“ เข้าใจแล้วครับ.. โอ๋ๆ นะ ”

แว่วเสียงพ่นลมหายใจออกเบาๆ รู้สึกเหนื่อยใจกับเพื่อนคนนี้เหลือเกิน.. ออดอ้อนยิ่งกว่าลูกแมวมอมแมมเสียอีก

“ ดูจะเหนื่อยนะครับ หลับหน่อยมั้ย? ”

มือเรียวตบตักของตนเบาๆ จ้องมองเฮลลาเกอร์ นึกคิดว่าบางทีการนอนอาจจะช่วยให้หายเหนื่อยได้บ้าง?

“ ..อยากให้คนโอ๋? ”

คิลเลียนเลิกคิ้วมองทันที ไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการเท่าไหร่

“ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ? ทำไมถึงอยากให้โอ๋ล่ะ.. ”

“ มีคนรังแกหรือ? ”

หลังจากนั้นตนก็ยิงคำถามใส่คนตรงหน้าไม่หยุด ดูจะเป็นห่วงมากกว่าอีก..

..

พอโดนปฏิเสธ ตนก็ไปไม่เป็นเล็กน้อย แถมอีกฝ่ายยังจับมือแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก..

อยากทำอะไรกันแน่..

แล้วพอโดนลากมาใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ สายตาก็จ้องมองต้นไม้นี้พรางหันไปมองเฮลลาเกอร์ด้วยรอยยิ้ม

“ ตามใจสิ ”

“ แต่เห็นต้นไม้ต้นนี้แล้วนึกถึงครั้งแรกที่ผมเคยชวนนายไปเล่นด้วยกันเลย ”

“ ..จะว่าไปเพื่อนนายไม่ว่าหรอครับที่ผมลากมาเล่นด้วยน่ะ? ”

“ ปล่อยมือผมได้แล้วล่ะ.. ”

คิลเลียนพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ วางท่าทางถ่อมตน มือเรียวยกขึ้นวางบนมือที่อีกฝ่ายกุมไว้ เหมือนว่าจะแกะมือออก

“ ไม่จับเป็นต้องจับมือนี้ไว้นานๆ หรอกนะครับ ”

นานวันเข้า ก็คงมีสักวันที่ต้องปล่อยมันไปอยู่ดี

ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรก็ถูกกุมมือพาตัวปลิวไปสถานที่อื่นเสียแล้ว

พอมาหยุดอยู่ตรงบริเวณทะเลสาบ ตนก็ทอดมองทะเลสาบอยู่สักพักใหญ่ อากาศดีแบบที่เฮลลาเกอร์พูดเลย

ตนเลือกเพียงจะตอบคำถามสุดท้ายเท่านั้น

“ ถ้าเป็นที่ที่มีนาย ผมก็ชอบหมดนั่นแหละครับ.. ขอแค่มีเพื่อนอย่างนายอยู่ก็พอ... ”

ใบหน้าค่อยๆ เผยรอยยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง พรางมองมือที่อีกฝ่ายยังกุมไว้อยู่

+

“ หือ.. นั่นใช่รางวัลหรอครับ..? ”

ได้ฟังคำขอแล้ว ตนก็ยืนเหม่อมองอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่.. ไม่ใช่ว่าพวกเราเล่นด้วยกันเป็นปกติอยู่แล้วเหรอ?

เรื่องตามใจ.. ปกติก็แทบจะยอมอีกฝ่ายทุกอย่างอยู่แล้วนี่นา....

“ เป็นรางวัลมี่น่ารักจังนะครับ ”

สมกับเป็นเฮลลาเกอร์ รางวัลเรียบง่ายดีจัง

“ ได้สิ วันนี้ผมจะตามใจนายวันนึงแล้วกัน ”

ว่าแต่... อีกฝ่ายมีเรื่องให้ตามใจด้วยหรอ..?

...

