั้นเหรอ "

ไลล์ฮัมรับทั้งที่ในมือก็กำซากหมากรุกถูไปมา ฟังที่อีกคนกล่าวจนจบไปแล้วพักนึง ก่อนจะพูดต่อก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อีกครั้ง

" ฮะฮะ คิก- "

ใช้เวลาพักนึงจึงกลืนเสียงหัวเราะของตนลงไป

" ที่ถามว่าอยากซ่อมไหม ฉันอยากซ่อม♪ " ย้อนตอบ

ก็แหม... เป็นหมากรุกเชียวนะ?
ตัวหมากรุกเลยนะ

" และเห็นด้วยที่ว่ามันไม่น่าซ่อม ทั้งยังเปลืองทรัพยากรเปล่าๆ "

หัวเราะในลำคอเล็กน้อยให้กับประโยคแรกของคุณ

" ได้ ได้ "
" ฉันจะไปตั้งกระดานรอ " ยิ้มจนตาปิดให้

แล้วพอคุณถามเรื่องหมากที่เก็บมา เขาก็หลุบตามองเล็กน้อย

" คิดว่าควรซ่อมรึเปล่าล่ะ? "

ตอบคำถามด้วยคำถามอีกแล้ว นิสัย

มือกำซากหมากรุกถูไปมาเหมือนคิดบางอย่างในหัวอยู่

" นายสนใจที่ไหนล่ะ? "
" ให้ไปเล่นในคอมมอนรูมกริฟฟินดอร์ฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ "

เอ่ยอย่างไม่จริงจัง ยกหน้าที่เลือกสถานที่ให้อีกฝ่ายไปซะดื้อๆ มือเอื้อมไปหยิบซากหมากรุกในมือซิลเวอว์เร็ทออก

มองมันครู่นึงแล้วกำเก็บเอาไว้

ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไร
หรืออาจจะไม่ได้คิด?

ไม่มีใครรู้หรอก...

@hwww-silverett.bsky.social

'แอ๊วว...'

มันส่งเสียงร้องครวญในลำคอเบาๆ บิชอปเอามือถูหน้าคุณอย่างอารมณ์ดี

ส่วนเจ้าของก็เพียงยืนหน้ายิ้มรับ แล้วฮัมในลำคอ

"ช่วยอุ้มหรือเก็บกลับบ้านกันล่ะ"
ไลล์หยอกเล่น แม้จะรู้แก่ใจว่าอีกคนพร้อมจะตกปากรับคำแพ็คแมวเขากลับบ้านเหมือนโจรขโมย

"ซื้อของ?"

ทักถาม ในระหว่างที่หลุบสายตาลงเพื่อจัดแจงกองหนังสือกับของในอ้อมแขนตัวเอง

จะได้อุ้มแมวตัวเองกลับคืนมาได้ อื้ม

เดี๋ยวหาย

เขาเพียงยิ้มขำเล็กน้อย ไม่ได้กล่าวตอบในทันที ผินใบหน้าเล็กน้อยไปทางชั้นที่ฝุ่นเกาะ นัยน์ตาที่หม่นอยู่แล้วหม่นลงอีกเพียงเล็กน้อย

ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองคุณ

"คงแบบนั้น"

เขาว่า แล้วเอ่ยต่อโดยไม่ทิ้งช่วงให้ตอบ

"อยากเล่นหมากรุก"
"ไปถึงโรงเรียนพรุ่งนี้ว่างรึเปล่า? ก่อนมื้อเย็น?"

นัดแนะแทนซะงั้น

ไลล์มองหน้าร้านครู่เดียว ก่อนจะก้าวตามเข้าไป

"อยากลองเดาดูก่อนไหม?"

ตอบคำถาม ด้วยคำถาม สองเท้าก้าวยาวๆ เดินวนดูรอบร้านคล้ายมองหน้าของที่เตะตาตัวเอง

หยุดลงที่หน้ากล่องหมากรุกพ่อมดที่ถูกทิ้ง และเดินต่อ
หยุดลงที่หน้าถุงเก็บหินรูนที่ฝุ่นเกาะ และเดินต่อ

แล้วสิ้นสุดปลายเท้าลงที่ข้างกายคุณ

"ว่าไง?"
เดาออกไหม?