เลียมสะดุ้งยามเมื่ออยู่ ๆ คนข้างกายที่ในคราแรกหลับปุ๋ยจามออกมาอย่างกระทันหัน เรียกให้เขาหันไปมอง

“ สักพักแล้วครับ ”

“ เห็นหลับสบายผมเลยไม่ได้ปลุก ” เขายิ้มตอบ

มือที่วาดรูปก็หยุดชะงักลงตาม วางปากกาด้ามหรูไว้บนหน้ากระดาษที่ยังคงเปิดอ้าอยู่

“ ว่าแต่ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้เหรอครับ ? ”

( เลือกให้แล้วอย่าลืมใส่ให้ด้วยนะครับ )

( เลือกยากงั้นเป็นของพี่แล้วกันง่ายดี )

( ผมมา ! )

สองเท้าก้าวเดินไปเรื่อย สายตามองสำรวจเหล่าต้นไม้โดยรอบตามวิสัยเดิม

จนไปเจอกับ คนคุ้นเคย ที่หลับปุ๋ยอยู่ใต้ต้นไม้ เลียมเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะหยุดและนั่งยอง ๆ อยู่ข้างหน้า

‘ ควรปลุกมั้ยนะ หรือไม่ควรดี ‘

‘ แล้วถ้าไม่ปลุกจะปล่อยนอนคนเดียวอย่างงี้เหรอ ’

สุดท้ายเลยเอาสมุดวิเศษ ( จากตอนเปิดเทอม ) มาวาดรูปดอกไม้แถวนั้นเล่นรอคนข้าง ๆ ตื่น

( /ลากตุวเองมาปัก )