" จู่ๆวันนั้นแม่ของฉันก็พูดออกมาว่า ‘อยากไปทะเล’ ฉันทิ้งทุกอย่างที่ทำอยู่แล้วรีบออกรถพาแม่ไปที่ยอร์คบีช ที่ประจำ ไม่รู้สิ เวลาที่ฉันได้ยินแม่ของฉันอยากไปไหนสักที่ มันกลับกลายเป็นว่าฉันตื่นเต้นกว่าแม่ฉันเองสะอีก “

และตามด้วยหัวเราะแก้เขิน

“ ที่นั้นสวยมากเลยเธอควรไปเห็นสักครั้งนะบราเชล ”

" ฉันไม่ได้ไปคนเดียวในทริปนั้น ฉันไปกับคุณแม่ 'มาร์ลิเนีย ไมเลอร์' เผื่อเธอลืมชื่อแม่ฉัน คนที่หน้าครึมๆตลอดเวลาไม่ค่อยพูดค่อยจา คนนั้นแหละ เธออาจจะเคยเห็นที่กระทรวง "

ชายหนุ่มอธิบายเกี่ยวกับคุณนายไมเลอร์แม่ของเขาคร่าวๆ เปลือกตานั้นพริ้มลงนึกเรียกหาความทรงจำนั้นให้กลับมา สองนิ้วจากมือหนาอีกฝ่าเข้าหาคลำข้อนิ้วก้อยนั้น

↓

" มีความสุขที่สุด? ฉันมีความสุขกับทุกๆที่ที่ฉันไปนั้นแหละน่าา แหมะ ถามอะไรตอบยากจังเลยน้า "

“ อื้ม- คงเป็นเวลาครอบครัวล่ะมั้ง “

ในสี่นิ้วที่ออกมาหนึ่งในนั้นคงเป็นคำตอบให้เพื่อนสาวได้ ไมเลอร์มองมัน เงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง สายตาไล่เรียงไปตามลายหยาบบนมือและหยุดลงที่นิ้วก้อย ในความเงียบนั้นรอยยิ้มนั้นกลับอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด

" คงเป็นทะเลล่ะมั้ง " นิ้วทั้งสามถูกเก็บลงเหลือเพียง นิ้วก้อย

↓

" ใช่แล้ว ฉันเจอเรื่องตื่นเต้นมาเยอะมากกกกตั้งแต่เจอหมีตอนเข้าแคมป์ในป่ากับเพื่อนๆมักเกิ้ลแล้วเราก็ไล่มันโดยที่ไม่ใช้เวทมนตร์แล้วก็- "

พอรู้ตัวว่าพูดมากอีกครั้งก็เลือกที่จะเบรคก่อน

" ทำไมมมม นายไม่เล่าของนายก่อนล่ะ??? ของฉันเรื่องมันยาวน่ะ เล่าหลังจากนายได้จนถึงฮอกวอตส์เลยฮ่าๆXD "

" อยากฟังอะไรก่อนล่ะ? "

ก่อนจะกลับมาสบตากับเธออีกครั้ง

ทุกอย่างเงียบไปครู่หนึ่งจนกระทั้งเธอเริ่มถาม

" ปิดเทอมของฉันหรอ? " น้ำเสียงเริ่มกลับมาเป็นเขาคนเดิม ส่วนยิ้มเองก็เริ่มผลิเหมือนเคย

" ยอดเยี่ยม! ยังคงหาอะไรทำหลายอย่างเลย "

ไมเลอร์เอานิ้วของเขาออกมาและเริ่มนับไปเรื่อยๆ

" วันเกิดฉันไป Steward Square และก็ไปเยี่ยมครอบครัวฝั่งอเมริกา เดินเที่ยวลอนดอนแล้วก็ไปค้างบ้านเพื่อนที่นั้น ไปทางตะวันออกของยอร์คเดินที่ทะเล "

↓

ใบหน้าหญิงสาวเริ่มขมุกขมัวลงเพราะการหยอกล้อเองทำเอายิ้มที่แย้มอยู่นั้นแห้งกรังลงตาม ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังว่าเธอจะจริงจังกับคำพูดของเขาขนานนี้

" ขอโทษบราเชล ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอกังวล- " เสียงของเขาแผ่วลงมาในโทนเรียบมากขึ้น ต่างจากก่อนหน้าที่เปี่ยมไปด้วยพลัง

เขาจะระวังคำพูดมากกว่านี้

" อยู่บ้านสินะ อื้ม- "

ความผิดที่ยังกลืนไม่ลงแถมยังต้องคิดว่าควรทำยังไงให้บรรยากาศดีขึ้น

↓

" การ์เรตตต!? ไงไอหนุ่ม ร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะ "

เขายื่นหมัดออกไปหวัง Brofist ตอบเป็นการทักทาย ส่วนยิ้มนั้นก็เป็นมิตร(สุดๆ)เช่นกัน

" ปิดเทอมหรอ?สุดยอดดดดไปเลยล่ะ!เริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ??เรื่องสุดเจ๋งที่เกิดขึ้น?เที่ยวโลกมักเกิ้ล?เที่ยวโลกผู้วิเศษ?หรืออะไรใหม่ๆที่ฉันไปทำมาล่ะ? "

