เมื่อได้รับการลูบหัว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนที่ลูเซียโน่จะพยักหน้ารับ

"จะว่าไป, ปิดเทอมนี้อเบลเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?"

เขาถาม ขณะที่มือลองเปิดเช็คหนังสือที่หยิบมาเมื่อครู่

หนังสือหนาเตอะ
แถมตัวอักษรยุบยิบไปหมด

ท่าทางจะยากขึ้นอีกระดับ สมกับที่เป็นปีเรียนปีสุดท้ายจริงๆ

ลูเซียโน่มีการลังเลเพียงครู่หนึ่ง—ก่อนที่สองมือจะแตะเข้าที่หัวไหล่ ไล่มาต้นแขนของอีกฝ่ายแผ่วเบา

"เซมลินโตขึ้นมาก"
"รู้ตัวอีกทีก็สูงกว่าผมซะแล้ว"

หัวเราะในลำคอ

"จะต้องเปลี่ยนชุดก็ไม่แปลกเลย..."

"ถ้าไม่ว่าอะไร ผมขอไปเป็นเพื่อนเซมลินได้ไหมครับ?"

ใส่ไม่พอดี?

เหมือนลูเซียโน่จะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย เป็นสีหน้าแห่งความสงสัยมากกว่าเสียมารยาท

แล้วดวงตาก็มองท่าทีของรุ่นน้องตรงหน้า
ก่อนที่สีฟ้าอมเทาคู่นั้นจะอ่อนโยนลง

"อื้ม...จริงๆ ผมก็กำลังจะกลับน่ะครับ" รอยยิ้มยังคงยกบางเบา "แต่ไม่รีบเท่าไหร่"

ลูเซียโน่หัวเราะแผ่วเบาในลำคอ ก่อนจะยิ้มแห้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคท้าย

"อ่า...ฮ่ะๆ เอางั้นเหรอครับ"
"ให้ผมช่วยน่าจะ...ดีกว่านะ?"

หมายถึง, ถ้าช่วยสอนการบ้านน่าจะดีกว่าการให้ลอกนี่นา ใช่ไหมล่ะ 💦 แต่ลูเซียโน่ก็ไม่กล้าต่อความยาวในเรื่องนี้ ถึงได้เปลี่ยนเรื่องแทน

"ว่าแต่คุณแอร์ดส์ซื้อของสำหรับตอนเปิดเทอมครบรึยังครับ?"

"ผมซื้อครบพอดี เหนื่อยแทบแย่เลย"

(ยินดีมากๆ ค่ะ!)

"โอ้ แน่นอนจ๊ะ"

คุณยายเจ้าของร้านทำเสียงหวาน ในขณะที่คนถือลูกแก้วนั้นทำหน้าเลิ่กลั่กพร้อมกับหันมองผู้มาใหม่

ลูเซียโน่แค่เป็นห่วงว่าอีกฝ่ายจะโดนหลอกล่อเหมือนเขาก็เท่านั้น

"ลูกแก้วนี่เป็นลูกแก้วโบราณนะ" หล่อนยังพูดต่อ "ทำนายแม่นยำมาก!"

"นอกจากจะล่วงรู้อนาคตแล้วว่ากันว่ามันยังล่วงรู้อดีตได้อีกนะ ถ้าพ่อหนุ่มมีความสามารถมากพอ"

ทำเป็นกระซิบกระซาบ
แต่ดูยังไง
ก็โม้อยู่ชัดๆ

"อ่า..ฮ่าๆ.."

หัวเราะแห้งแบบก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน แต่หัวเราะไปก็ยังหอบไป ร่างกายเขาก็ไม่ได้ดีนักน่ะนะ

"จริงๆ...ก็หิวน้ำเหมือนกันนะครับ..."

ก็เมื่อครู่เขาก็ยืนสนทนากับคุณยายท่านนั้นอยู่ตั้งนานนี่นา

"ว่าแต่...บังเอิญจัง..."
"ที่เจอกัน"

"ดีใจจังเลยล่ะครับ"

เขายกยิ้มเจือจาง ก็ยังเป็นคนที่ใจดีอยู่เสมอมา, เหมือนเดิมตลอดที่ได้รู้จักกัน

และเขาก็ไม่โทษว่าทั้งหมดนี่เป็นความผิดรุ่นน้องเลย

"ใช่เลยครับ"

เป็นลูเซียโน่ที่ได้รับหนังสือหยิบยื่นมาอีกครั้ง ทั้งที่คิดว่าจะไม่รบกวนแล้วแท้ๆ เชียว

"ขอบคุณ...นะครับ"

เพราะงั้นเขาก็เลยถือหนังสือไว้ ทำหน้าเกรงใจเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรต่อ คงไว้แค่รอยยิ้มเจือจางบนใบหน้าเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้น

ทำทีเป็นเปิดหนังสืออยู่ข้างๆ

เผื่อว่าอีกฝ่ายจะได้มีโอกาสหาเล่มอื่นๆ ที่น่าสนใจด้วย 💦

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แค่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้

ก็ดันเผลอกลืนน้ำลาย
แล้วก็ทำตัวลีบลงแบบห้ามไม่อยู่...

"เอ่อ"
"ไม่เป็นไรครับ..."

ลูเซียโน่เอ่ยตอบ ขณะที่ดวงตาก้มมองพื้นเหมือนมันมีอะไรน่าสนใจนักหนา

"—ไม่ใช่ว่าผมคิดว่าตัวเองโชคดีอยู่แล้วนะ" เมื่อมีโอกาสก็พลันแก้ตัว "แต่ว่า..."

"เท่าที่ฟังจากการคุยมา"
"ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นน้ำยาโชคดีหรอกครับ"

หมายถึง
มันน่าจะเป็นของเก๊ หรืออะไรสักอย่าง

ถึงแม้จะไม่ใช่เจตนาดั้งเดิม แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ เขาก็รีบหาข้ออ้างแล้วโฉบตัวรุ่นน้องของมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าซีดๆ

เมอร์ลินเป็นพยาน

เขารู้สึก...
ทรมาณจังเลย Y—Y

"..."

เกาะแขนอีกฝ่าย เดินหนีมาไกลเกินพอ
ก็ถอนหายใจเสียยืดยาว

"เรา...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะครับ..." ยิ้มเจื่อนให้

ว่าแต่นายรู้ตัวรึยัง
ว่าพวกเราน่ะเป็นเหยื่อการค้าอยู่นะ (!?)