” อืม.. ไม่รู้สิ อะไรก็ได้หมด ”

“ แต่ถ้าเป็นของที่เธอทำ และมีแค่ชิ้นเดียวบนโลกก็ดี ”

“ มันอาจจะช่วยให้ฉันหายคิดถึงเธอ ตอนที่อยู่ห่างกันนานๆ ”

ด้วยฐานะทางบ้าน ทำให้เขาไม่ได้นึกอยากได้อะไรจากร้านค้านัก ส่วนใหญ่ก็ซื้อเองไปหมดแล้ว

“ คริสต์มาสฉันต้องกลับบ้านไปหาครอบครัว.. “

” เธอก็ต้องกลับบ้านด้วยหรือป่าว? ”
เจ้าตัวเอียงคอสงสัย หลังเอ่ยถาม

“ เช่น เธอห้ามอยู่กับผู้ชายคนอื่น สองต่อสองมากกว่า 30วินาที ”

“ ไม่สิ เอาเป็น 10วินาที ดีกว่า.. “

เขาอธิบายให้เห็นภาพอย่างชัดเจน และแน่นอนว่า เขาก็แสดงเจตนาที่(จ้องจะ)หึวหวงออกมาพร้อมกันด้วย

เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่เขาก็นิ่งไปและยิ้มอย่างมีเลศนัยเงียบๆ

พอถูกถามถึงของขวัญคริสต์มาส แลนทราซก็ยกมือขึ้นจับคาง ก่อนจะแบมือข้างตัวเป็นเชิงโยนความคิด

แลนทราซยักไหล่ ขยับเปลี่ยนท่านั่งเป็นไขว่ห้างเมื่อถูกทักว่า ตนนั้นไม่ชอบให้ใครมาสั่ง

” ก็ถูกของเธอ แต่ในกรณีที่เป็นแฟนกัน มันก็ต้องมีบ้าง “
หรืออีกความหมายคือตอนที่เอาแต่ใจ อยากเป็นคนพิเศษหรืออยากมีสิทธิพิเศษมากกว่าคนไหนๆ

+

“ ฉันชอบคำสั่งมากกว่า มันดูเหมือน.. เธอหึงฉันดี ”

ถึงจะพูดแบบนั้น เขาก็ไม่ได้บังคับหรือคาดหวังว่าจะต้องทำตามอะไร

เขาก็แค่อยากที่จะเห็นมุมสาวน้อยขี้หึงของเอสเทลล์มากขึ้นก็เท่านั้น

บรรยากาศที่มีเพียงสองเรา ทำให้ประโยคที่พูดเสียงเบาก็ยังสามารถได้ยินได้ถนัดหู

แลนทราซหัวเราะออกมานิดหน่อยอย่างอดเอ็นดูความเอาแต่ใจเล็กๆไม่ได้

“ ..เป็นคำขอร้องหรือคำสั่งนะ ”
เขาพูดแซวอย่างติดตลก ก็แหม..มันฟังเข้าใจได้สองแบบนี่นะ

+

ได้ฟังว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนดูดาวด้วยจากปากเอสเทลล์ ตนก็ยกยิ้มบางๆ

ในหัวนึกคิดตาม ..หากเป็นคนที่ดูแล้วถกอะไรสักอย่างได้อาจสนุกกับอีกฝ่ายกว่า?

แต่ถึงอย่างนั้น การที่เขาไม่รู้จนต้องเป็นฝ่ายอยู่ในความเงียบ ก็อาจเป็นเรื่องดีที่จะได้นั่งฟังแค่คนรักเล่าอะไรให้ฟังแทน

+

ราวกับไม่อยากอธิบายนักว่าตนด้อยประสบการณ์การออกมาดูดาวหรือสนใจสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้า ไปมากกว่าสนใจตนเอง

เจ้าตัวได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นการยอมรับ

“ ก็นิดหน่อย ..ฉันชวนเธอมาเดทนี่นะ ”
เขาอธิบายก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมาแก้เขินเล็กน้อย พอถูกจับได้เรื่องที่เตรียมการล่วงหน้า

“ ฉันคิดว่า การดูดาวด้วยกันกับเธอน่าจะสนุกดี ”

“ ..แต่ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนหรอก ”
ประโยคหลัง แลนทราซลดเสียงลงต่ำ

เดินเพียงไม่กี่อึดใจ ก็มีม้านั่งไม้กระดาน ที่ดูยังไงก็เหมือน ..แอบมีคนมาเตรียมมันเอาไว้ก่อนหน้า

เพราะมันถูกต้องเอาไว้กลางเนินโล่งๆ ที่สามารถมองวิวได้แทบจะรอบทิศทาง

แลนทราซพามาถึงเขาก็เริ่มสำรวจม้านั่งนั้นเล็กน้อย พอเห็นหิมะที่ปกคลุมบางส่วนก็มุ่ยหน้าและยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาโบกทำความสะอาดหิมะออกไปจนหมด