รุ่นพี่เขาดูตื่นเต้นเป็นพิเศษพอได้ยินคำถาม แต่ละประโยคพ่นลามออกมาดั่งไฟป่า

" โทษที- ตื่นเต้นน่ะ "

" อย่าพึ่งไหล่ห่อสิ! ถ้านายรีบไปหาตอนนี้บางทีอาจจะช่วยเจ้าลูซี่จากฟองชัวร์ได้นะ "

" Now or Never รีบไปก่อนที่จะสายนะ "

" แล้วก็ฝากสวัสดีอีกสามคนด้วยล่ะ>:D "

" สมเป็นเอสเตอร์ดี หวังว่าจะไม่ต้องขี่ไม้กวาดไล่ตามรถไฟนะ " ก่อนจะตามด้วยหัวเราะ อาจจะพูดมาจากประสบการณ์ตรงก็ได้ใครจะไปรู้

พอจัดแจงแขนเสื้อเสร็จไมเลอร์เอนหลังลงพร้อมกอดอกตาม สายตามรกตนั้นยังคงสบคู่สนทนาราวกับว่ากำลังหาเรื่องคุยอัปเดทชีวิตของอีกฝ่ายคร่าวๆ

" ปิดเทอมเป็นยังไงบ้างล่ะ? ที่บ้านได้พาไปไหนรึเปล่า? "

(เพราะเราลักเพื่อน เลยขายเพื่อน)

หลังจากนั้นก็มองไล่หลังอีกฝ่าย คาดหวังให้ใครบางคนอยู่ด้วย

" แล้ว... น้องชายเธอล่ะ? "

ไมเลอร์เลิกคิ้วเล็กน้อยพอเห็นสตรีผมแดงผู้เป็นเพื่อนร่วมบ้านและรู้จักผ่านตระกูล เขาคงได้แต่สงสัยว่าลมอะไรหอบเธอมาที่โบกี้นี้

" ไงบลาเชล? ตามสบายนะ "

ตามภาษาของคนเป็นมิตร เขาเอ่ยเชื้อเชิญอีกครั้ง ผายมือเล็กน้อยไปตามที่นั่งที่ว่างอยู่

" สัญญาเลยว่าจะไม่ทำอะไรแผลงๆให้ดู " คำพูดดักตนเองราวกับรู้ตัวดี แต่โชคดีไปที่ตอนนี้เขาแรงน้อยกว่าปกติจากการที่ตื่นเต้นกับการเปิดเทอมทั้งคืน

↓

" รู้สึกแย่แทนเลยที่นายต้องมาเจออะไรแบบนี้ คนยิ่งเยอะๆด้วย ลำบากแย่เลยนะ โนว่า "

" เข้าใจดีเลยล่ะ ตัวเล็กแค่นั้นอาจจะโดนสัตว์เลี้ยงสักคนโฉบไปแล้วก็ได้... ไม่ได้พูดให้เป็นลางนะอย่าเข้าใจผิดล่ะ- "

เขาเม้มปากขึ้นมาพอรู้ตัวว่าคำพูดจากปากไปไวกว่าหัวคิด

" อาจจะเป็นเออร์มินตัวอื่นอย่างที่นายว่าก็ได้... แต่พอพูดถึงแมวแล้วฉันนึกถึงแมวของเวสเปอร์เลย คู่นั้นชอบกัดกันประจำตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ เวสเปอร์อาจจะช่วยนายได้นะ "

" ถ้าไม่ใช่ ก็แมวคนอื่นแล้วล่ะพ่อหนุ่ม "

↓

" ตอนแรกที่เห็นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกที่เห็นเออร์มินของนายเดินเล่นเพราะฉันก็ชอบปล่อยให้ซิมบ้าเดินเล่นเหมือนกันแต่หมอนั้นก็กลับมาหาฉันเองได้ทุกครั้งและฉันก็นึกว่าเออร์มินของนายจะเป็นเหมือนกันแต่กลับกลายเป็นว่าไม่ "

อยู่ๆปากก็พ่นคำพูดออกไปอย่างไม่มีช่องไฟได้อย่างหน้าตาเฉย เขาพยายามอธิบาย แต่กลับกลายสิ่งที่เขาทำเหมือนพูดมากกว่าความจำเป็น

" ฉันช่วยหาได้นะ " เขายิ้มอย่างมั่นใจ

" งายยย โนว่า ไม่ได้เจอกันนานสักพักใหญ่เลยนะ "

ถึงแม้จะโดนปฏิเสธคำเชิญไปนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา หลังจากจัดแจงแขนเสื้อเสร็จตัวก็โก่งลงพร้อมศอกทั้งสองเท้าไว้บนหน้าเข่า รับฟังปัญหาของเพื่อนชาย

" ตัวเล็กของนายหรอ? เหมือนเห็นแว๊บๆไปแถวๆท้ายขบวนนะ ไปเช็ครึยังล่ะหื้ม? "

↓

(ปักคับ)