มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

“ว้า! จริงด้วย!”

เจ้าหล่อนมองมันด้วยตาเป็นประกาย ตื่นตาตื่นใจเหมือนนักท่องเที่ยวที่ไปดูวินาทีที่เต่าทะเลวางไข่ เเต่นี่มันวินาทีที่ลูกมังกรกำลังฟักเชียวนะ!

“อ้อ..ใช่ๆผ้าๆ…ผ้าสะอาด“

ว่าเเล้วก็ค้นหาทั่วกระเป๋าเสื้อตัวเอง แต่หยิบมาปรากฏว่ามีเพียงทิชชู่พับสะอาดไว้ห่อหุ้มสารพัดของก๊อกก๋อยการช่าง…

“…”

เธอยื่นมันให้ยินมินซับกำเดาแทน

”พาเจ้าตัวน้อยไปที่หอกันเถอะ!

ว่าพลางลุกยืนเต็มตัว

" หืม? นายพูดว่าอะไรนะ? "

เพราะเสียงนั้นค่อยๆหายไปยากเกอนจะจับใจความว่าคนข้างๆพูดว่าอะไร จึงกล่าวถามออกไป

มือเองก็สัมผัสว่าอีกฝ่ายเกี่ยวเอาไว้นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็คงเป็นปกติที่อยากจะจับมือกัน

ดังนั้นกิลเบิร์ตจึงขยับมือกุมมือการ์เรตเอาไว้

" มือนายเย็นเฉียบเลยนะ! "

" กุมเอาไว้แบบนี้คงไม่หนาวมือแล้วล่ะ! ✨"

" ...อื้ม "

ปลายนิ้วของการ์เรตนั้นเย็นเฉียบ ทันที่ที่สัมผัสกันก็ทำใจเขาเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่ได้

มันแปลก...แปลกมาก ๆ

แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกอบอุ่น..

ปลายนิ้วก้อยค่อย ๆ ขยับไปเกี่ยวทีละนิด ใบหน้าแดงซ่านตัดกับสีผมขาวสว่าง แม้อากาศจะเย็นลงมากแล้วแต่ทำไมถึงรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา

" ฉันเองก็จะ..รอดูนายนะ "

" ต้องดูดีมากแน่ ๆ "

" เลย... "

เสียงแทบหายไปกับอากาศแล้วล่ะ...

(ล้ำ ลึก )

ดูเหมือนทางสเเตนลีย์เเละจอนกำลังไปได้สวย!( )

เห็นดังนั้นลูนี่จึงไม่ยอมเเพ้ ถึงเเม้ไม่รู้ว่ามันจะไปจบที่ตรงไหนก็ตาม สัจจะเซรุ่มที่โอรินดื่มจะหมดฤทธิ์ก่อนได้ลองหรือไม่

ไม่สามารถสปอยล์ตอนจบได้ แต่เอาเป็นว่า (ด)ดีเยี่ยม!

ดูเหมือนจะมีอีกคนที่สนใจเจ้าไข่มังกรไม่ต่างกัน ลูนี่ที่เดินผ่านมาสบเข้ากับวัตถุสีเขียวอันเป็นที่เลื่องลือว่ามันคือ ไข่มังกร!!

เจ้าหล่อนไม่รอช้ารีบเข้ามาสำรวจใกล้ๆ ไม่รู้ตัวว่าเดินข้ามเเว่นที่เเอ้งเเม้งอยู่ที่พื้นมาอย่างฉิวเฉียด

น้องแว่นปลอดภัย…

“ว้าวว เจ้านี่หรือว่า ไข่ลูกมังกรหรอ?✨”

“ฉันไปลองถามศจ.เห็นว่าสีไข่จะเหมือนกับสีตัวเลยล่ะ.. รู้สึกว่าเจ้าตัวสีเขียวจะต้องหาผ้า—…”

”ยินมิน😧😧??“

(ฮิฮิฮิ🥰🥰)

“!“

มือทั้งสองยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเร็วพลัน

“มังกรหรอ…?!“ เสียงเบาให้ด้วย

เด็กสาวเขยิบเข่าไปดูใกล้ๆตามคำเชิญชวน พินิจมองก้อนอ้วนในอ้อมเเขนของเพื่อนอายุน้อยกว่าอย่างสนอกสนใจ
โอ้…ใช่ มันมีปีก เเละ

“Awww…🥺🥺”

น่ารักชะมัด!

เสียงหินดังกระทบกันกรุ่กกรั่กในกระเป๋า ลูนี่ไม่รอช้าที่จะปรี่เข้าไปทักทายเพื่อนสาว

เเต่ดูเหมือนคราวนี้ในอ้อมเเขนของไลร่าจะไม่ใช่นิยายรักนะ

“เฮือก!!“

นั่นมัน หรือว่า…!?

”กิ้งก่าตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเจอเลย!?“

ขณะเดียวกัน ณ ริมทะเลสาบบริเวณนั้น

เด็กสาวลูกครึ่งก็อบลินกำลังตั้งใจเก็บหินสำหรับ…อะไรก็ตามที่เธอจำเป็นต้องใช้มันในอนาคต(เผื่อน่ะนะ!)

ได้เยอะจนพอใจเเล้วก็เตรียมจะกลับ ทว่าสายตาสบเข้ากับเเพรไหมสีเงินคุ้นตา

“ไลร่าาาา”

(+)