ก่อนจะลงไปนั่งพักจากการเดินทางเมื่อครู่ พ้นลมหายใจออกมาเล็กน้อย

ระยะห่างที่มีเพียงเล็กน้อยทำให้ได้ยินชัดและห้ามไม่ได้ที่จะตอบคำถามที่อีกฝ่ายสงสัย

“ ทางนี้ ”

เขาเดินนำไปอีกหน่อย ผ่านทางเดินที่มีทั้งดินและหญ้า ไม่ได้เป็นพื้นอิฐปูนเช่นเดิม ความมืดบริเวณนั้น ทำให้เขาต้องเอี่ยวตัวกับมาจับมือเอสเทลล์อีกรอบ

จนเขาเริ่มคิดแล้วว่า ครั้งหน้าจี่ไม้กวาดดีกว่า การเดินผจญภันก็สนุกดี แต่ก็วุ่นวายไม่แพ้กัน

+

“ โดดมาเถอะน่า ฉันเคยหิ้วเธอกล่งอากาศแล้วไง ”
แลนทราศเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดมาก และยังคงอ้่แขนรอ

ต่อให้ล้มอีกฝ่ายก็ไม้ต่างจากกระโดดลงมาบนฟูกมนุษย์อย่างปลอดภัย

จนกระทั่งเอสเทลล์กระโดดตามลงมา เขาก็รับร่างและอุ้มเอาไว้อยู่ครู่นึง ก็ปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ

“ พาไปดูดาว ”
เขาได้ยินเสียงพึมพัม ก็ตอบไปโดยที่ไม่กั๊ก

+

เดิมที จะนั่งอยู่ขอบกำแพงเพื่อชื่นชมวิวก็ได้ แต่แลนทราซไม่ได้คิดที่จะนั่งตรงนี้ เขากระโดดลงและอ้าแขนรอรับเอสเทลล์ให้ข้ามกำแพงที่สูงกว่าเขาเองราวๆ10เซนติเมตร

" ค่อยๆกระโดดลงมา .."
เขาเตือนให้อีกฝ่ายระวัง หากกระโจนใส่ ต่อให้เขาจะร่างกายแข็งแรง ก็มีโอกาสกลิ้งไปกองกับพื้นเพราะแรงกระแทกเหมือนกัน(..) แต่ไม่ว่าจะลงมาท่าไหน เขาก็จะรอรับอยู่ดี

เหนือหัวเป็นท้องฟ้ากว้าง ไร้ซึ่งอาคารหรือสิ่งก่อสร้างใดใดบดบัง ความงดงามของธรรมชาติยามราตรี ดวงดาวปรากฏเห็นได้ชัดกว่าตอนที่เงยหน้ามองในเมือง

ที่ที่ทั้งคู่อยู่ตอนนี้ เป็นด้านหลังของหมู่บ้านฮอกส์มี้ด ทำให้มันค่อนข้างมืดและเงียบสงบ ราวกับหลีกหนีความวุ่นวาย มาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว

+

ขณะปีนข้ามกำแพงไปอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากเดินอยู่ในความมืดอยู่นาน เมื่อทอดสายตามองออกไปหลังกำแพง จะเห็นทั้งทุ่งหญ้าที่ถูกหิมะปกคลุมเป็นหย่อมๆ จนเกือบจะกลายเป็นสีขาวสะอาด

พื้นที่โล่งทอดยาวไปจนถึงขอบป่าที่อยู่ห่างไกล ต้นส้นที่ใหญ่กลับเล็กลงด้วยระยะห่างจากจุดอยู่กับตำแหน่งของมัน

+

ตลอดเส้นทาง มีทั้งโครงไม้ให้ลอดผ่าน เดินเบียดกับกล่องลังต่างๆ กระทั่งทางตัน มีเพียงลังไม้ให้ปีนป่ายข้ามกำแพงที่อยู่เบื้องหน้า แลนทราซไม่ได้ดูตกใจกับเส้นทางนัก ราวกับว่าเขาเองก็สำรวจมาหมดแล้ว และอาจจใช้ทางนี้ในการไปไหนมาไหนอยู่บ้าง

และมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไร ถ้าเขาสำรวจฮอกส์มี้ดขณะแปลงกายเป็นสุนัข ..

+

ก่อนจะละมือกลับมา และเปลี่ยนมาจับมือเช่นเดิม

“ จากตรงนี้..เดินทะลุตรงนี้ไปได้ “
เขาชี้ทางไปต่อด้านในตรอกแคบๆ ก็จริงอยู่ที่แกล้งชี้เข้ามาในตรอก แต่นี่ก็เป็นอีกทางเช่นกัน เพียงแต่อาจจะดูน่ากลัวกว่าเดินกลางเมืองเล็กน้อย

แลนทราซกระตุกมือ ให้เดินตามมา เขาไม่ได้เดินเร็วนักและค่อยๆก้าวอย่างระวัง คงเพราะทางค่อนข้างมืด มีแสงจากท้องฟ้าเท่านั้นที่ทำให้เห็นเส้นทางไปต่อ