ตนกระพริบตามองปริบๆ นึกถึงคำพูดก่อนหน้านั้นขึ้นมา.. ดูเหมือนจะนึกออกขึ้นมาแล้ว

ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเก็บมาใส่ใจด้วย.. แค่คำพูดที่คิดว่าอาจจะให้กำลังใจเพื่อนอย่างเฮลลาเกอร์ได้

“ ฮะๆ ”

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลหัวเราะออกมาเบาๆ ค่อยๆ เปลี่ยนมากอบกุมฝ่ามือหนาทั้งสองตรงหน้าแทน

“ แล้ว.. นายอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ? ”

จะแกล้งตอนนี้ก็น่าสงสารไปหน่อย แกล้งมาเยอะแล้วล่ะ

” เอะ... สัญญา? ”

พอถามถึงสัญญา ดวงตาสีทองอมฟ้าจ้องสบกับดวงตาสีทองอำพัน.. รอยยิ้มยังไม่จางหาย เพียงแต่จ้องด้วยความสงสัย

” สัญญา..อะไรหรอครับ ”

พูดถึงแล้ว.. เคยสัญญาอะไรก่อนควิชดิชด้วยรึเปล่านะ.. ช่วงที่ผ่านๆ มาก็ไม่ค่อยว่างเพราะให้กำลังใจเหล่าเพื่อนๆ ที่น่ารักของตนด้วย

...?

ฝ่ายที่ถูกจับมือไว้หันมามองด้วยความสงสัย พอเห็นเป็นคนรู้จักก็มีรอยยิ้มประดับใบหน้าขึ้นทันที

“ สวัสดีนะครับ.. ไม่ได้เจอกันเลยหลังจากจบงานแข่งขัน ”

คิลเลียนทักทายด้วยน้ำเสียงใสเช่นเคย รอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนโยนขึ้น หันหน้าเข้าหาคนที่สูงกว่า ดูเหมือนวันนี้จะอารมณ์ดี

“ มาเล่นกิจกรรมหรอครับ? ”

เจ้าตัวจ้องมองโพชั่นที่ได้รับมาก่อนจะใช้มัน ไม่นานแผลก็เริ่มดีขึ้น

“ ขอบคุณนะครับ ”

หันไปยิ้มให้เพื่อนสนิท

“ มาช่วยผมทำความสะอาดดีกว่า ”

ว่าแล้วเขาก็พับแขนเสื้อขึ้นเริ่มทำความสะอาดเก็บกวาดชิ้นส่วนที่แตก

พออีกฝ่ายเสนอว่าจะช่วย คิลเลียนก็ผงกหัวเบาๆ ที่เข้ามาหาเพราะต้องการความช่วยเหลือจริงๆ..

“ แผลบาดนิดเดียวเองครับ ไม่เป็นไรหรอก มันไม่เจ็บเท่ากระถางต้นไม้แตก.. ”

ตนมองมือที่โดนบาด สุดท้ายก็จำใจปล่อยดินลง หน้ามุดผ้าพันคอมากกว่าเดิม ปล่อยให้อีกฝ่ายเช็ดน้ำตาให้เพราะมือเปื้อนดินไปหมด

“ ช่วยผมเริ่มปลูกสมุนไพรใหม่ทีครับ.... ”

ตนตอบด้วยน้ำเสียงท้อแท้ใจ ดูสลดใจจนมองออกเลย

เมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาพอดี ตนจึงก้มหยิบดินสมุนไพรขึ้นมาเดินตรงไปหาเพื่อนรัก ไม่สามารถอัดอั้นความเศร้าได้จึงหลั่งน้ำตาไหลพรากทันที

“ โอรินครับ... สนิฟเฟอร์ทำกระถางสมุนไพรผมแตก... ผมควรทำยังไงดี? ”

แม้จะรู้ว่าต้องเริ่มปลูกใหม่ แต่คิลเลียนก็ไม่อยากยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆ เลย

เสียงกระซิกสะอื้นนั้นดังเบาๆ เพราะไม่อยากให้เพื่อนได้ยิน มือของตนมีแผลบาดจากการพยายามคว้ากระถางไว้ด้วย