+

คงไม่ใช่เรื่องแปลกนัก เขาที่ชอบทำตัวขวางโลกและชอบที่จะถูกเกลียด พอถูกบอกรักแค่ครั้งเดียวจากคนที่รัก ย่อมทำให้เขารู้สึกดีในอีกรูปแบบนึง

" ไม่ค่อยชินเลยแหะ เวลาโดนบอกรักเนี่ย "

" เธอคงต้องพูดบ่อยๆให้ฉันชินแล้วล่ะ "
เขาพูดขึ้นอย่างติดตลก เพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบและกลับมาทำทรงเก๊กแบบเดิมได้ พลางกลบความเขินอายลึกๆของตนเอง

+

คงเพราะเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกอบอุ่นที่นานครั้งจะสัมผัสถึง จนเขาเองอยากหยุดเวลาเอาไว้ดื้อๆ แต่คงจะเป็นไปไม่ได้

นิ้วโป้งลูบไล้แก้มขาวเนียนด้วยความเอ็นดู หลังจากได้ยินคำบอกรักกลับ ท่าทีของแลนทราซดูอารมณ์ดีที่ได้ยินคำนั้น แม้จะไม่ได้พูดอะไรต่อ ยิ่งจ้องแววตาของเขาก็จะยิ่งเห็นได้ชัดขึ้น

+

( 🙊 งุ้ย /// คู่ทางนั้นเองก็ น่ารักกันจังนะคะ )

ถึงอย่างนั้น หากนานๆครั้งพูด มันคงจะเป็นอะไรที่ทำให้จดจำได้ดีมากเช่นกัน

สายตาจับจ้องดวงตาคู่สีฟ้านิ่ง มือที่ใช้โอบเอวเมื่อครู่ เปลี่ยนมาลูบไล้เรือนผมด้านข้างอย่างน่าเอ็นดู ก่อนใช้นิ้วเลื่อนลูบใบหูและสันคอ

“ ฉันรักเธอ, ..เอสเทลล์ ”

“…คบกับฉันนะ ”

เขาเอ่ยขึ้นอย่างระวังคำพูด ราวกับไม่คุ้นชินกับการพูดประโยคเมื่อครู่ แต่ไร้ซึ่งความประหม่าเพราะมั่นใจในคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า

เขากำลังตื่นเต้นไม่น้อย กับการกระทำที่คาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้น

รอยยิ้มมุมปากยกขึ้นอย่างเผลอตัว หลังฟังประโยคของหญิงสาวจบ ทั้งยังจุ๊บลงบนนิ้วเรียวที่วางแนบริมฝีปากของตนเองอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังให้สัญญาเป็นนัยยะ

บางที การที่ทั้งเขาและเอสเทลล์ชแบการกระทำมากกว่าคำพูดก็อาจเป็นข้อดีที่ตกลงกันได้อย่างลงตัว

+

ร่างสูงใช้แขนรั้งหลังเอว ขยับโอบให้ร่างแนบชิดกัน ก่อนจะเริ่มเป็นฝ่ายแย่งนำจูบซะเอง

เขาขยับตัวดันแผ่นหลังคนตัวเล็กให้ติดกับกำแพง แขนว่างอีกข้างยกขึ้น ยันผนังหินเอาไว้ รวมถึงใช้เพื่อบดบังการมองเห็นของคนที่อาจผ่านมาเห็นบทรักในที่ลับตาเช่นกัน

กระทั่ง—ผละออกจากกัน ลมหายใจหอบเล็กๆริดรอดออกมาจากโพลงปาก ปะทะกับอุณหภูมิติดลบจนเกิดเป็นควันเล็กๆ

+

“ นี่- ”

แลนทราซเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงไปจุดที่เขาแค่แกล้งหยอก ยังไม่ทันได้เบรกอะไรเขาก็ยืนอยู่ในตรอกลับตาคนซะแล้ว

ขณะที่กำลังประมวลผลว่า เอสเทลล์ นึกคึกทำตามที่เขาคิดทำไม ริมฝีปากก็ประกบเข้าด้วยกันจนต้องละทิ้งเรื่องที่กำลังหาเหตุผลเมื่อครู่ และค่อยๆลิ้มรสทีละนิด

+

เขาเลี่ยงที่จะทำตามธรรมเนียมคู่รักทั่วไป อาจจะเพราะแค่เขาอยากแตกต่าง ไม่ก็ไม่ชอบการขออะไรสักอย่างจากผู้อื่น

” นับตั้งแต่ตอนนี้ ..เธอกับฉัน สามารถจับมือ กอด จูบ และแต๊ะอั๋งกันได้ “
ร่างสูง สรุปด้วยตัวเองว่าสถานะของทั้งคู่อยู่ในรูปแบบใด ฉบับเข้าใจง่าย

” แต่ถ้ามากกว่านั้น....“
แลนทราซพูดต่ออีกนิด แต่เว้นช่วงเอาไว้เหมือนกำลังนึกภาพต่อในหัว เขากรอกตาเล็กน้อยระหว่างคิดประโยคถัดไป